Przypuszczalny obszar Karantanii

Karantania – jedno z pierwszych państw słowiańskich w historii. Zostało założone przez plemię Karantan , osiadłe na terenach dzisiejszej Austrii i Słowenii . Jego początki są nieznane.

Państwo karantańskie istniało już w VII wieku, być może nawet wcześniej. Jego władca Waluk miał udzielić wsparcia zbrojnego Samonowi podczas wojny z Frankami .

W VIII wieku Karantania toczyła wojny z Awarami . Pierwsza nie budząca wątpliwości wzmianka o tym państwie związana jest z księciem Borutą, który około 745 roku, w obliczu najazdu awarskiego, zwrócił się o pomoc do Bawarii . Bawarowie udzielili Karantanom wsparcia, jednak korzystając z sytuacji podporządkowali kraj królowi Franków . Następca Boruty, Kakacjusz, musiał już uzyskać zgodę Franków na objęcie tronu. Za jego panowania Karantania przyjęła chrzest w obrządku łacińskim.

Po śmierci Chotimira w 769 roku doszło do powstania zwolenników pogaństwa. Powstanie stłumione zostało w wyniku interwencji bawarskiej, a na tronie osadzony został wówczas Waltunk.

W 819 Karantania przyłączyła się do powstania Ljudevita Posawskiego. Po jego upadku w 822 państwo zostało zlikwidowane i włączone bezpośrednio do państwa Franków .

Ustrój Karantanii oparty był na dawnym systemie organizacji plemiennej. Władca współrządził wraz z grupą możnych wywodzącą się ze starszyzny plemiennej. Dużą rolę w państwie odgrywali także tzw. kosezi , wojownicy zobowiązani do służby wojskowej.
Kosezi dokonywali wyboru księcia, który następnie był intronizowany na książęcym kamieniu w Krnskim Gradzie (Karnburg)^[1].

Władcy Karantanii

• Waluk (współczesny Samonowi )
• Boruta (połowa VIII wieku )
• Kakacjusz (ok. 750^[2])
• Chotimir ( 753 ^[2]- 769 )
• Waltunk ( 772 - 784 ^[2])

Przypisy

Bibliografia

• Jerzy Strzelczyk, Od Prasłowian do Polaków, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1987,