Kanaan, Chanaan (
hebr.
כְּנַעַן Kənáʻan lub כְּנָעַן Kənāʻan,
gr
. Χαναάν Chanaan,
arab.
کنعان Kanʻān) – starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu
Morza Śródziemnego
(teren późniejszej
Palestyny
,
Syrii
i
Fenicji
). Południowa część tych obszarów (Palestyna) wymieniana jest w
Biblii
jako ziemia obiecana
Izraelitom
przez
Boga
.
Religia Kanaanu
Około
3000 roku p.n.e.
na terenie dzisiejszej Palestyny pojawiła się cywilizacja
epoki wczesnego brązu
. To właśnie wtedy zaczęli osiedlać się na tym terenie
Semici
. W tekstach biblijnych nazywano ich
Kananejczykami
. Osiedlając się zaczęli zajmować się rolnictwem, powstały pierwsze miasta, lecz z czasem napłynęli kolejni osadnicy. Około
2200 p.n.e.
w Kanaanie pojawili się koczownicy, których Biblia nazywa
Amorytami
. Po nich przybyli
Hebrajczycy
. Częściowo odkryto dzieje tych terenów dzięki wykopaliskom w
Ugaryt
(Ras Szamra). Znaleziono tam bibliotekę z tekstami zawierającymi między innymi mitologię ludu semickiego zamieszkującego okolice wybrzeża Morza Śródziemnego od
XV
do
XIII wieku p.n.e.
Echa tych wierzeń można znaleźć w najstarszych częściach Biblii, w niektórych Psalmach i w opisach walk religijnych między wyznawcami
Złotego cielca
,
Baala
i Królowej Niebios a Izraelitami.
Wykopaliska archeologiczne prowadzone na terenie Kanaanu pozwoliły odkryć liczne, niewielkie
świątynie
. Na wprost wejścia znajdowała się nisza na posąg bóstwa, który wykonany był z kamienia, drewna lub metalu. Obok znajdowały się sale przeznaczone dla kapłanów. Niektóre świątynie mogły być piętrowe. Odkryte gliniane modele wskazują na to, że czasami miały także wieże i dziedziniec. Bóstwom składano ofiary z jagniąt, koźląt, oliwy, wina i palono wonności.
Zobacz też
