Jean-Pierre Raffarin
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1948 Poitiers
166. Premier Republiki Francuskiej
Okres urzędowania	od 7 maja 2002 do 31 maja 2005
Przynależność polityczna	UMP
Poprzednik	Lionel Jospin
Następca	Dominique de Villepin

Jean-Pierre Raffarin [ ʒɑ̃ˈpjɛːʀ ʀafaˈʀɛ̃ ] (ur. 3 sierpnia 1948 w Poitiers ) – francuski prawnik i polityk, premier trzech gabinetów w okresie 2002–2005, były eurodeputowany, senator.

Życiorys

Pochodzi z rodziny o tradycjach politycznych, jego ojciec był m.in. wiceministrem rolnicta. Jean-Pierre Raffarin studiował prawo na Uniwersytecie Paryż II (Paris II Panthéon-Assas) i ekonomię w Ecole Supérieure de Commerce de Paris. Pracę zawodową rozpoczął w branży marketingowej .

W działalność publiczną zaangażował się jako zwolennik nurtu politycznego, który wyznaczał Valéry Giscard d'Estaing . Był jednym z liderów wspierającej go organizacji młodzieżowej. Przystąpił później do centrowej Partii Republikańskiej, która współtworzyła federacyjną Unię na rzecz Demokracji Francuskiej . W 1977 po raz został radnym miejskim Poitiers , funkcję tę pełnił do 1995.

W 1986 uzyskał mandat radnego regionu Poitou-Charentes , od 1988 do 2002 kierował jego radą regionalną, później przez dwa lata był jej wiceprzewodniczącym. W samorządzie zajmował też stanowisko zastępcy mera Chasseneuil-du-Poitou (1995-2001).

W latach 1989–1995 zasiadał w Parlamencie Europejskim . Wchodził w skład frakcji Europejskiej Partii Ludowej , był m.in. wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej^[1].

W tym 1995 po raz pierwszy wybrano go w skład Senatu . W trakcie wyborów prezydenckich w tym samym roku poparł kandydaturę Jacques'a Chiraca . Wziął w tym samym czasie udział w powołaniu Partii Ludowej na rzecz Demokracji Francuskiej , ugrupowania działającego w ramach UDF i skupiającego zwolenników nowego prezydenta. Po zwycięstwie Jacques'a Chiraca objął stanowisko ministra ds. średniej i małej przedsiębiorczości, handlu i przemysłu morskiego w rządzie Alaina Juppé . Funkcję tę pełnił do 1997, w tym samym roku powrócił do sprawowania mandatu senatora.

W 1998 opuścił PPDF, przystąpił wówczas do Demokracji Liberalnej , która odeszła z UDF i podjęła bliższą współpracę z gaullistowskim Zgromadzeniem na rzecz Republiki .

Po reelekcji Jacques'a Chiraca w wyborach w 2002 i dymisji socjalistycznego premiera, Lionela Jospina , 7 maja 2002 Jean-Pierre Raffarin stanął na czele pierwszego swojego rządu. Współtworzył Unię na rzecz Większości Prezydenckiej (przekształconej wkrótce w Unię na rzecz Ruchu Ludowego ), a po jej wygranej w wyborach parlamentarnych , 17 czerwca 2002 został po raz drugi premierem.

W 2003 zaproponował reformę niewydolnego systemu rentowo-emerytalnego, co spowodowało falę strajków społecznych na ulicach wielkich miast. W tym samym roku był także krytykowany za uznawaną za opóźnioną reakcję władz na falę niespotykanych upałów, która mogła się przyczynić do śmierci kilkunastu tysięcy osób. W 2004 UMP znacząco przegrała wybory regionalne, wkrótce też wchodząca w skład "większości prezydenckiej" Unia na rzecz Demokracji Francuskiej zapowiedziała wyjście z koalicji. 31 marca 2004 Jean-Pierre Raffarin sformował swój trzeci rząd, w którym odwołano ministrów obwinianych za poprzednie błędy.

Podał się do dymisji po odrzuceniu w referendum projektu traktatu ustanawiającego Konstytucję dla Europy , przeprowadzonym w dniu 29 maja 2005. Po przyjęciu tej rezygnacji na stanowisku premiera zastąpił go Dominique de Villepin .

