Kompozytorzy baroku (XVII w. - I poł. XVIII w.)

Claudio Monteverdi

G. F. Händel, 1727 na obrazie pędzla Balthasara Dennera

Georg Philipp Telemann (1750)

Antonio Vivaldi (1678-1741)

Johan Joachim Agrell

Wczesny barok (ok 1600-ok 1650)

Barok objawił się jednocześnie w Anglii Elżbiety I , na której dworze tworzyli John Dowland ( 1563 - 1626 ) i John Adson ( 1587 - 1640 ), jak i we Włoszech, gdzie przeważała szkoła wenecka skupiona wokół takich muzyków jak: Claudio Monteverdi ( 1567 - 1643 ) czy Adriano Banchieri ( 1568 - 1634 ).

Dość szybko na nowe prądy zareagowało także hiszpańskie życie muzyczne (Juan Bautista Comes, 1568 - 1643 ). Twórcy niemieccy, na przykład ( Michael Altenburg ( 1584 - 1640 ) i Heinrich Schütz ( 1585 - 1672 ), bazowali na osiągnięciach twórców renesansowych tańców niemieckich jak Hans Neusiedler .

W Polsce wczesny barok w muzyce reprezentowali min: Marcin Mielczewski (zm. 1651 ) i Bartłomiej Pękiel (zm. ok. 1670 ).

Barok dojrzały (ok 1650-ok. 1700)

Rozwój weneckiej opery i instrumentalnej formy muzycznej, jaką jest sonata umożliwił komponowanie o wiele bardziej wyrafinowanej muzyki niż kiedykolwiek przedtem. Zamilkły renesansowe rubaszne dźwięki, ustępując miejsce typowej dla baroku dojrzałego elegancji.

Jean-Baptiste Lully ( 1632 - 1687 ) położył podwaliny pod francuską odmianę opery, tzw. "opero-balet". Hiszpanię w nowa muzyczną epokę wprowadził Cabanilles y Barrerá ( 1644 - 1712 ).

W Niemczech ( Dietrich Buxtehude , Johann Pachelbel ) i Anglii ( John Abell ) nastąpił wspaniały rozwój muzyki organowej. Pod koniec wieku XVII Anglicy doczekali się własnej odmiany opery, w której celowali Henry Purcell i jego brat - Daniel Purcell .

Na przełomie wieków XVII i XVIII Arcangelo Corelli ( 1653 - 1713 ) i niezależnie od niego Giuseppe Torelli stworzyli typową dla późnego baroku formę muzyczną jaką jest concerto grosso - koncert trzyczęściowy oparty na barokowej sonacie ( allegro - andante -allegro). Formę tę szybko przyswoili sobie liczni kompozytorzy we Włoszech, Anglii, Niemczech i Holandii.

Holenderskim wirtuozem concerto grosso był Henrico Albicastro ( 1660 - 1730 ). We Francji concerto grosso musiało rywalizować z rodzimymi formami muzycznymi.

W Polsce życie muzyczne uległo skostnieniu i zatraciło innowacyjność. Typowym polskim kompozytorem okresu był Grzegorz Gerwazy Gorczycki (ok. 1667 - 1734 ) tworzący wciąż według założeń muzyki wczesnobarokowej.

Późny barok (ok 1700-ok 1750)

Pierwsza połowa wieku XVIII był czasem triumfu włoskich kompozytorów, których zatrudniano na licznych dworach europejskich, np. Attilio Ariosti ( 1666 - 1730 ) komponował muzykę w Berlinie .

W Wenecji nastąpił kolejny wybuch innowacyjności. Cała Europa była wpatrzona we wzorce dostarczane jej przez Wenecjan, takich jak: Tomaso Albinoni ( 1671 - 1751 ), Alessandro Marcello , Francesco Antonio Bonporti ( 1672 - 1749 ), Antonio Lotti ( 1666 - 1740 ) i Antonio Vivaldi ( 1678 - 1742 ).

Swoistym centrum muzycznym pozostał też Rzym gdzie działał Domenico Giuseppe Scarlatti ( 1685 - 1757 ).

Muzyka francuska poszła zupełnie w innym kierunku. Najlepszymi kompozytorami byli tam klawesyniści: François Couperin ( 1668 - 1733 ) i Jean-Philippe Rameau ( 1683 - 1764 ).

W Niemczech największy rozwój nastąpił na północy, zwłaszcza w Hamburgu , gdzie działali niezrównani mistrzowie: Georg Philipp Telemann ( 1681 - 1767 ), Reinhard Keiser i Johann Mattheson i w Saksonii: Johann Sebastian Bach ( 1685 - 1750 ), Johann Adolf Hasse ( 1699 - 1783 ).

Swoich mistrzów mieli także Szwedzi. Byli to: Johan Helmich Roman ( 1694 - 1758 ) , Johan Joachim Agrell ( 1701 - 1765 ) i Brytyjczycy, którym rozrywki dostarczali zarówno muzycy "importowani" jak największy obok Bacha kompozytor epoki, Niemiec z Halle , Georg Friedrich Händel ( 1685 - 1759 ), inny Niemiec Karl Friedrich Abel ( 1725 - 1787 )i Włoch Francesco Geminiani ( 1687 - 1762 ), jak i kompozytorzy rodzimi: Charles Avison ( 1709 - 1770 ) i Thomas Augustine Arne ( 1710 )-( 1778 ).

W Austrii i Czechach Johann Joseph Fux i Jan Dismas Zelenka ( 1679 - 1745 ) przygotowywali grunt dla Haydna i Mozarta .

Styl Galant w Muzyce (ok 1750-ok 1760)

Około lat 1745-1750 muzyka stawała się powoli asymetryczna i wykazująca dążność ku homofonii. W Niemczech popularny był styl galant, w którym celowali muzycy z dworu pruskiego: Carl Heinrich Graun , Johann Joachim Quantz oraz syn Bacha Carl Philipp Emanuel Bach ( 1714 - 1788 ). Można powiedzieć, że włoskim odpowiednikiem Quantza i CPE Bacha był Giuseppe Tartini , a hiszpańskim Antonio Soler .

Zobacz też

• Portal:Kompozytorzy baroku