1948-1949
Siły Obronne Izraela
zostały powołane do życia pierwszym od chwili objęcia urzędu rozkazem
premiera
Dawida Ben Guriona
z dnia
28 maja
1948
roku, gdy po podzieleniu
brytyjskiego
terytorium mandatowego
Palestyny
i przydzieleniu jednej jego części na powstanie państwa Izrael trwała już
I wojna izraelsko-arabska
. Rozkaz oznajmiał, iż SOI istnieć będzie, by "bronić istnienia, terytorialnej integralności i suwerenności państwa
Izrael
" oraz "chronić mieszkańców Izraela i zwalczać wszelkie formy terroryzmu zagrażającego codziennemu życiu". Do tej nowotworzonej armii miały przystąpić wszystkie żydowskie grupy zbrojne walczące w Palestynie. Znaczny odsetek stanowili też imigranci z innych państw europejskich, weterani walk w
II wojnie światowej
.
Rozkaz został oficjalnie opublikowany
31 maja
1948 roku. Zakazano w nim wszelkiej niezależnej działalności zbrojnej poza Israel Defense Force (IDF). Od członków Sił Obronnych Izraela żądano złożenia przysięgi wierności państwu Izrael, jego prawu i legalnym władzom. Wyżsi oficerowie dowództwa zostali zaprzysiężeni na uroczystości
27 czerwca
1948 roku. Proces tworzenia jednolitej armii izraelskiej był trudny. Jako pierwsze co do własnej niezależności porozumiały się zbrojne organizacje
Irgun Zeva'i Le'ummi
(hebr. Narodowa Organizacja Zbrojna) i
Lohamei Herut Israel
(hebr. Bojownicy o Wolność Izraela), które od początku weszły prawie w całości w skład IDF. Pojedyncze odrębne oddziały Lehi walczyły tylko w okolicach
Jerozolimy
aż do
17 września
1948 roku, kiedy to organizacja została oficjalnie rozwiązana. Jej członkowie ochotniczo wstąpili do izraelskiej armii. Natomiast bataliony Irgunu walczyły jako odrębne formacje w ramach izraelskiej armii aż do
20 września
1948 roku, kiedy to bataliony rozwiązano. Ich członkowie ochotniczo wstąpili do formacji izraelskiej armii. Kampanie i bataliony
Palmach
zostały rozwiązane rozkazem z dnia
29 października
1948 roku, który wszedł w życie 7 listopada. W ten sposób proces tworzenia i jednoczenia Sił Obronnych Izraela został ukończony w sześć i pół miesiąca.
Zobacz też:
I wojna izraelsko-arabska 1948-1949
1949-1956
W tych latach dokonała się reorganizacja SOI, dzięki którym przyjęły one kształt nowoczesnej armii wyposażonej w nowoczesny sprzęt, między innymi rodzimej produkcji pistolet maszynowy
Uzi
. Sformowano też Jednostkę 101 nad którą dowodzenie powierzono
Arielowi Szaronowi
, późniejszemu premierowi Izraela. Miała ona za zadanie przeprowadzać ataki odwetowe i prewencyjne, by zwalczyć problem przedostających się na terytorium Izraela terrorystów. Po masakrze w Qibyi (
14 października
1953
roku) została rozwiązana, a jej żołnierze wcieleni do jednostek spadochronowych.
Na przełomie
1954
i
1955
roku nastąpiło gwałtowne pogorszenie stosunków izraelsko-egipskich, gdy najpierw – przy nieformalnym pozwoleniu rządu Egiptu - z terytorium tego państwa kilka ataków na Izrael przeprowadzili muzułmańscy feadini, a następnie Izrael dokonał ataków odwetowych.
Otwarty konflikt zakończył się druzgocącym zwycięstwem wspieranego przez
Wielką Brytanię
i
Francję
państwa Izrael, stanowiąc jednocześnie sugestywną demonstrację możliwości Sił Obronnych Izraela.
Zobacz też:
kryzys sueski
1956-1967
1968-1973
1974-1981
1982 do dziś
Zobacz też
