Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Sobór nicejski I

Sobór nicejski I

Ikona przedstawiająca Pierwszy Sobór Nicejski

Sobór nicejski I – pierwszy Sobór powszechny biskupów chrześcijańskich , zwołany 20 maja 325 r. w Nicei (Nikai) w Bitynii (około 80 km od Konstantynopola ) przez cesarza Konstantyna Wielkiego .

Spis treści

Cel Soboru

Z punktu widzenia Kościoła, Sobór był pierwszą od czasów Apostolskich[1], i to zakończoną sukcesem, próbą odzyskania i umocnienia jedności poprzez zgromadzenie reprezentujące cały Kościół [2]. Jego głównym osiągnięciem doktrynalnym było zdefiniowanie zagadnienia relacji Jezusa do Boga Ojca , ogłoszenie Symbolu wiary ; ustalenie sposobu obliczania daty Wielkanocy ; i wydanie pierwszych kanonów [3][4].

Z punktu widzenia cesarza Konstantyna, Sobór był szansą na umocnienie roli Kościoła jako nowej zasady jedności imperium, które podczas rządów jego i jego poprzednika Dioklecjana zostało zreorganizowane. Określa się ten okres historii cesarstwa mianem Nowej Republiki [5]. Podczas gdy wcześniej jedność państwa zapewniał kult religijny oddawany osobie cesarza, od czasu Edyktu mediolańskiego , wydanego przez Konstantyna, religia miała wspierać spoistość cesarstwa w radykalnie odmienny sposób. Odtąd praktykowanie jakiejkolwiek religii miało być bowiem sprawą osobistego wyboru obywateli. Wraz z chrześcijaństwem , które było głównym adresatem edyktu, weszło zatem w europejskie życie polityczne pojęcie wolności religijnej . Jedność Wschodu i Zachodu chrześcijaństwa, odnowiona i umocniona na Soborze miała więc w planach Konstantyna być duchową podstawą zjednoczonego imperium[6].

Źródła

Najpoważniejszym źródłem wiedzy o Soborze są prace jego dwóch uczestników:

  • Euzebiusza z Cezarei :
    • List do diecezjan (Epistola ad dioecesianos), w którym przekazał on tekst Symbolu [7][8].
    • Życie Konstantyna (Vita Constantini). Euzebiusz, jako bliski współpracownik Konstantyna, w czasie posiedzeń Soboru nicejskiego siedział po prawicy tronu cesarskiego. Wywarł on też decydujący wpływ na prace Soboru nad ułożeniem symbolu i przywróceniem jedności w Kościele powszechnym . Euzebiusz studiował kiedyś w Aleksandrii, z której pochodził Ariusz i był, wraz ze swym duchowym ojcem i wielkim przyjacielem Pamfilem z Cezarei , obrońcą pism Orygenesa [9][10].

O Soborze nicejskim mówiły też dwie księgi (rozdziały) Rufina z Akwilei (345-410), dodane do innego dzieła Euzebiusza, Historii Kościelnej, przy okazji tłumaczenia go na łacinę. Rufin przedstawia w nich okres historii Kościoła od 324 - zaczyna więc na rok przed rozpoczęciem Soboru - do roku 395 . Korzystał on z zaginionej Historii Kościoła Gelazego ).

Są też dostępne prace późniejsze: Sokratesa Scholastyka Historia Kościoła[12], pisana ok. sto lat później, Sozomena , Teodoreta z Cyru i Filostorgiusza.

Zwołanie Soboru

Euzebiusz opisuje w Żywocie Konstantyna, że decyzję o zwołaniu Soboru cesarz podjął dowiedziawszy się o konflikcie, który w Kościele wywołał Ariusz. Reakcja Konstantyna na to zagrożenie jedności była impulsywna:

Zaczął piorunować jak potężny zwiastun Boga przeciw wewnętrznej walce w Kościele, bardziej niebezpiecznej od wszelkiej wojny czy sporu. (Vita Constantini II,61nn; por. III, 12 i 21).

Konstantyn, jak wyjaśnia Euzebiusz, jeszcze nie całkiem jasno rozumiał, na czym polega trudność, jednak konsekwentnie doprowadził do zwołania Soboru w celu rozstrzygnięcia sporu. W owym czasie dla przywrócenia jedności autorytet cesarza wydawał się być nieodzowny. Jak komentował to w XIX w. John Henry Newman - jeszcze jako członek Kościoła anglikańskiego , przyjmującego autorytet monarchy jako normalną zasadę swego funkcjonowania - obowiązkiem chrześcijan jest gorliwie oddalać pokusę odwoływania się do władzy świeckiej w sprawach dotyczących życia Kościoła[13][14].

