Dymitr Milutin

Dymitr Milutin, hrabia od 1878 , ros. Дмитрий Алексеевич Милютин (ur. 10 czerwca 1816 w Moskwie, zm. 7 lutego 1912 w Simeizie koło Jałty ) – rosyjski wojskowy, generał-feldmarszałek 1898

Urodził się w nie bogatej rodzinie szlacheckiej, był starszym bratem Nikołaja Milutina , rosyjskiego polityka. Po ukończeniu Szlacheckiej Pensji przy Uniwersytecie Moskiewskim w 1833 wstąpił do wojska. W 1836 ukończył Akademię Wojskową. Rozpoczął służbę w Sztabie Generalnym, później w Kaukaskim Okręgu Wojskowym. W 1843 starszy kwatermistrz. Po służbie na Kaukazie w latach 1845 - 1856 został profesorem na katedrze geografii wojennej, później katedrze statystyki Akademii Wojskowej. W 1856 został członkiem komisji reformującej służbę w jednostkach wojskowych. w ramach prac Komisji pozostawił memorandum o programie zmian organizacyjnych w armii carskiej. W l. 1856 - 1859 był szefem sztabu Armii Kaukaskiej, od 1860 - zastępcą, a od 1861 - ministrem Wojny. Przygotował i opracował reformę wojsk rosyjskich na l. 1860 - 1870 zwłaszcza pod kątem skrócenia okresu służby wojskowej i przebudowy armii na współczesną tym czasom armię masową. Do czasów reformy wojskowej Dymitra Milutina w 1874 wojsko rosyjskie nie znało koszar. Niemal półtoramilionowa armia rozlokowana była w prymitywnych ziemiankach i lepiankach lub po kwaterach prywatnych. ^[1] Gazetę wojskowa "Rosyjski inwalida" przekształcił w gazetę o charakterze liberalno politycznym. Był stronnikiem reform w stosunku do chłopstwa, w zakresie ich uwłaszczenia w celu przyciągnięcia na stronę władzy. Brał udział w l. 1877 - 1878 wojnie rosyjsko-tureckiej w tym w bitwie pod Plewną , gdzie po trzecim szturmie Plewny ostro wystąpił przeciwko odejściu wojsk rosyjskich spod twierdzy. Po jego wystąpieniu wojska nie odstąpiły od Plewny i oblężenie kontynuowano.

Po Kongresie Berlińskim 1878 kierował praktycznie polityką zagraniczną Rosji. Dosłużył się stopnia feldmarszałka wojsk rosyjskich. Po wstąpieniu na tron Aleksandra III Romanowa został odsunięty od wszelkich godności wojskowych i zdymisjonowany. Od 1881 w stanie spoczynku. Osiadł w Simeizie k/Jałty, gdzie zmarł. Członek Rady Państwa, honorowy członek Petersburskiej Akademii Nauk i profesor honorowy wielu akademii wojskowych. Pozostawił duże archiwum, które po śmierci zostało zdeponowane w Moskwie, w b. bibliotece im. Lenina.

Bibliografia

Bolszaja Sowietskaja Encykłpedia t. 16 Moskwa 1974.

Przypisy