W tym samym roku Jean-Pierre Raffarin kolejny raz został wybrany w skład Senatu . W 2007 objął funkcję pierwszego wiceprzewodniczącego Unii na rzecz Ruchu Ludowego. W 2008 ubiegał się o nominację swojej partii na stanowisko przewodniczącego Senatu, jednak przegrał z Gérardem Larcherem ^[2].

Skład rządów Jean-Pierre'a Raffarina

Jean-Pierre Raffarin i Nicolas Sarkozy w metrze, 2004

Pierwszy gabinet (od 7 maja 2002 do 17 czerwca 2002)

• Jean-Pierre Raffarin – premier
• Dominique de Villepin – minister spraw zagranicznych, kooperacji i frankofonii
• Michèle Alliot-Marie – minister obrony i weteranów
• Nicolas Sarkozy – minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
• Francis Mer – minister gospodarki, finansów i przemysłu
• François Fillon – minister pracy, stosunków społecznych i solidarności
• Dominique Perben – minister sprawiedliwości
• Luc Ferry – minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
• Jean-Jacques Aillagon – minister kultury i łączności
• Hervé Gaymard – minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich
• Roselyne Bachelot – minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
• Jean-François Lamour – minister sportu
• Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
• Gilles de Robien – minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
• Jean-François Mattei – minister zdrowia, rodziny i osób niepełnosprawnych
• Jean-Paul Delevoye – minister służb publicznych, reform i planowania regionalnego
• wiceministrowie ("młodsi ministrowie", ministres délégués) – Alain Lambert, Patrick Devedjian , Renaud Donnedieu de Vabres , Xavier Darcos , François Loos , Jean-Louis Borloo

Drugi gabinet (od 17 czerwca 2002 do 31 marca 2004)

Skład ministrów pozostawał tożsamy z pierwszym gabinetem. Zmiany dotyczyły wyłącznie niższych stanowisk, odwołany został młodszy minister Renaud Donnedieu de Vabres. Nowymi ministres délégués zostali Nicole Fontaine , Noëlle Lenoir, Pierre-André Wiltzer, Claudie Haigneré, Christian Jacob i Nicole Ameline .

Trzeci gabinet (od 31 marca 2004 do 29 listopada 2005)

• Jean-Pierre Raffarin – premier
• Michel Barnier – minister spraw zagranicznych
• Michèle Alliot-Marie – minister obrony
• Dominique de Villepin – minister spraw wewnętrznych, bezpieczeństwa wewnętrznego i swobód lokalnych
• Nicolas Sarkozy – minister gospodarki, finansów i przemysłu, 29 listopada 2004 stanowisko to objął Hervé Gaymard , a 25 lutego 2005 Thierry Breton
• Jean-Louis Borloo – minister pracy, zatrudnienia i społecznej jedności
• Dominique Perben – minister sprawiedliwości
• François Fillon – minister edukacji narodowej, młodzieży, szkolnictwa wyższego i nauki
• Renaud Donnedieu de Vabres – minister kultury i łączności
• Hervé Gaymard – minister rolnictwa, gospodarki żywnościowej i obszarów wiejskich, 29 listopada 2004 stanowisko to objął Dominique Bussereau
• Serge Lepeltier – minister ekologii i zrównoważonego rozwoju
• Jean-François Lamour – minister młodzieży, sportu i wspólnot
• Brigitte Girardin – minister terytoriów zamorskich
• Gilles de Robien – minister transportu, mieszkalnictwa, turystyki, gospodarki morskiej i zaopatrzenia
• Philippe Douste-Blazy – minister zdrowia i ochrony socjalnej
• Marie-Josée Roig – minister ds. rodziny i dzieci
• Renaud Dutreil – minister ds. służb publicznych i reform
• Nicole Ameline – minister ds. parytetów i równouprawnienia
• wiceministrowie ("młodsi ministrowie", ministres délégués) – Henri Cuq , Patrick Devedjian , Christian Jacob , François Loos , François d'Aubert, Jean-François Copé , Gérard Larcher , Nelly Olin, Hamlaoui Mékachéra, Claudie Haigneré, Xavier Darcos , Hubert Falco , Léon Bertrand

Przypisy

Źródła

• Jean-Pierre Raffarin na stronie Senatu ( fr. )

Linki zewnętrzne

• Blog Jean-Pierre'a Raffarina ( fr. )