Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych

Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych

Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych (Bhāratīya Antariksh Anusandhān Sangaṭn), ISRO (Isarō) – indyjska państwowa agencja kosmiczna. Jej siedziba mieści się w Bangalore , zatrudnia ok. 20 tysięcy pracowników, z budżetem ok. 65 mld rupii indyjskich (ok. 1,3 mld USD według kursu z października 2008 roku). Zadaniem ISRO jest rozwój technologii związanych z Kosmosem oraz ich wykorzystanie do rozwoju Indii. Przewodniczącym ISRO jest obecnie G. Madhavan Nair. Poza wynoszeniem satelitów indyjskich, ISRO oferuje również innym krajom swoje usługi w zakresie wynoszenia ładunków na orbitę. Wykorzystywane są do tych celów rakiety nośne: PSLV (Polar Satellite Launch Vehicle) do wynoszenia na orbity polarne, oraz GSLV (Geosynchronous Satellite Launch Vehicle) do wynoszenia na orbity geostacjonarne.

Spis treści

Historia badań kosmosu w Indiach

Indyjskie doświadczenia w zakresie technik rakietowych sięgają czasów starożytnych. Rakiety były wykorzystane militarnie już w 1804 roku podczas wojny przeciwko Brytyjczykom, z inspiracji Williama Congreve , wynalazcy rakiet-poprzedników współczesnych rakiet artyleryjskich. Gdy w 1947 roku Indie wyzwoliły się spod brytyjskiego zwierzchnictwa, indyjscy naukowcy i politycy mieli świadomość potencjału tkwiącego w technikach rakietowych, zarówno w zastosowaniach militarnych, jak i badawczych.

1960–1970

Twórcą indyjskiego programu kosmicznego był Vikram Sarabhai, uważany za wizjonera nauki, jak i za bohatera narodowego. Po wysłaniu w 1957 roku przez ZSRR na orbitę wokółziemską sztucznego satelity Sputnik , uświadomił on sobie potencjał, jaki tkwił w sztucznych satelitach. Pierwszy indyjski premier, Jawaharlal Nehru , który w rozwoju naukowym widział ważną część przyszłości Indii, w 1961 roku podporządkował badania kosmiczne indyjskiemu Ministerstwu Energii Atomowej. Minister Homi Bhabha, twórca indyjskiego programu atomowego, utworzył w 1962 roku indyjski Narodowy Komitet ds. Badań Kosmicznych, którego przewodniczącym został właśnie Vikram Sarabhai.

Prace te kontynuował indyjski program Rohini, w ramach którego dokonywano startów rakiet sondażowych o większych rozmiarach i stopniu złożoności. Program kosmiczny został rozszerzony i umiejscowiony w odrębnym ministerstwie, oddzielonym od Ministerstwa Energii Atomowej. 15 sierpnia 1969 roku, z programu INCOSPAR realizowanego w ramach Ministerstwa Energii Atomowej utworzono Indyjską Organizację Badań Kosmicznych (ISRO), działającą pod Narodowym Komitetem ds. Badań Kosmicznych. Ostatecznie w czerwcu 1972 roku utworzono Ministerstwo ds. Kosmosu.

1970–1980

W latach 60. Sarabhai brał udział we wczesnych pracach studyjnych prowadzonych z NASA , dotyczących możliwości zastosowania sztucznych satelitów do bezpośrednich transmisji telewizyjnych. Dostrzegając korzyści z wykorzystania satelitów, ISRO przystąpiła do zaprojektowania i wyprodukowania własnych, niewielkich rakiet nośnych zdolnych do wynoszenia obiektów na orbitę Ziemi, celem zgromadzenia odpowiednich doświadczeń przed przystąpieniem do prac nad większymi rakietami nośnymi. Bazując na wcześniejszych indyjskich doświadczeniach z silnikami rakietowymi na stałe materiały pędne, ISRO zdecydowała o budowie rakiet Satellite Launch Vehicle (SLV) wraz z odpowiednią infrastrukturą. Wzorowano się na amerykańskich, czterostopniowych rakietach Scout.

Aryabhata - pierwszy indyjski sztuczny satelita

W pierwszym okresie Indie skoncentrowały się na praktycznych wykorzystaniach sztucznych satelitów, takich jak pomiary telegetekcyjne oraz łączność. Odłożono na razie załogowe programy kosmiczne czy automatyczne badania przestrzeni kosmicznej. Satelita Aryabhata został wyniesiony na orbitę w 1975 roku przez radziecką rakietę Kosmos 3M z kosmodromu Kapustin Jar .

SLV - pierwsza indyjska rakieta nośna

W 1979 roku Indie rakieta SLV była gotowa do startu z nowego indyjskiego kosmodromu Satish Dhawan. Pierwsza próba startu w 1979 roku zakończyła się jednak porażką z powodu awarii drugiego stopnia. Problem ten zdołano rozwiązać do 1980 roku, kiedy rakieta SLV pomyślnie umieściła na orbicie satelitę Rohini.

1980–1990

W ślad za sukcesem rakiety SLV, ISRO rozpoczęła prace nad konstrukcją większej rakiety nośnej, która byłaby w stanie wynosić na orbity biegunowe satelity o rozmiarach umożliwiających ich większe praktyczne zastosowania. Podjęto wkrótce prace nad nową rakieta nośną Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV). Rakieta łączyła zalety dotychczas używanych technologii za stałym napędem, z nowymi sulnikami na napęd ciekły. Jednocześnie ISRO zdecydowała o pracach nad mniejszą rakietą Augmented Satellite Launch Vehicle (ASLV), opartą na wcześniejszej SLV, która mogłaby służyć do testowania nowych technologii rozwijanych w ramach prac nad PSLV. Pierwsze testy ASLV przeprowadzone w 1987 roku zakończyły się niepowodzeniem, podobnie jak w 1988 roku. Mimo to prace nad ASLV okazały się bardzo przydatne.

1990–2000

Pierwszy pomyślny start rakiety nośnej ASLV odbył się w 1992 roku. Rakieta spełniła swoje zadanie. W 1993 roku miał odbyć się pierwszy start docelowej rakiety PLSV, jednak zakończył się on porażką. Pierwszy pomyślny start PSLV obył się w 1994 roku. Odtąd rakieta nośna PSLV stała się prawdziwym koniem pociągowym indyjskiej astronautyki, umieszczając na orbitach zarówno satelity teledetekcyjne jak i jak komunikacyjne, tworząc największą w świecie sieć łącznościową, zarazem dostarczając cennych informacji dla indyjskiego przemysłu i rolnictwa. W późniejszym okresie rakieta była ciągle modernizowana.

Gdy Rosyjska Agencja Kosmiczna Glavkosmos zatrzymała transfer swych technologii do Indii, ISRO zrezygnowała z prac nad napędem ciekłym opartych na rosyjskich technologiach, kupując z Rosji gotowe silniki, a równocześnie podjęła własne prace nad podobnymi silnikami. Silniki te zastosowano w rakietach nośnych GSLV-II.

2000–2010

Pierwszy start rakiety nośnej Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GLSV) - obecnie najpotężniejszej działającej indyjskiej rakiety - odbył się w 2001 roku. Indyjskie silniki na napęd ciekły dla górnego stopnia GSLV przetestowano w 2007 roku. ISRO analizując efektywność rakiety GSLV dla swoich potrzeb w pierwszej dekadzie XXI w., postanowiła skonstruować nową, większą rakietę nośną Geosynchronous Satellite Launch Vehicle Mk III (GSLV-III).Koncepcja tej rakiety nie nawiązuje do poprzednich GSLV-I/II, lecz opiera się na konstrukcji z głównym stopniem na napęd ciekły oraz dwoma silnikami pomocniczymi na paliwo stałe. Przypomina pod tym względem Ariane 5 i inne współczesne rakiety. Będzie w stanie wynieść na orbitę ładunek odpowiadający masą kapsule załogowej. Pierwszy start przewidziany jest w 2009 roku.

