Bitwa o Singapur – bitwa podczas
II wojny światowej
pomiędzy wojskami
brytyjskimi
i
japońskimi
w mieście
Singapur
w
Azji Południowo-Wschodniej
. Japończycy wyszli zwycięsko z batalii.
Po japońskim
ataku na amerykańską bazę floty w Pearl Harbor
rozpoczęto szereg ofensyw na siły państw alianckich w rejonie
Pacyfiku
. Japończycy wcześniej już okupowali
Filipiny
, które były amerykańskim terytorium zależnym, brytyjski
Hongkong
,
Indochiny Francuskie
oraz
Holenderskie Indie Wschodnie
oraz zbierali żniwo ciągłych zwycięstw z wojskami państw zachodnich. Japonia chciała bowiem, aby rasa żółta władała niepodzielnie w Azji Południowo-Wschodniej i na Pacyfiku (z Japonią jako siłą dominującą) i dlatego chciała wyprzeć stamtąd Europejczyków i Amerykanów.
Japońskie siły rozpoczęły inwazję na Malaje 8 grudnia 1941 r., zaledwie jeden dzień po ataku na Pearl Harbor. Japonia była w sojuszu z
Tajlandią
co dawało Japończykom możliwość wykorzystania tajlandzkich baz przed i podczas inwazji. Japończycy mogli używać tajlandzkich lotnisk dla własnych bombowców przez co mogły one dotrzeć do Singapuru i innych celów na Malajach. Początkowo połączone siły brytyjsko-indyjskie odpierały ataki wroga przewyższając Japończyków liczebnie. Jednak siły japońskie szybko skonsolidowały swoje jednostki, które przewyższały przeciwnika w ilości sprzętu, taktyce i doświadczeniu. Na morzu udało się wyprzeć siły brytyjskie i Singapur został odcięty.
Brytyjczycy dysponowali garnizonem złożonym z ok. 85 000 żołnierzy, ale większość z nich stanowili rekruci wywodzący się z lokalnej ludności posiadający niewystarczające uzbrojenie i małe lub żadne doświadczenie bojowe. Japońskie siły liczyły z kolei zaledwie 30 000 żołnierzy (co stanowiło ok. 1/3 liczby żołnierzy wroga), ale wielu z japońskich żołnierzy było weteranami z
kampanii w Chinach
i w Indochinach. Byli oni też dobrze uzbrojeni oraz przygotowani do walki. Japońskie siły rozpoczęły swój atak na miasto 31 stycznia i kontynuowały atak na przedmieściach pomimo zaciętego oporu dywizji brytyjskich i australijskich. 8 lutego Japończycy rozpoczęli atak wojsk pancernych na zachód od miasta, co wywoływało panikę wśród obrońców, którzy nie posiadali skutecznej broni przeciwpancernej. Mimo wszystko wojska brytyjskie zdołały przeciwstawić się siłom pancernym wroga. Ostatecznie Brytyjczycy zostali zmuszeni do odwrotu, gdy połowa z ich sił została całkowicie zniszczona. Wbrew niepowodzeniom po stronie brytyjskiej Japończycy nie zdołali dotrzeć do śródmieścia.
Wraz z upływem czasu wojskom alianckim zaczęła kończyć się żywność i amunicja. Żołnierze byli coraz bardziej wyczerpani z powodu ciągłego ostrzału artyleryjskiego i lotniczego. 15 lutego Japończycy zdobyli centrum miasta i przejęli kontrolę nad prawie całym miastem. Siły alianckie stać było już tylko na symboliczny opór. W końcu i ten opór został złamany. Dowódca obrony miasta
Arthur Percival
skapitulował tego samego dnia i tym samym jedna z największych porażek militarnych w historii Wielkiej Brytanii stała się faktem.
Przypisy
- ↑ Totalne straty alianckie wynoszą 7500 zabitych, 10 000 rannych i ok. 120 000 pojmanych podczas całych walk na Malajach
- ↑ Smith, Colin: Singapore Burning, Penguin Books, 2006, str. 547.