Ilirowie – starożytny lud indoeuropejski zamieszkujący u schyłku epoki brązu i we wczesnej epoce żelaza (głównie w okresie halsztackim) zachodnie Bałkany , dokładniej tereny między wschodnim wybrzeżem Morza Adriatyckiego a środkowym Dunajem oraz obszary wschodnich Alp . Od V wieku p.n.e. organizowali liczne państewka plemienne (m.in. Dardanowie , Autariaci, Dalmaci, Liburnowie^[1] ) na czele których stali książęta.

Na przełomie II i I wieku p.n.e. zostali podbici przez Rzymian i włączeni w skład prowincji Iliria . W przekazach z tamtego okresu zachowały się świadectwa, że byli oni sprawnymi najemnikami, służącymi zarówno w armii rzymskiej, jak i w armiach greckich.

Od VI wieku n.e. obszary Ilirów zasiedlała ludność słowiańska . Potomkami niezromanizowanych Ilirów są najprawdopodobniej współcześni Albańczycy ^[2]. Potomkami Ilirów zromanizowanych prawdopodobnie są Wołosi .

Przypis

1. ↑ Praca zbiorowa pod redakcją naukową Aleksandra Krawczuka , 2005, Wielka Historia Świata Tom 3 Świat od okresu cywilizacji klasycznych, Oficyna Wydawnicza FOGRA, ss. 457, .
2. ↑ (ang.) Encyclopædia Britannica o hipotezach nt. pochodzenia Albańczyków