Projekt Avatar RLV ma na celu skonstruowanie rakiety nośnej wielokrotnego użytku (reusable launch vehicle - RLV). Ma ona stanowić niskokosztowy system służący umieszczanie na orbicie niewielkich satelitów, wykorzystywany również komercyjnie. Zmniejszony demonstrator miał startować w 2008 roku. ISRO już obecnie ma swoje miejsce na rynku wynoszenia ładunków na orbitę. M.in. umieszczono na orbicie izraelskiego satelitę szpiegowskiego TecSAR, również izraelskiego Tauvex-II i małego indonezyjskiego CARTOSAT-2.

W listopadzie 2007 roku ISRO pomyślnie przetestowała w swoim ośrodku w Mahendragiri własny silnik na paliwo ciekłe, który będzie stosowany w górnym stopniu rakiety GSLV. Próby w locie miały odbyć się w 2008 roku.

22 października 2008 roku Indie pomyślnie wyniosły w kosmos swój pierwszy bezzałogowy próbnik Księżyca Chandrayaan-1 , za pomocą rakiety PSLV. Próbnik został umieszczony na orbicie wokółksiężycowej, skąd prowadzi bardzo szczegółowe badania powierzchni Księżyca, przede wszystkim pod kątem zbadania jego zasobów. na mocy porozumienia z NASA , w próbniku zostały zainstalowane również amerykańskie urządzenia pomiarowe.

Zamierzenia

ISRO planuje realizację drugiej automatycznej misji księżycowej, nazwanej Chandrayaan-2. Częścią misji ma być lądowanie na Księżycu w 2010 lub 2011 roku automatycznego pojazdu. W 2007 roku podpisano porozumienie w sprawie tej misji z Rosyjską Agencją Kosmiczną , według którego ISRO przejmuje odpowiedzialność przede wszystkim za orbiter, zaś Roskosmos za lądownik i pojazd. Rozważa się także skonstruowanie próbnika Marsa , z terminem startu nie wcześniej niż 2012 roku, jednak nie podjęto jeszcze w tej sprawie decyzji finansowych.

ISRO również planuje podjęcie w przyszłej dekadzie załogowej eksploracji kosmosu, przewidując, ze pierwszy lot załogowy odbędzie się w 2015 roku. Niektóre niezbędne technologie są już rozwijane. Planowane są również badania Słońca; są już zaawansowane prace projektowe sondy Aditya do badań korony słonecznej.

Rozpoczęto prace nad nową rakietą nośną, znaną jako GSLV Mark-III, wyposażoną w indyjski silnik na paliwo płynne, zdolną, w finalnej konfiguracji, do wynoszenia satelitów o masie do 6 ton. ISRO będzie wynosić na orbitę europejskie i rosyjskie satelity różnych programów, m.in. Agile i GLONASS - serię satelitów nawigacyjnych. W grudniu 2005 roku podczas dorocznego spotkania indyjsko-rosyjskiego w Moskwie, podpisano porozumienia o wspólnych pracach nad serią GLONASS-K, która będzie wynoszona indyjskimi rakietami. ISRO planuje też wyniesienie w ciągu kilku najbliższych lat obiektów RISAT, ASTROSAT, oraz serii OCEANSAT, INSAT, CARTOSAT i GSAT. Zaawansowany technologicznie satelita obserwacji Ziemi CARTOSAT-3 będzie mógł dokonywać obserwacji z rozdzielczością 0,30 m.

Misje załogowe

Temat samodzielnego kosmicznego programu załogowego zaistniał w 2006 roku w formie propozycji zaprojektowania i wyniesienia na orbitę indyjskiego załogowego pojazdu kosmicznego - dwuosobowej kapsuły - do 2015 roku. Rakietą nośną byłby następca Geosynchronous Satellite Launch Vehicle (GSLV-Mk II). Pierwszym krokiem w tym kierunku było wyniesienie na orbitę 600-kg kapsuły Space Capsule Recovery Experiment (SRE) rakietą Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV), i bezpieczne sprowadzenie jej na Ziemię po 12-dniowym locie. W ten sposób wykazano umiejętność opracowania materiałów żaroodpornych, niezbędnych do powrotu kapsuły na Ziemię. ISRO planuje przeprowadzenie pierwszego lotu załogowego w 2016 roku[1]. Wcześniej, w 2013 r. odbędzie się lot dwóch hinduskich astronautów na rosyjskim Sojuzie .

Misja słoneczna "Aditya"

ISRO pracuje nad koncepcją misji Aditya. W 2008 roku ogłoszono, że misja została zaaprobowana.

Obserwacje Ziemi, projekt "Bhuvan"

ISRO zamierza w ramach tego projektu wykonać mapy całej Ziemi, które będą dostępne publicznie stanowiąc konkurencję dla Google Earth .

Indyjskie rakiety nośne. Od lewej: SLV, ASLV, PSLV , GSLV, GSLV-III

Rakiety nośne

Rakiety sondujące

  • RH-75 – wycofana w 1968 roku.
  • RH-125 – wycofana w 1971 roku.
  • RH-200 – czynna.
  • RH-300 – czynna.
  • RH-300 Mk II – wycofana w 1998 roku.
  • RH-560 – wycofana w 1993 roku.

Dawniejsze rakiety nośne

  • Satellite Launch Vehicle (SLV) – czterostopniowa rakieta nośna, wszystkie stopnie na paliwo stałe. SLV mogła umieścić na niskiej orbicie ładunek 40 kg. Była używana głównie do wynoszenia eksperymentalnych satelitów Rohini.
  • Augmented Satellite Launch Vehicle (ASLV) – pięciostopniowa rakieta nośna, wszystkie stopnie na paliwo stałe. ASLV mogła umieścić na niskiej orbicie ładunek 150 kg. Była używana głównie do wynoszenia satelitów Stretched Rohini Satellite Series (SROSS).

Obecne rakiety nośne

  • Polar Satellite Launch Vehicle (PSLV) – czterostopniowa rakieta nośna ze stopniami na stałe jak i ciekłe paliwo. PSLV może umieścić na orbicie polarnej ładunek 1.600 kg. Jest używana przez ISRO do wynoszenia satelitów małej i średniej wielkości.
  • Geosynchronous Satellite Launch Vehicle Mark I/II (GSLV-I/II) – trójstopniowa rakieta nośna ze stopniami na stałe jak i ciekłe paliwo. GSLV może umieścić na orbicie geostacjonarnej ładunek 2.200 kg. Jest używana do wynoszenia satelitów średniej wielkości.

Planowane rakiety nośne

  • Geosynchronous Satellite Launch Vehicle Mark III (GSLV-III) – trójstopniowa rakieta nośna ze stopniami na stałe jak i ciekłe paliwo. GSLV-III będzie mogła umieścić na orbicie geostacjonarnej ładunek 4-6 t. Będzie używana do wynoszenia satelitów średniej i duzej wielkości.
  • Reusable Launch Vehicle (RLV) – mała zdalnie pilotowana rakieta z silnikiem strumieniowym, zwana Avatar. RLV będzie mogła umieszczać na niskiej orbicie małe satelity. Będzie to rakieta wielokrotnego użytku, zdolną do wykonania przynajmniej stu startów, co zmniejszy koszty umieszczania satelitów na orbicie.
  • ISRO Orbital Vehicle

Kosmodromy

ISRO obsługuje trzy kosmodromy:

  • Sriharikota (SRLS) / Satish Dhawan Space Center (SHAR),
  • Thumba (TERLS) / Vikram Sarabhai Space Centre (VSSC),
  • Balasore (BRLS).

Shriharikota jest używana do startów wielostopniowych rakiet i wynoszenia satelitów. Kosmodrom dysponuje dwoma wyrzutniami, co umożliwia przeprowadzanie do sześciu startów rocznie. pozostałe dwa kosmodromy są wykorzystywane do rakiet sondujących i małych rakiet jednostopniowych.

Zobacz także

Źródła

Przypisy


Inne hasła zawierające informacje o "Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych":

Rodzimy Kościół Polski ...

Biegun północny ...

Biskup ...

Nadciśnienie tętnicze ...

Adwentyzm ...

Oddychanie komórkowe ...

Studia ...

Uznam ...

Wiktor Sukiennicki ...

1972 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Indyjska Organizacja Badań Kosmicznych":

01 Znaki drogowe - znaki uzupełniające (plansza 23) ...

Zanieczyszczenia atmosfery (plansza 27) ...

37. Organizacje międzynarodowe ? ASEAN, WNP, Europejskie organizacje (plansza 6) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie