Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Josip Broz Tito

Josip Broz Tito - (ur. 7 maja 1892 w Kumrovcu, Austro-Węgry - 25 maja wg oficjalnego aktu urodzenia - zm. 4 maja 1980 w Lublanie) - przywódca Socjalistycznej Federalnej Republiki Jugosławii od 1945 aż do swojej śmierci. Podczas II wojny światowej Tito zorganizował antyfaszystowski ruch oporu znany jako Partyzanci Jugosławii. Później był założycielskim członkiem Kominformu, ale opierając się sowieckim wpływom stał się jednym z założycieli i promotorów ruchu państw niezaangażowanych. Zmarł 4 maja 1980 w Lublanie, pochowany został w Belgradzie.

Wczesne lata

Josip Broz urodził się w Kumrovcu w Chorwacji, wtedy części Austro-Węgier na terenie zwanym Zagorje. Był siódmym dzieckiem Franjo i Mariji Broz. Jego ojciec, Franjo Broz, był Chorwatem, podczas gdy jego matka Marija była Słowenką. Wczesne lata życia spędził z dziadkami od strony matki w Podsredie, a następnie rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Kumrovcu i nie dostał się do drugiej klasy. Opuścił szkołę w 1905 roku.

W 1907 zaczął pracować jako mechanik-praktykant w Sisaku. Zaangażował się w ruch robotniczy. W 1910 dołączył do związku pracowników metalurgicznych oraz do Socjaldemokratycznej Partii Chorwacji i Słowenii. W latach 1911-1913, Broz pracował w Kamniku (Słowenia), Cenkovie (Czechy) i Monachium. W tych latach był także pracownikiem fabryki samochodów Benz w Mannheim, potem przeprowadził się do Wiener Neustadt, gdzie pełnił funkcję kierowcy testowego Daimlera.

W armii

W maju 1912 Broz zdobył srebrny medal w wojskowych zawodach szermierczych w Budapeszcie. Jesienią 1913 powołano go do armii Austro-Węgier i po wybuchu I wojny światowej został wysłany do Rumy w Wojwodinie. Za antywojenną propagandę uwięziono go w twierdzy Pedrovaradinskiej. W styczniu 1915 został wysłany na wschodni front w Galicji, gdzie wyróżnił się w walce z wojskami rosyjskimi. 25 marca 1915 roku został poważnie ranny i schwytany przez Rosjan na terenie Bukowiny.

Więzień i rewolucjonista w Rosji

Po 13 miesiącach spędzonych w szpitalu, trafił do obozu pracy na Uralu, gdzie więźniowie wybrali go na swojego przywódcę. W lutym 1917 zbuntowani robotnicy zlikwidowali obóz. Uwolniony Josip Broz dołączył wówczas do grupy bolszewików. W kwietniu 1917 roku został ponownie aresztowany, ale zdołał uciec do Sankt Petersburga i uczestniczył tam w demonstracjach 16-17 lipca 1917 roku. Następnie postanowił udać się do Finlandii, jednak znowu został złapany i przewieziony do Twierdzy Pietropawłowskiej, gdzie przebywał przez trzy tygodnie. Wysłano go do Kunguru, ale podczas podróży uciekł z pociągu. Ukrywał się w rosyjskiej rodzinie, gdzie poznał i poślubił Pelagię Biełousową. Wstąpił do Czerwonej Gwardii w Omsku. Wiosną 1918 starał się o członkostwo w Rosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików). W czerwcu 1918 Broz opuścił Omsk. Zatrudnił się jako mechanik w okolicach Omska. W styczniu 1920 wraz z rodziną wyruszył w podróż do stron ojczystych, na terytorium Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców, późniejszej Jugosławii. Rodzina Brozów dotarła tam we wrześniu 1920 roku.

