Piotr Rostworowski, ur. Wojciech Jan Rostworowski (ur.
12 września
1910
, zm.
30 kwietnia
1999
w
Albano
) - polski duchowny, początkowo
benedyktyn
, następnie
kameduła
, tłumacz
Pieśni nad pieśniami
w
Biblii Tysiąclecia
.
Syn Elżbiety i
Wojciecha Rostworowskich
-
senatora
RP
. Maturę zdał w
1928
r. w Gimnazjum Męskim im.
Św. Stanisława Kostki
w Warszawie, po czym przeszedł wojskowe szkolenie kawaleryjskie. Otrzymał stopień
plutonowego
i odbył praktykę wojskową w
pułku
kawalerii
w
Wilnie
. W
1929
r. wyjechał na studia świeckie do Paryża, jednak w
1930
r. podjął decyzję o wstąpieniu do zakonu benedyktynów, a dokładnie do
opactwa
św. Andrzeja
w Zevenkerken w
Belgii
.
25 stycznia
1932
r. złożył tam swoją pierwszą profesję benedyktyńską, a święcenia kapłańskie przyjął
18 lipca
1937
r.
Po częściowym odbyciu studiów teologicznych w Rzymie, w
1938
r. decyzją swojego opata został wysłany do
Polski
, m.in. w celu odbudowania i rozwinięcia klasztoru benedyktyńskiego w
Tyńcu
. Wskutek jego działalności, tuż przed wybuchem
II wojny światowej
,
29 lipca
1939
r., do Tyńca przyjeżdżają z Belgii inni mnisi benedyktyńscy i tam zamieszkują. Wojnę spędza w klasztorze w Tyńcu. Pełni tam funkcję mistrza
nowicjatu
oraz utrzymuje stałe kontakty z
Radą Główną Opiekuńczą
. W latach
1951
-
1959
zostaje pierwszym po wojnie polskim
przeorem
tynieckiego klasztoru, zastępując ojca przeora Karola van Oosta OSB.
19 marca
1966
r. aresztowany przez
SB
w związku z organizowaniem przerzutu do
USA
dwóch Czeszek (wpadła cała trójka). Został skazany na 4 lata więzienia i grzywnę.
11 grudnia
1967
r. zwolniony warunkowo.
W
1968
r., na prośbę braci z zakonu kamedulskiego, którym doskwierały braki personalne, objął funkcję przeora ich klasztoru na
krakowskich
Bielanach
.
4 kwietnia
1972
r. złożył profesję kamedulską. Następnie obejmował funkcje przeora
eremów
w Noli we
Włoszech
(
1983
-
1986
), Envigado w
Kolumbii
(1986-
1992
) oraz we włoskim Pascelupo (1992) i kolumbijskim Santa Rosa (
1993
). Ponadto został mianowany w
1984
r. przez papieża
Jana Pawła II
konsultorem Świętej Kongregacji do Spraw Zakonnych.
Wiele obowiązków związanych z rozwojem zgromadzeń zakonnych, m.in. w pierwszej fazie benedyktyńskich, w drugiej kamedulskich, sprawiło, że nie zaznał w swoim życiu spokoju i ciszy właściwej mnichowi ze wspólnoty kontemplacyjnej. Dopiero w
1994
r. przystąpił do rekluzji, tzn. życia w całkowitym odosobnieniu. Stan zdrowia nie pozwolił mu jej kontynuować i przerwał ją w
1995
r. W
1998
r. wskutek wylewu doznał częściowego paraliżu ciała, jednak po rehabilitacji wrócił do eremu.
15 kwietnia
1999 r. odprawił swoją ostatnią
Mszę Świętą
. Wskutek nieszczęśliwego upadku oraz ogólnie złego stanu zdrowia 30 kwietnia 1999 r. umarł w szpitalu w Albano we Włoszech. Jest pochowany we Frascati.
Publikacje
- Świadectwo Boga. Rozważania nad problemem wiary
- Medytacje nad psalmami
- W szkole modlitwy
- Wiara, nadzieja i miłość
- Kierownictwo duchowe
- Wierność łasce
- Myśli, powiedzenia, anegdoty
Linki zewnętrzne