Św. Ignacy Loyola, hiszp. Iñigo López de Oñaz y Loyola (ur. przed 23 października 1491 , zm. 31 lipca 1556 ) – święty Kościoła katolickiego , duchowny , teolog , prezbiter i założyciel zakonu jezuitów .
Dewizą Ignacego Loyoli była łacińska sentencja Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą).

Biografia

Urodził się w zamku Loyola, posiadłości swego ojca, średnio zamożnego feudała baskijskiego. Baskijskie imię Iñigo, nadane na cześć św. Iñigo de Oña (+1068), zamienił później na Ignacy ku czci biskupa z Antiochii , słynnego pisarza i męczennika z II wieku.

W młodych latach przyjął tonsurę , która zapewniała mu przywileje zastrzeżone dla członków kleru katolickiego. W wieku 16 lat podjął służbę w przybocznej gwardii wicekróla Nawarry , gdzie życie upływało na hazardowych grach oraz częstych pojedynkach. W 1521 r. gdy pomiędzy Francją a Hiszpanią wywiązała się wojna o Nawarrę , przebywał w Pampelunie , gdzie został ranny. Podczas przewlekłej rekonwalescencji przeczytał Vita Christi Ludolfa Kartuza i Złotą legendę Jakuba de Voragine, co zapoczątkowało proces jego nawrócenia. W 1522 roku zrezygnował z kariery wojskowej. Był wpierw pielgrzymem i pustelnikiem , a owocem jego przemyśleń stały się słynne Ćwiczenia duchowne – podstawa późniejszych ćwiczeń ignacjańskich .

W 1523 roku wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej . Z polecenia franciszkanów , oficjalnych przedstawicieli Kościoła katolickiego w Ziemi Świętej, opuszcza ją i wraca do kraju, gdzie studiuje filozofię na uniwersytecie w Alkali i Salamance .

W tym czasie był dwukrotnie więziony przez Inkwizycję , podejrzewającą go o przynależność do oświeconych alumbrados ).

Po przeniesieniu się do Paryża w 1528 r. na Sorbonie zaprzyjaźnił się z Piotrem Fabrem , Franciszkiem Ksawerym , Szymonem Rodriguesem, Jakubem Laínezem , Alfonsem Salmeronem oraz Mikołajem Bobadillą . Wszyscy oni przygotowywali się do kapłaństwa i stali się zalążkiem przyszłego zakonu jezuitów.

15 sierpnia 1534 w małej kapliczce na zboczu Montmartre w Paryżu wspólnie złożyli śluby ubóstwa i czystości oraz podjęli zobowiązanie, że po uzyskaniu święceń udadzą się do Palestyny aby tam nawracać muzułmanów, a gdyby to było niemożliwe oddadzą swoje siły do dyspozycji ojca świętego .

W Rzymie oddali się do dyspozycji papieżowi Pawłowi III. 24 czerwca 1537 otrzymali w Wenecji święcenia kapłańskie i rozpoczęli działalność duszpasterską w Republice Weneckiej . Aby zwiększyć skuteczność oddziaływania postanowili związać się z jakąś formą organizacyjną (zakon: Towarzystwo Jezusowe ) 27 września 1540 papież Paweł III , bullą Regimini Militantis Ecclesiae (O Kościele walczącym), zatwierdził Towarzystwo Jezusowe.

W 1541 r. dokonano wyboru przełożonego generalnego, którym został Ignacy de Loyola. Stanowisko to piastował do 31 lipca 1556 , do dnia swojej śmierci. W 1551 , przy finansowym wsparciu Franciszka Borgiasza (ówczesnego przyjaciela i doradcę, późniejszego generała zakonu), założył uczelnię Gregorianum (Papieski Uniwersytet Gregoriański ), która stała się prototypem przyszłych kolegiów jezuickich. Za jego życia zakon liczył już 1000 członków.

Kult

Do chwały błogosławionych wyniósł o. Ignacego 27 lipca 1609 roku Paweł V , a kanonizował go papież Grzegorz XV 12 marca 1622 .

W 1922 roku, 25 lipca, Pius XI ogłosił go uroczyście patronem wszystkich rekolekcji w Kosciele katolickim .
Św. Ignacy patronuje również żołnierzom, matkom oczekujących potomstwa oraz rodzącym kobietom^[1].

Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 31 lipca; w polskim Kościele ma rangę wspomnienia obowiązkowego^[2].

Genealogia

Zobacz też

• duchowość ignacjańska
• kult świętych
• modlitwa za pośrednictwem świętego

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

• Tekst Ćwiczeń duchowych
• Tekst Opowieści pielgrzyma czyli Autobiografii
• Niektóre listy św. Ignacego (ang.)
• Rekolekcje Ignacjańskie - dział św. Ignacy

Poprzednik

Generał zakonu jezuitów 1541 - 1556

Następca Diego Laynez