Gołąb pocztowy

Gołębie pocztowe ( rycina z 1873 roku)

Pisklęta gołębia pocztowego

Gołąb pocztowy – jedna z odmian gołębia skalnego , odznaczająca się zdolnością powracania do gołębnika z dużych odległości.

Praktyczne wykorzystanie gołębi pocztowych do przesyłania wiadomości znane jest ze starożytnej Persji i Egiptu ; w Grecji wykorzystywano je jako posłańców przekazujących informacje o zwycięzcach Olimpiad . W XII w. Muzułmanie w wojnach z królestwem Jerozolimy używali ich do wzywania pomocy. Gołębie te powszechnie wykorzystywano w czasie I wojny światowej (zob. Twierdza Boyen ). W czasie II wojny światowej zniszczona została populacja polskiej hodowli gołębi pocztowych, kiedy to Niemcy w 1940 roku na terenie Kraju Warty zarekwirowali wszystkie gołębie.

Hodowców w Polsce grupuje Polski Związek Hodowców Gołębi Pocztowych . Obecnie gołąb pocztowy hodowany jest głównie dla celów sportowych. Organizowane są zawody z ich udziałem polegające na wypuszczaniu kilkuset do kilku tysięcy ptaków ze wspólnego startu, z odległości dochodzących czasem do 2000 km. Rasa ta jest bardzo wytrzymała, a przy słonecznej pogodzie gołębie potrafią powrócić z odległości 1000 km w ciągu jednego dnia.

Bezpośrednim przodkiem gołębia pocztowego jest gołąb skalny, protoplasta również kilkuset innych ras gołębi domowych (garłacze, pawiki, wywrotki itd). Rasy te ze względu na użytkowość można podzielić na trzy grupy: gołębie sportowe, wystawowe oraz przeznaczone na ubój. Większość ras zalicza się do gołębi wystawowych. Startują one w zawodach, gdzie ocenia się zgodność ich budowy z ustalonym wzorcem, a także stan zdrowia, cechy zewnętrzne: stan upierzenia, barwę oka, żywotność itp.

Cechy gołębia pocztowego:

• kolor i wzór upierzenia. Kolory podstawowe to: biały, niebieski, czarny, czerwony, szpakowaty, pstry. Rodzaje wzorów to: gładki (bez pasów), z pasami (nazywany płowym), nakrapiany oraz T-wzór.
• barwa tęczówki. Podstawowe kolory to: perłowy (glass), pomarańczowy (żółty), czarny (bycze oko) występujący u białych gołębi pocztowych oraz różowy u albinosów.
• masa ciała: 300–400 g (samce większe)
• długość życia: 10–12 lat, choć znane są przypadki dożycia 20 lat
• pokarm: głównie zboża takie jak pszenica , jęczmień , owies , kukurydza , a także: ryż , proso , sorgo , słonecznik łuskany, rzepak , peluszka , groch , wyka , żyto , konopie itp.

Lęgi gołębi pocztowych w Polsce tradycyjnie rozpoczynają się pod koniec lutego lub na początku marca. Coraz częściej hodowcy praktykują lęgi zimowe, które rozpoczynają się w drugiej połowie grudnia. Samica składa w misce lęgowej dwa jajka, które wysiaduje wraz z samcem przez około 18 dni. Przez pierwsze 5 dni od wyklucia młode karmione są mleczkiem, tzw. papką, a potem już tylko ziarnem przynoszonym im w wolu przez rodziców. Po około 21–28 dniach młode ptaki mogą już opuścić gniazdo. Osobniki osiągają dojrzałość płciową po około 8 miesiącach. Ilość lęgów w sezonie jest kontrolowana przez hodowcę.

Pod koniec października i na początku listopada rozpoczyna się intensywne pierzenie się , czyli doroczna zmiana upierzenia. Wtedy to ptaki są najbardziej narażone na atak za strony jastrzębi i sokołów . Inni naturalni wrogowie to: koty , kuny , łasice i tchórze .

Linki zewnętrzne

• Strona Polskiego Związku Hodowców Gołębi Pocztowych