Powrót do Jugosławii

Po powrocie Josip Broz wstąpił do Komunistycznej Partii Jugosławii. Wpływ KPJ na życie polityczne kraju bardzo szybko wzrastał. W 1920 podczas wyborów komuniści uzyskali 59 miejsc w parlamencie i stali się trzecią siłą polityczną. KPJ została zdelegalizowana w 1921 i utraciła wszystkie mandaty. Z początkiem 1921 roku Broz przeprowadził się do Veliko Trojstva niedaleko Bjelovaru i znalazł pracę jako mechanik, kontynuował także działalność w podziemnej partii komunistycznej.

W 1925 Broz przeprowadził się do Kraljevicy gdzie znalazł pracę w stoczni. Został wybrany na przywódcę związku zawodowego i w 1926 stanął na czele strajku stoczniowców w wyniku czego został zwolniony i przeprowadził się do Belgradu, gdzie pracował w fabryce pociągów w Smederevskiej Palance, wkrótce przeniósł się do Zagrzebia, tam mianowano go sekretarzem Związku Pracowników Przemysłu Metalurgicznego Chorwacji. W 1934 wszedł w skład Biura Politycznego Centralnego Komitetu Komunistycznej Partii Jugosławii, a później wyjechał do Wiednia. Od tego czasu nosił pseudonim "Tito".

W 1935 Tito wyemigrował do Związku Radzieckiego, gdzie pracował przez rok w bałkańskiej sekcji Kominternu. Był członkiem Wszechrosyjskiej Komunistycznej Partii (bolszewików) i radzieckiej tajnej policji (NKWD). W 1937 Stalin zamordował Sekretarza Generalnego KPJ Milana Gorkica w Moskwie, a stanowisko po nim objął Tito, który szybko powrócił do kraju. Jako sekretarz generalny wiernie wypełniał wskazania polityczne Kominternu między innymi krytykując faszystowskie Włochy i nazistowskie Niemcy.

II wojna światowa

6 kwietnia 1941 roku niemieckie, włoskie i węgierskie siły zaatakowały Jugosławię i w ciągu kilkunastu dni zajęły całe państwo. 17 kwietnia 1941 roku Jugosławia skapitulowała.

Formowanie komunistycznego ruchu oporu na terytorium okupowanej Jugosławii rozpoczęło się 28 kwietnia 1941 roku w Lublanie na Słowenii. Tito od początku odgrywał w tym ruchu przywódczą rolę.

Od 13 maja 1941 Tito i jego partyzanci musieli rywalizować z silniejszymi Królewskimi Wojskami Jugosłowiańskimi w Ojczyźnie generała Dragoljuba „Dražy” Mihailovića zwane inaczej Czetnikami. Czetnicy cieszyli się poparciem Wielkiej Brytanii, USA i jugosłowiańskiego rządu na wygnaniu króla Piotra II.

4 lipca 1941 tuż po rozpoczęciu przez Niemcy inwazji na Związek Radziecki (Operacja Barbarossa), Josip Broz zwołał spotkanie Centralnego Komitetu, który mianował go Wojskowym Dowódcą. Następnie Tito zarządził pobór do wojska.

Komunistyczny ruch partyzancki wkrótce zaczął osiągać sukcesy w kolejnych kampaniach partyzanckich oraz stopniowo wyzwalał terytorium Jugosławii. Działania partyzantów sprowokowały Niemców do zemsty na cywilach. Objawiała się ona masowymi mordami (śmierć każdego żołnierza niemieckiego skutkowała zamordowaniem 100 cywili, na każdego rannego – 50).

Na wyzwolonych terytoriach partyzanci organizowali komitety ludowe, które miały działać jako rządy cywilne. Tito był najbardziej znanym przywódcą Antyfaszystowskiej Rady Narodowego Wyzwolenia Jugosławii – AVNOJ, która zebrała się w Bihaciu 26 listopada 1942 roku i w Jajcu 29 listopada 1943 roku. Podczas tych dwóch sesji, zostały określone podstawy powojennego federacyjnego państwa jugosłowiańskiego. W Jajcu Tito został wybrany Prezydentem AVNOJ. 4 grudnia 1943 roku, mimo że większa część kraju znajdowała się ciągle pod okupacją, Broz proklamował tymczasowy demokratyczny rząd Jugosławii.

