Słowianie wschodni w VIII-IX w.

Polanie ( ukr. Поляни, Poljany, ros. Поляне, Poljanie) – plemię wschodniosłowiańskie , zamieszkujące od VI w. do X w. oba brzegi środkowego Dniepru .

Początkowo do IX w. ziemie podlegały władztwu Chazarów , zobowiązane płacić haracz . Z tego okresu zachowało się wiele kurhanów polańskich. W latach 60. IX wieku Waregowie przeprowadzili z terytorium Polan zwycięskie kampanie przeciwko Bizancjum , Połowcom i Pieczyngom . Ok. 880 Polanie zostali podbici przez księcia nowogrodzkiego Olega Mądrego , ziemie ich stały się centrum nowego państwa - Rusi Kijowskiej . Największymi miastami polańskimi były Kijów i Perejasław . W wieku X nazwa Polanie zanika, ostatni raz wymienia ją latopis w 944 .

Po najeździe Waregów Polanie ci opuścili swoje siedziby. Nigdy więcej nie pojawiają się w źródłach. Być może powędrowali na zachód. Świadczą o tym nazwy tamtejszych plemion: Lędzian i Polan . Nazwa "Lędzianie" pochodzi od słowa "lędy", co po słowiańsku znaczy tyle co "pola". Jeżeli więc przetłumaczymy nazwę "Lędzianie" otrzymamy nazwę "Polanie". Plemię nazwie jaką uzyskaliśmy pojawia z końcem IX w. na terenach Wielkopolski. Możliwe jest więc, że Polanie naddnieprzańscy powędrowali na zachód i przekroczyli Bug, gdzie rozdzielili się na dwie grupy. Jedna osiedliła się na niezamieszkanej ziemi wschodniej Małopolsce, a druga przejęła kontrolę w Wielkopolsce, gdzie żyły dotąd inne plemiona. Echo przejęcia władzy w Wielkopolsce pojawia się w kronice Galla i Kadłubka jako obalenie Popiela (plemienia dotychczas panującego w Wielkopolsce), przez Siemowita (Polan)^[1].

Zobacz też

• Polanie

Przypisy