W czasach panowania
rzymskiego
niewolnicy pozbawieni zostali wszelkich praw. Pochodzący z
Syrii
Eunus starając się położyć temu kres, zgromadził wokół siebie liczną grupę niewolników z
Sycylii
. Powstanie wybuchło w roku 138 p.n.e. w miejscowości Enna i szybko rozprzestrzeniło się na całą wyspę. Pod przywództwem Eunusa nazywającego się królem Antiochem oraz Kleona armia niewolników pobiła wojska kilku pretorów w latach 138-135 p.n.e. a następnie w latach
134 p.n.e.
i 133 p.n.e. wojska kolejnych dwóch konsulów. Sukcesy niewolników spowodowały, że ich armia rozrosła się do liczby 200 000 ludzi. W roku 132 p.n.e. powstanie upadło po zajęciu przez Rzymian pod wodzą konsula Publiusa Rupillusa miast Tauromenium i Enna. Około 20 000 pojmanych niewolników zostało ukrzyżowanych lub zrzuconych ze skał.
Literatura
Géza Alföldy: Römische Sozialgeschichte. 3. Auflage, Steiner, Wiesbaden 1984, (Wissenschaftliche Paperbacks Sozial- und Wirtschaftsgeschichte, 8).
