Budynek dworca w
Jarocinie
został wybudowany w latach
1870
-
1875
r. w czasie oddania do eksploatacji linii kolejowej
Poznań
–
Kluczbork
. Został on opisany przez
Jarosława Iwaszkiewicza
w Młynie nad Lutynią. Jednak opis nieco odbiega od stanu rzeczywistego. Gmach dworca jest to budynek piętrowy i wykonany z czerwonej
cegły licowej
z wielopłaszczyznowym dachem z licznymi facjatami. Wewnątrz zachowane są dekoracje stiukowe. Jego powstanie uwarunkowane było budową linii kolejowych:
Poznań Główny
–
Kluczbork
(ukończona w
1875
r.) i
Oleśnica
–
Krotoszyn
–
Gniezno
(
1876
r.). Z chwilą uruchomienia kolejnych dwóch linii: w
1888
r. do
Leszna
i w
1906
r.
Czempiń
–
Śrem
– Jarocin[1] stacja stała się jedną z najważniejszych stacji węzłowych w
zaborze pruskim
. Jest ostatnim zachowanym wielkim
pruskimdworcem
węzłowym na terenie
Wielkopolski
.
Dziś zaliczany jest do obiektów zabytkowych
PKP
. Uchroniło go to przed modernizacją zewnętrzną i nie podzielił losu m.in. pięknego
neogotyckiegodworca leszczyńskiego
. Dworzec w
Jarocinie
był pierwszym dworcem kolejowym w
Księstwie Poznańskim
z oświetleniem elektrycznym. Przeprowadzona została jedynie modernizacja wnętrza dworca i podzielona została na dwa etapy:
etap realizowany w latach
1979
-
1983
– modernizacja części przeznaczonej dla podróżnych
etap realizowany w latach
1987
-
1988
– modernizacja części gastronomicznej.
Podczas pierwszego etapu wymieniono
stropy
drewniane na staloceramiczne, przebudowano pomieszczenia kas biletowych, poczekalnie dla podróżnych, zmodernizowano poddasze i odtworzono pierwotny wystrój wnętrz. Odnowiono również nadokienne zewnętrzne freski. W drugim etapie odnowiono część gastronomiczną poprzez założenie nowych instalacji gazowych i wodno-kanalizacyjnych. Odnowiono również ściany pomieszczeń.
Euro jest oficjalną walutą w krajach, które nie należą do Unii Europejskiej. Ten środek płatniczy obowiązuje w: Kosowie, Czarnogórze, Andorze, Monako, Watykanie i San Marino.