Klemens VI, (Pierre Roger), (ur. 1291 w Maumont we Francji, zm.
6 grudnia
1352 w
Awinionie
) – trzeci
papież
"niewoli awiniońskiej"
w okresie od
7 maja
1342
do
6 grudnia
1352
.
Zanim został papieżem był kanclerzem króla Francji
Filipa VI
i arcybiskupem Rouen. Wybrany został na
konklawe
7 maja
1342 r. Odznaczał się wielkim poczuciem humoru. Pewnego razu przyznał publicznie, że jeśli król Anglii zechce aby jego osioł został biskupem, on chętnie zadośćuczyni jego prośbie. Nazajutrz znalazł w swoim pałacu osła z kartką, na której napisane było: "Ja też chcę być biskupem". Innym razem rozbawił go jeden z jego prezentów urodzinowych z dedykacją "Od diabła dla jego brata Klemensa".
Podczas
wojny stuletniej
popierał królów Francji, czym nie jednał propapieskich sympatii w Anglii. W
1346
r. zdetronizował
Ludwika IV Bawarskiego
i dał tytuł króla rzymskiego
Karolowi IV Luksemburskiemu
. Dążył do zawarcia unii z
Konstantynopolem
i do organizacji
krucjaty
, na sfinansowanie której, już od paru lat nakładane były podatki i pobierane
dziesięciny
. Powierzył
zakonowi braci mniejszych
opiekę nad Grobem Świętym i
Wieczernikiem
, dając w ten sposób początek Franciszkańskiej Kustodii
Ziemi Świętej
.W połowie XIV wieku wydał pierwszy dokument, ogłaszający uporządkowaną naukę kościoła o odpustach oraz zezwolił na publiczne wystawianie
Całunu
.15 maja 1352 r. wydał
bullę
wzywającą Polskę, Czechy i Węgry do krucjaty przeciwko Tatarom.
Ingerował w spór polsko-krzyżacki poparł stronę
zakonu krzyżackiego
nie zatwierdzając
pokoju kaliskiego
, poparł natomiast ekspansję Kazimierza III Wielkiego na wschód, przeznaczając na ten cel papieskie dziesięciny uzyskane od duchowieństwa w Polsce.
Do
kolegium kardynalskiego
powołał 25 kardynałów, spośród których tylko czterech nie było Francuzami, a aż jedenastu było jego krewnymi (wśród nich późniejszy papież
Grzegorz XI
).
Odmawiał powrotu do
Rzymu
, aczkolwiek wysłał tam z misją
Colę di Rienzi
. W 1348 r. za 80 000 dukatów odkupił Awinion i
hrabstwo
Veaissin od królowej
Joanny I z Neapolu
i urządził tam z przepychem papieską rezydencję. Kuria w Awinionie przypominała wówczas bardziej dwór świecki niż urząd papieski. Dla celów reprezentacyjnych sprzedał sporą część papieskich dzieł sztuki Handlował
odpustami
na prawo i lewo. Kiedy więc na Awinion uderzyła w 1347 r.
"czarna śmierć"
, powszechnie uznano ją za karę za grzechy Klemensa. Papież przeciwstawiał się pogromom Żydów, a nawet oferował im schronienie w Awinionie. Po przejściu zarazy ogłosił rok 1350 rokiem świętym i dał odpust zupełny każdemu, kto wtedy odbędzie pielgrzymkę do Rzymu.
Zmarł po krótkiej chorobie w Awinionie w 1352 r. i zgodnie z życzeniem, został pochowany w klasztorze La Chaise-Dieu. W 1562 r. jego grób został zbezczeszczony, a zwłoki spalone przez
hugenotów
. był najwybitniejszym papieżem "niewoli awiniońskiej", świetnym administratorem i politykiem, mecenasem sztuki i nauki, miłośnikiem piękna.
W kwestiach moralnych oceniany jest jednak zdecydowanie negatywnie:
Petrarka
opisywał go jako "eklezjastycznego Dionizosa, lubującego się w obscenie i lubieżnych postępkach." Florencki historyk pisał: "Gdy był arcybiskupem, nie unikał dam, lecz żył jak młodzi szlachcice, nie próbował też powściągnąć swych żądz, gdy został papieżem. Do jego komnat dostęp mieli zarówno prałaci, jak i damy szlachetnych rodów, a z jedną z nich – hrabiną Turenne – był w tak bliskich stosunkach, że przez jej ręce przechodziło wiele rozdawanych przez niego przywilejów." Nawet współczesna "Encyklopedia katolicka" pisze o Klemensie: "kochał dobrą zabawę i wystawne rauty, na które zapraszano rozliczne damy."
Linki zewnętrzne
Zobacz też