Pod naciskiem Stalina alianccy przywódcy zaprzestali popierać Czetników. Król Jugosławii Piotr II, prezydent Franklin Roosevelt i premier Winston Churchill dołączyli do radzieckiego dyktatora Józefa Stalina w oficjalnym uznaniu Tity i jego partyzantów na konferencji w Teheranie. W wyniku tej reorientacji politycznej zachodnich aliantów partyzanci Tity zaczęli otrzymywać wsparcie także od nich.

Tito był celem sił Osi w okupowanej Jugosławii. Niemcy mieli tylko trzy okazje by zlikwidować Josipa Broza. W 1943 w operacji "Wariant Biały" (Fall Weiss), następnie w operacji "Wariant Czarny" (Fall Schwarz), podczas której Tito został ranny 9 czerwca (ocalenie zawdzięczał swojemu psu) oraz 25 maja 1944 roku podczas akcji "Skok konika szachowego" (Unternehmen Rösselsprung) – desantu powietrznego w pobliżu sztabu dowodzenia partyzantów w Drvarze.

Partyzanci byli wspierani bezpośrednio przez alianckich spadochroniarzy przydzielonych do ich sztabu dowodzenia, z brygadierem Fitzroyem Macleanem na czele, jednak współpraca między nimi a Titą była bardzo trudna. W czerwcu 1944 roku alianci powołali także Bałkańskie Siły Powietrzne, które, startując z Włoch, udzielały wsparcia jugosłowiańskim bojownikom.

5 kwietnia 1945 Tito podpisał umowę ze ZSRR zezwalającej na "tymczasowe wkroczenie wojsk radzieckich na terytorium Jugosławii". Wspomagani przez Armię Czerwoną partyzanci wyzwolili swój kraj w 1945 roku.


Inne hasła zawierające informacje o "Josip Broz Tito":

1972 Stowarzyszenia PAX . 19 - 23 czerwca – z oficjalną wizytą przybył do Warszawy prezydent Jugosławii Josip Broz Tito . 5 - 8 lipca – z oficjalną wizytą przybył do Warszawy sekretarz ...

XXI wiek ...

1980 (ur. 1905 ) 29 kwietnia – Alfred Hitchcock , reżyser brytyjski (ur. 1899 ) 4 maja – Josip Broz Tito , polityk i marszałek jugosłowiański (ur. 1892 ) 18 maja – Mieczysław ...

1975 ...

Marszałek (stopień wojskowy) był Carl Gustaf Mannerheim . Jedynym marszałkiem Rumunii był Ion Antonescu , a Jugosławii Josip Broz Tito .Wprowadzony w 1185 we Francji , stał się – po zniesieniu ...

1965 ...

1946 wojennych i masowych przemieszczeniach ludności. 14 - 20 lutego – z wizytą w Warszawie przebywał Josip Broz Tito . 18 lutego – utworzono Najwyższy Trybunał Narodowy do osądzenia zbrodniarzy ...

Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej ...

Zimna wojna Andreotti , Bettino Craxi , Luigi Longo , Palmiro Togliatti , Enrico Berlinguer .Inni – Europa Nicolae Ceauşescu , Josip Broz Tito , Enwer Hodża , Todor Żiwkow , Georgi Dymitrow , Wyłko Czerwenkow .Inni – ...

Titoizm ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Josip Broz Tito":

227 Rozpad bloku państw ZSRR - (plansza 7) czele stał dowódca komunistycznej partyzantki z czasów II wojny światowej, generał Josip Broz Tito. Po jego śmierci zaczęły narastać problemy religijne i etniczne. ...

046. Tworzenie nowych słów. Die Wortbildung, część 3 (plansza 8) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie