Izolacjonizm, kierunek polityki zagranicznej sprowadzający się do obrony interesów i bezpieczeństwa własnego państwa.

Izolacjonizm brytyjski zakładał niewiązanie się w jakiekolwiek stałe sojusze z państwami kontynentu europejskiego . Wyrazem tego były m.in postanowienia kongresu wiedeńskiego ( 1815 ) i sformułowana tam zasada równowagi europejskiej. Wilfrid Laurier podsumowując przynoszącą Brytyjczykom sukcesy politykę izolacjonizmu nazwał ją w 1896 mianem Splendid isolation (tj. wspaniałe odosobnienie). Z tymi zasadami zerwano po zawarciu entente cordiale .

W USA za twórcę uznaje się Jerzego Waszyngtona , który podobnie jak politycy Wielkiej Brytanii zakładał wystrzeganie się stałych sojuszy politycznych. Zasady te sformułował prezydent USA James Monroe w 1823 , w tzw. doktrynie Monroe'a . Zakładała ona brak zainteresowania USA sprawami europejskimi i ograniczeniem strefy wpływów do obu Ameryk .

Zmiana nastąpiła w okresie I wojny światowej i interwencji w Europie na froncie zachodnim. W wyniku rozczarowania efektami wojny, Stany Zjednoczone powróciły do polityki izolacjonizmu i nie ratyfikowały traktatu wersalskiego i nie weszły do Ligi Narodów , a także zachowały neutralność w konfliktach zbrojnych w latach trzydziestych ( wojna hiszpańska i abisyńska ). Początkowo Stany Zjednoczone zachowały neutralność w II wojnie światowej^[1]. Dopiero ustawa Lend-Lease Act oznaczała zmianę polityki a atak Japończyków na Pearl Harbor w grudniu 1941 skłonił USA do przystąpienia do wojny.

W efekcie II wojny światowej USA stały się aktywnym uczestnikiem polityki światowej przyczyniając się w znacznym stopniu do upadku komunizmu w Związku Radzieckim . W ostatnich latach pojawił się neoizolacjonizm, głoszący, że USA mogą tylko nadszarpnąć swój prestiż angażując się w lokalne konflikty bez znaczenia dla swych interesów strategicznych.

Zobacz też

• Sakoku

Przypisy