Języki celtyckie - grupa językowa w obrębie
języków indoeuropejskich
. Wiele języków z tej grupy wymarło. Współcześnie grupa ta jest reprezentowana przez języki:
iryjski (irlandzki)
,
szkocki (gaelicki)
,
walijski
i
bretoński
. Również te języki zagrożone są wymarciem, dlatego też prowadzone są działania na rzecz ich zachowania. Posługuje się nimi około 1,3 mln mówiących.
Języki celtyckie dzielą się na trzy podstawowe zespoły: kontynentalny,
goidelski
i
brytański
. Dla grup brytańskiej i goidelskiej używa się także nazw języki p-celtyckie i q-celtyckie. Wynika to z tego, że pochodzący z oryginalnego języka praceltyckiego dźwięk [kw] został zastąpiony w językach brytańskich dźwiękiem [p], a w goidelskich - [k]. I tak słowo 'głowa' w
języku irlandzkim
i
szkockim gaelickim
to ceann, a w
manx
kione, natomiast w
walijskim
to pen, a
bretońskim
penn.
Najbardziej odrębnym językiem wśród języków celtyckich jest wymarły język
leponcki
, który wykazuje cechy wspólne z pradawnymi językami
italskimi
, będąc prawdopodobnie językiem pośrednim powstałym w czasie rozpadu języka protoitaloceltyckiego.
Charakterystyczną cechą języków celtyckich są
mutacje
spółgłoskowe, zmieniające początek wyrazu :
Liczba mówiących
Klasyfikacja języków celtyckich
języki indoeuropejskie
>
języki italoceltyckie
> języki celtyckie
języki celtyckie:
Jedną z pierwszych innowacji w językach celtyckich był wyżej opisany podział na języki p- i q-celtyckie. Według tej cechy klasyfikacja grupy wygląda następująco:
Zobacz też