Liczba uczestników, jak podaje dalej Euzebiusz, wynosiła nie mniej niż 318, którzy przybyli także spoza terenów imperium, z Armenii i Scytii [15][5]. W większości byli to jednak Ojcowie ze Wschodu. Zachód był reprezentowany przez delegację, której przewodniczył Hozjusz z Kordoby , dwaj prezbiterzy byli przedstawicielami biskupa Rzymu , był też biskup Cecylian z Kartaginy i trzej inni biskupi.

Według niektórych historyków, na podstawie starożytnych dokumentów należy jednak przyjąć, że w soborze uczestniczyło od 250 do 300 biskupów. Liczba 318 jest symboliczna i nawiązuje do 318 sług Abrahama , z którymi ten pokonał wrogów (Rdz 14,14). Już Pseudo-Barnaba interpretował tę liczbę jako oznaczającą inicjały imienia Jezusa Chrystusa «JCh», po grecku «ΙΧ», które tworzą liczbę 18 oraz krzyż - grecka litera «Τ», oznaczająca liczbę 300[].

Sobór trwał ponad trzy miesiące[16][5]. Soborowi przewodniczył sam Konstantyn[6], a w jego nieobecności Hozjusz z Kordoby , którego imię znajduje się zawsze na pierwszym miejscu na wszystkich listach.

Zagadnienia

Sobór podjął wiele decyzji, które zaważyły na dalszym rozwoju chrześcijaństwa . Nie zachowały się protokoły ani akta Soboru, dlatego dokładny przebieg soboru nie jest znany. Zachowały się natomiast kanony oraz wyznanie wiary [17].

Sobór nicejski 325 r. według kanonu ikony Pięćdziesiątnicy . Ariusz przedstawiony jest w miejscu, które reprezentuje świat czekający na Dobrą Nowinę . Meteory , Grecja.

Ostatecznie ujednolicono datę święcenia Wielkanocy , wyznaczając ją na pierwszą niedzielę po żydowskim święcie Paschy . Wcześniej niektóre kościoły lokalne obchodziły święta paschalne o tym samym czasie co synagoga, czyli dnia 14 Nisan kalendarza żydowskiego .

Najważniejszym owocem soboru było wyznanie wiary , które jednoznacznie skierowane było przeciw nauce ariańskiej. Początkowo nie było zgodności wśród biskupów co do przyjęcia proponowanej formuły dogmatycznej. Siedemnastu biskupów sprzeciwiło się przyjęciu symbolu przez Sobór. Ostatecznie, po mediacji Konstantyna, podpisy pod ustaleniami soboru złożyli wszyscy biskupi poza dwoma[5][16] Libijczykami , zwolennikami Ariusza : Sekundusem z Ptolemaidy i Teonasem z Marmaryki, którzy zapłacili za to zdjęciem z urzędu i wygnaniem.

Dogmatyczne stwierdzenie Bóstwa Jezusa Chrystusa przez Sobór nicejski, pośrednio przyczyniło się do rozwoju teologicznego tytułu Maryi jako Theotokos - Bogarodzicy . Na ostateczne potwierdzenie musiał jednak poczekać do Soboru w Efezie (431 r.).

Wyznanie wiary

W opracowaniu symbolu Ojcowie Soboru posłużyli się istniejącymi lokalnymi symbolami wiary, dodając do nich techniczne terminy, jak ( gr. ) ὁμοούσιος /homousios/. Wskazuje się na dwa ośrodki, które mogły dostarczyć wzorca dla Symbolu nicejskiego: Cezareę w Palestynie, z której pochodził Euzebiusz , prawa ręka cesarza Konstantyna oraz Jerozolimę .

Przypisy

  1. Por. Sobór w Jerozolimie, Dz 15,5-35
  2. Por. R. Kieckhefer, "Papacy", w: Dictionary of the Middle Ages , 1989. .
  3. Por. H. Leclercq, The First Council of Nicaea , w: The Catholic Encyclopedia (1913)
  4. Por. Council of Nicaea . W: Classic Encyclopedia based on the 11th edition of the Encyclopædia Britannica (1911 ed.) [on-line]. [dostęp 2010-08-20]. ( ang. )
  5. 5,0 5,1 5,2 5,3 Por.Ch. N. Cochrane: Chrześcijaństwo i kultura antyczna. G. Pianko (przekład), J. Domański, S. Kazikowski (redaktorzy). Warszawa: IW PAX, 1960, ss. 181-213. 
  6. 6,0 6,1 Por. O. Engels, Council, w: Sacramentum Mundi. An Encyclopedia of Theology. K. Rahner SJ , C. Ernst, K. Smyth (red.), A. Darlap (red. tomu). Wyd. 5. T. 2. Londyn: Burns & Oats, 1973, s. 10. . 
  7. Zob. PG 20, 1540BC
  8. 8,0 8,1 Por. Denzinger-Schönmetzer n.125
  9. Por. Ch. N. Cochrane: Chrześcijaństwo i kultura antyczna. G. Pianko (przekład), J. Domański, S. Kazikowski (redaktorzy). Warszawa: IW PAX, 1960, s. 187. 
  10. Por. F. J. Foakes-Jackson: Eusebius Pamphili, bishop of Caesarea in Palestine and first Christian historian : a study of the man and his writings. Cambridge: W. Hefferc, 1933, s. 3. 
  11. Por. PG 26,817nn
  12. W Polsce ukazały się dwa wydania tego dzieła w 1972 i 1986 r.: Historia Kościoła. S. J. Kazikowski (przekład), E. Wipszycka (wstęp), A. Ziółkowski (komentarz). Warszawa: IW "PAX", 1986, s. 612. . 
  13. Arians of the Fourth Century. Wyd. 4. 1833, s. 109. Cytat: Kościół nie był w stanie spotkać się razem w jedności bez wejścia w swego rodzaju negocjacje z władzą, jakakolwiek ona była; jest zaś, w miarę możliwości, obowiązkiem chrześcijan - zarówno poszczególnych jednostek jak i Ciała - oddalać tę /pokusę/ gorliwie. 
  14. Por. C. Clifford, St. Athanasius , w: The Catholic Encyclopedia (1913)
  15. Por. Vita Constantini III, 7-22 oraz Atanazy Wielki , De decretis Nicaenae synodi
  16. 16,0 16,1 Por. L. Duchesne : Early history of the Christian church from its foundation to the end of the third century. T. 2. London: J. Murray, 1909, ss. 144-145. 
  17. Por.Denzinger-Schönmetzer 125-129; Por. Breviarium Fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła (BF), wyd. 3 poszerzone, I. Bokwa (red.), Poznań 2007

Bibliografia

  • Euzebiusz z Cezarei : Życie Konstantyna . T. Wnętrzak (wstęp, tłumaczenie, przypisy). Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, s. 248, seria: Źródła Myśli Teologicznej 44. . 
  • M. Starowieyski : Sobory Kościoła niepodzielonego. T. 1 - Dzieje. Tarnów: Biblos, 1994. . 
  • Ch. N. Cochrane: Chrześcijaństwo i kultura antyczna. G. Pianko (przekład), J. Domański, S. Kazikowski (redaktorzy). Warszawa: IW PAX, 1960, s. 516. 
  • O. Engels, Council, w: Sacramentum Mundi. An Encyclopedia of Theology. K. Rahner SJ , C. Ernst, K. Smyth (red.), A. Darlap (red. tomu). Wyd. 5. T. 2. Londyn: Burns & Oats, 1973, ss. 8-18. . 

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Sobór nicejski I":

Biskup ...

I wiek ...

Kościół św. Michała Archanioła w Kownie ...

XVI wiek ...

Diakon ...

Rekatolicyzacja ...

Twierdza Pietropawłowska ...

Innocenty II ...

Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary ...

Chrześcijaństwo siedmiu Soborów Powszechnych , na których sformułowano podstawowe dogmaty: o boskości Syna Bożego ( Sobór nicejski I – 325 rok), o boskości Ducha Świętego ( Sobór konstantynopolitański ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Sobór nicejski I":

233 Życie religijne w XX wieku (plansza 12) ...

226 Procesy integracyjne w Europie Zachodniej (plansza 12) ...

233 Życie religijne w XX wieku (plansza 11) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie