Wydawnictwa fonograficzne Konkursu Piosenki Eurowizji
Konkurs Piosenki Eurowizji (
ang.
Eurovision Song Contest,
fr.
Concours Eurovision de la Chanson, potocznie Eurowizja) – organizowany od
1956
, zwykle w maju, coroczny konkurs muzyczny, w którym udział biorą przedstawiciele publicznych stacji telewizyjnych zrzeszonych w
Europejskiej Unii Nadawców
(EBU).
Największe przedsięwzięcie Europejskiej Unii Nadawców, zarówno pod względem technicznym jak i finansowym. Jest to widowisko telewizyjne z udziałem publiczności, składające się z prezentacji "na żywo" na scenie piosenek reprezentujących poszczególne kraje oraz następującego po nim głosowania, uwieńczonego wręczeniem statuetki Grand Prix wykonawcy i autorom zwycięskiej piosenki. Czas trwania całego programu przewidziany jest na trzy godziny. Widowisko przeznaczone jest przede wszystkim do transmisji na żywo.
Od 2003 roku odbywa się również
Konkurs Piosenki Eurowizji dla Dzieci
(ang. Junior Eurovision Song Contest), będący odpowiednikiem Konkursu Piosenki Eurowizji przeznaczonym dla młodszej części widowni.
Współczesne reguły konkursu
Każdy kraj będący pełnoprawnym członkiem EBU może co roku zgłosić do Konkursu Piosenki Eurowizji jeden utwór. Zgłoszenia dokonuje
publiczna telewizja
reprezentująca dany kraj. Piosenka musi być wykonana na żywo podczas konkursu przez grupę maksymalnie 6 artystów. Każdy z wykonawców musi mieć ukończone 16 lat najpóźniej w dniu występu. Długość piosenki nie może przekraczać trzech minut. Pierwsza publiczna emisja piosenki lub pierwsza publikacja fonograficzna nie może mieć miejsca wcześniej niż w październiku roku poprzedzającego konkurs.
Bezpośrednio po prezentacji piosenek w każdym z uczestniczących krajów następuje głosowanie. Dawniej głosy przyznawali członkowie specjalnych jury narodowych. Zgodnie z regułami obowiązującymi od
1998
roku, zwycięzcę wybierają telewidzowie głosujący – oddzielnie w każdym kraju – za pomocą
telefonów
i
SMS-ów
(w Polsce w systemie
Audiotele
). W głosowaniach pomija się piosenkę własnego kraju. Na podstawie wyników głosowania prezenterzy telewizyjni z poszczególnych krajów ogłaszają liczbę punktów przyznanych najwyżej ocenionym piosenkom. Od roku
1975
punktami nagradza się 10 piosenek, przy czym najwyżej oceniona otrzymuje 12 punktów, kolejna 10 punktów, a pozostałe od 8 do 1 punktu. Liczba punktów uzbieranych przez każdą piosenkę jest obliczana na bieżąco, bezpośrednio po zakończeniu prezentacji wyników następuje wręczenie nagrody Grand Prix i powtórne wykonanie zwycięskiego utworu. Zwycięski kraj zdobywa prawo organizacji przyszłorocznej edycji konkursu.
Od roku 2004 Konkurs Piosenki Eurowizji składa się z dwóch koncertów. Pierwszy z nich, tzw. półfinał, odbywa się 2-3 dni przed właściwym finałem konkursu. Dziesięć najwyżej notowanych piosenek z półfinału przechodzi do finału, gdzie konkuruje z czternastoma innymi piosenkami, zakwalifikowanymi do finału na podstawie wyników punktowych krajów podczas poprzedniej edycji konkursu. Taka formuła pozwala na udział w konkursie do 40 państw (formuła jednodniowa pozwalała na udział około 24 państw). W 2008 roku wprowadzono dwa półfinały, dlatego liczba państw mogących wziąć udział znacznie się zwiększyła.
Kolejność krok po kroku
- Członkowie
Europejskiej Unii Nadawców
zgłaszają kandydaturę swoich państw do konkursu.
- W każdym, ze zgłoszonych państw odbywają się Krajowe Eliminacje (głosowanie za pomocą
Audiotele
i poprzez
SMS-y
), lub kandydata wybiera specjalnie powołana komisja.
- Przez następne kilka miesięcy odbywają się różne przygotowania i koncerty promujące wykonawców w
Europie
.
- Na tydzień przed rozpoczęciem konkursu wszyscy kandydaci zbierają się w mieście, w którym odbędzie się konkurs i zdobywają uznanie w specjalnych konkursach dla fanów.
- Według zasad wprowadzonych w
2004 r.
kraje, które wywalczyły miejsca w pierwszej dziesiątce podczas poprzedniego konkursu, automatycznie przechodzą do finału. Zasada ta przestała obowiązywać w 2008 roku kiedy zapewnione miejsce w finale miały tylko zwycięzca i tzw. "Wielka Czwórka" czyli Francja, Niemcy, Hiszpania i Wielka Brytania.
- Pozostałe kraje biorą udział w półfinałach, które zazwyczaj odbywają się 3-4 dni przed finałem. Głosowanie w półfinałach jest tajne, tzn., że nie ujawnia się ile punktów otrzymał dany kraj, a wyczytuje się tylko dziesiątkę artystów, którzy wezmą udział w finale.
- Wszyscy wykonawcy prezentują się podczas finałów.
- Pod koniec głosowania przedstawiciele poszczególnych krajów (niekoniecznie tych występujących w finale), odczytują przyznane punktacje. Każdy kraj może przydzielić kolejno 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 i 12 punktów.
- W
2006 r.
wprowadzono zasadę, że przedstawiciel wyczytuje tylko punktację od 8 do 12, a reszta zostaje wyświetlona automatycznie na cyfrowej tablicy.
- Gdy już wszystkie kraje przydzieliły swoje punkty, Europa poznaje kolejnego zwycięzcę.
- Konkurs kończy się uroczystym występem laureata.
Historia
W połowie lat 50. XX wieku członkowie
Europejskiej Unii Nadawców
ustanowili komitet, którego celem było opracowanie wizji programu
rozrywkowego
, realizowanego wspólnie przez kraje europejskie. W styczniu
1955
roku w
Monako
komitet pod przewodnictwem Marcela Bezençona – szefa Telewizji Szwajcarskiej – przedstawił pomysł powołania konkursu piosenki, wzorowanego na Festiwalu w
San Remo
. 19 października 1955 roku podjęto decyzję, że pierwszy konkurs Eurowizji (nazwany wówczas Eurovision Grand Prix) odbędzie się wiosną
1956
w
Lugano
(
Szwajcaria
). W roku
1956
każdy kraj przedstawił dwie piosenki, w następnych latach zawsze każdy kraj reprezentowała jedna piosenka. W roku
1956
udział w konkursie brało 7 krajów, w roku
2007
krajów tych było aż 42.
W roku
1958
w
Hilversum
(
Holandia
)
Domenico Modugno
reprezentował
Włochy
, zajmując ostatecznie 3. pozycję. Występowi towarzyszyły niestety problemy techniczne, co zmusiło artystę do powtórnego wykonania piosenki. Z kolei utwór zatytułowany "Nel Blu, Dipinto Di Blu", stał się wkrótce światowym przebojem, znanym jako "Volare". Nagranie dotarło do szczytu amerykańskiego Billboardu i przyniosło Domenico trzy statuetki
Grammy
.
Po raz pierwszy w sobotni wieczór Konkurs Piosenki Eurowizji (w skrócie ESC – od angielskiej nazwy) odbył się
18 marca
1961
roku w
Cannes
(
Francja
). Dwa lata później organizowanie finału właśnie w sobotę stało się eurowizyjną tradycją.
14. Konkurs Piosenki Eurowizji w
Madrycie
(
Hiszpania
) przeszedł do historii ze względu na rekordową liczbę zwycięzców. Aż cztery państwa zdobyły tę samą, najwyższą ilość punktów –
Wielka Brytania
,
Holandia
,
Francja
i
Hiszpania
. Reprezentantka
Hiszpanii
wzbudziła ponadto sporo zamieszania swoją suknią wykonaną z porcelany oraz poruszaniem się w trakcie występu – tańczenie podczas wykonywania utworu było wówczas niedozwolone.
Festiwal z roku
1970
był transmitowany na żywo w
Brazylii
i
Chile
. Wówczas też zapoczątkowano emitowanie, przed poszczególnymi występami, krótkich filmowych pocztówek, prezentujących kraj aktualnie przygotowujący się do wejścia na scenę. Dziś jest to wciąż eurowizyjną tradycją.
Od
1971
roku na scenie może występować maksymalnie 6 osób (soliści, tancerze i muzycy). Zwyciężczyni, Severine, była pierwszą w historii ESC osobą, reprezentująca kraj (
Monako
), w którym nawet nigdy nie była.
Podczas Konkursu w roku
1974
w
Brighton
(
Wielka Brytania
) zwyciężyła szwedzka grupa
ABBA
, z piosenką "Waterloo". Wkrótce po tym zespół zdobył światową popularność.
Kanadyjka,
Céline Dion
, zdobyła dla
Szwajcarii
eurowizyjne Grand Prix w roku
1988
. Pomimo tego, że była krytykowana za dziką fryzurę, dzięki konkursowi stała się szybko gwiazdą światowego formatu.
W roku
1989
, występ jedenastoletniej reprezentantki
Francji
– Nathalie Paque wzbudził kontrowersje, właśnie przez jej wiek. To doprowadziło do wprowadzenia zasady, mówiącej że wykonawca musi mieć min. 16 lat. W tym samym roku wprowadzono obowiązujące w prawie niezmieniony sposób do dziś zasady dotyczące postępowania w przypadku remisu. Jeśli dwa państwa zdobędą identyczną liczbę punktów, to zwycięstwo przypadnie tej piosence, której więcej razy przyznano 12 punktów. Jeśli to nie pomoże w rozstrzygnięciu, policzone zostaną dziesiątki – i tak dalej aż do wyłonienia zwycięzcy. Obecnie najpierw pod uwagę bierze się liczbę państw, które oddały jakąkolwiek ilość punktów na remisujące piosenki – utwór, na który głosowało więcej krajów, zdobywa Grand Prix, a dopiero w przypadku remisu liczy się dwunastki etc.
Polska
zadebiutowała na Konkursie Piosenki Eurowizji w
1994
roku. Występ
Edyty Górniak
został bardzo wysoko oceniony – piosenka "To Nie Ja" zajęła ostatecznie drugą lokatę. Podczas próby generalnej, która wówczas była już oceniana przez jury, ze względu na problemy z gardłem artystka wykonała część utworu w języku angielskim, co było niezgodne z regulaminem konkursu. 6 krajów wystąpiło o dyskwalifikację piosenkarki. Ponieważ jednak do odsunięcia
Polski
od rywalizacji potrzebne były głosy sprzeciwu od 13 uczestników (spośród 25 biorących udział), wobec czego
Edyta Górniak
wystąpiła podczas finału, zdobywając dla
Polski
najlepszą jak dotąd pozycję.
Występ
Dany International
w
1998
w barwach
Izraela
przełamał pewne tabu. Artystka, która kilka lat wcześniej przeszła operację zmiany płci, spotykała się z wieloma protestami dotyczącymi jej pojawienia się na scenie – głównie ze strony własnych rodaków. Wywołała też małe zamieszanie, występując w skromnej sukience, zamiast w stroju uszytym przez znanego projektanta specjalnie na tę okazję. Dopiero po odebraniu Grand Prix za zwycięstwo, które przyniósł jej utwór "
Diva
",
Dana International
pojawiła się w kolorowej, ozdabianej piórami sukni.
Od roku
2004
ESC odbywał się w dwóch etapach – z półfinału 10 państw awansowało do finału, w którym miejsce zagwarantowane miało 10 krajów najlepszych w poprzednim roku oraz tzw. Wielka Czwórka (
Niemcy
,
Francja
,
Wielka Brytania
i
Hiszpania
), finansująca konkurs w największym stopniu. Taka formuła pozwalała na wzięcie udziału nawet 40 uczestnikom (w roku
2004
było ich 36, następnie 39, w roku
2005
.
W związku z bardzo długim półfinałem i coraz większą ilością państw chętnych do wzięcia udziału w Eurowizji, EBU zadecydowała, że od
2008
roku koncert finałowy będą poprzedzać 2 półfinały, a sam finał będzie składać się z państwa organizującego konkurs, 20 państw z półfinałów (10 z jednego i 10 z drugiego) oraz Wielkiej Czwórki. Państwa zajmujące wyższe lokaty w poprzednim roku nie miały już zagwarantowanego miejsca w finale. Piosenki do każdego półfinału zostaną wylosowane. 10 piosenek z każdego półfinału do finału zostanie wyłonionych w następujący sposób: 9 utworów wybiorą telewidzowie za pomocą
telefonów
i
SMS-ów
, z tym że głosowanie odbywać się będzie w obrębie każdego półfinału (tzn. państwa biorące udział w pierwszym półfinale nie będą mogły głosować na państwa z drugiego półfinału i odwrotnie). Dodatkowo w pierwszym półfinale zagłosują Niemcy i Francuzi, w drugim Hiszpanie, Brytyjczycy oraz zeszłoroczni zwycięzcy (w
2008
– Serbowie). Ostatni (dziesiąty) utwór wyłonią jurorzy, którzy będą głosowali w każdym kraju. Najlepsza piosenka wybrana przez jury, a nie wybrana przez telewidzów, będzie tą 10. W finale jury nie będzie miało już głosu, głosowanie odbędzie się jak dotychczas (tylko telewidzowie).
W roku
2009
, w związku ze zwycięstwem
Dimy Bilana
w poprzednim konkursie, Konkurs Piosenki Eurowizji po raz pierwszy odbył się w
Rosji
. Do organizacji konkursu wytypowano trzy miasta:
Moskwę
,
Sankt Petersburg
i
Soczi
, z czego wygrała Moskwa[1]. W
2009
nastąpiła kolejna zmiana zasad głosowania. Jury, które w roku
2008
miało głos jedynie w półfinale (wybierało 1 piosenkę do finału), w roku
2009
wzięło udział również w głosowaniu podczas finału. Głosowanie od roku
2009
odbywa się w stosunku 50% / 50% – punkty z każdego kraju są wypadkową punktów z głosowania telewidzów i jurorów. W każdym z krajów jury składa się z pięciu osób niezwiązanych bezpośrednio z Eurowizją. W przypadku remisu, więcej punktów dostaje piosenka, która zdobyła więcej głosów telewidzów. Forma głosowania w półfinale nie zmieni się w stosunku do roku poprzedniego.
Państwa w Konkursie Piosenki Eurowizji
- Kosowo w Konkursie Piosenki Eurowizji
Państwa debiutujące
Kraje, które weszły do Eurowizji
[2]:
między rokiem 1956, a 1959
między rokiem 1960, a 1969
między rokiem 1970, a 1979
między rokiem 1980, a 1989
między rokiem 1990, a 1999
po 2000.
| Rok | Państwa Debiutujące |
|---|
|
1956
|
Belgia
,
Francja
,
Holandia
,
Luksemburg
,
Niemcy
[3],
Szwajcaria
,
Włochy
|
|
1957
|
Austria
,
Dania
,
Wielka Brytania
|
|
1958
|
Szwecja
|
|
1959
|
Monako
|
|
1960
|
Norwegia
|
|
1961
|
Finlandia
,
Hiszpania
,
Jugosławia
[4] |
|
1964
|
Portugalia
|
|
1965
|
Irlandia
|
|
1971
|
Malta
|
|
1973
|
Izrael
|
|
1974
|
Grecja
|
|
1975
|
Turcja
|
|
1980
|
Maroko
|
|
1981
|
Cypr
|
|
1986
|
Islandia
|
|
1993
|
Bośnia i Hercegowina
,
Chorwacja
,
Słowenia
|
|
1994
|
Estonia
,
Litwa
,
Polska
,
Rosja
,
Rumunia
,
Słowacja
,
Węgry
|
|
1998
|
Macedonia
|
|
2000
|
Łotwa
|
|
2003
|
Ukraina
|
|
2004
|
Albania
,
Andora
,
Białoruś
,
Serbia i Czarnogóra
[5] |
|
2005
|
Bułgaria
,
Mołdawia
|
|
2006
|
Armenia
|
|
2007
|
Czechy
,
Czarnogóra
,
Gruzja
,
Serbia
|
|
2008
|
Azerbejdżan
,
San Marino
|
|
2011
|
Liechtenstein
|
Finansowanie konkursu
Stacje telewizyjne biorące udział w Konkursie wnoszą opłatę za prawo do jego
transmisji
. Opłata uzależniona jest od
liczby ludności
danego kraju oraz wysokości
dochodu narodowego
. Przykładowo – opłata, jaką za udział w Konkursie Piosenki Eurowizji 2005 musi przekazać
Telewizja Polska
, wynosi równowartość niecałych 700 tys. zł. Stacje transmitujące konkurs, ale nie wystawiające swojego uczestnika, wpłacają znacznie mniejsze sumy. Zwiększoną opłatę wnoszą stacje telewizyjne z
Niemiec
,
Francji
,
Hiszpanii
i
Wielkiej Brytanii
, w zamian za to otrzymując gwarancję uczestnictwa w finale każdej edycji konkursu bez względu na wynik punktowy (te kraje to tzw. Wielka Czwórka). Całkowity koszt organizacji Konkursu jest jednak wielokrotnie większy niż suma wpłat od członków EBU. Wynika to z chęci nadania Konkursowi jak największego rozmachu, co sprzyja promocji kraju organizującego konkurs. Pieniądze do
budżetu
organizacyjnego Konkursu Piosenki Eurowizji wpływają również w formie
subwencji
rządowych oraz od sponsorów, a także ze środków własnych stacji telewizyjnej. W praktyce sumy wydane na organizację Konkursu zwracają się zwykle w całości dzięki
reklamie
, wpływom z biletów oraz – pośrednio – dzięki wzmożonemu ruchowi turystycznemu towarzyszącemu konkursowi.
Popularność Konkursu Piosenki Eurowizji
Przez 54 lata istnienia imprezy, Konkurs wzbudza ogromne zainteresowanie telewidzów i artystów. Corocznie transmisję ogląda ponad 100 milionów telewidzów w całej
Europie
i nie tylko. Transmisję podejmują kraje tak odległe jak
Australia
,
Korea Południowa
, a nawet kraje
Ameryki Południowej
.
W
1984
roku powstało profesjonalne zrzeszenie fanów Eurowizji OGAE – Organisation Générale des Amateurs de l'Eurovision mające swoje oddziały w całej
Europie
, które nie posiada statusu prawnego. Polski oddział OGAE powstał w
2004
roku i ma charakter Stowarzyszenia. Prawie 5 tysięcy członków OGAE w całej
Europie
ma pierwszeństwo w zakupie biletów na Konkursy Piosenki Eurowizji w tzw. "fanzone". OGAE jest jako międzynarodowa sieć fanów jest apolityczna, nieprzynosząca zysków, a jedynie skupia miłośników tego Konkursu.
W roku 2010 odbędzie się pierwsza edycja azjatyckiej wersji Konkursu Piosenki Eurowizji,
Our Sound: The Asia-Pacific Song Contest
. W "azjowizji" weźmie udział 14 państw. Konkurs realizowany jest jedynie na licencji
EBU
przez prywatną firmę Asiavison Pte Ltd.[6].
Zwycięzcy poszczególnych edycji konkursu
| Data | Miasto | Artysta | Piosenka | Punkty | Zwycięzca |
|---|
|
24 maja
1956
|
Lugano
|
Lys Assia
| "Refrain" | N/A |
Szwajcaria
|
|
3 marca
1957
|
Frankfurt
|
Corry Brokken
| "Net als toen" | 31 |
Holandia
|
|
12 marca
1958
|
Hilversum
|
André Claveau
| "Dors, mon amour" | 27 |
Francja
|
|
11 marca
1959
|
Cannes
|
Teddy Scholten
| "Een beetje" | 21 |
Holandia
|
|
25 marca
1960
|
Londyn
| Jaqueline Boyer | "Tom Pillibi" | 32 |
Francja
|
|
18 marca
1961
|
Cannes
|
Jean-Claude Pascal
| "Nous les amoureux" | 31 |
Luksemburg
|
|
18 marca
1962
|
Luksemburg
|
Isabelle Aubret
| "Un premier amour" | 26 |
Francja
|
|
23 marca
1963
|
Londyn
| Grethe & Jörgen Ingman | "Dansevise" | 42 |
Dania
|
|
21 marca
1964
|
Kopenhaga
|
Gigliola Cinquetti
| "Non ho l´eta" | 35 |
Włochy
|
|
20 marca
1965
|
Neapol
|
France Gall
| "Poupée de cire, poupée de son" | 32 |
Luksemburg
|
|
5 marca
1966
|
Luksemburg
|
Udo Jürgens
| "Merci chérie" | 31 |
Austria
|
|
8 kwietnia
1967
|
Wiedeń
|
Sandie Shaw
| "Puppet on a String" | 47 |
Wielka Brytania
|
|
6 kwietnia
1968
|
Londyn
|
Massiel
| "La, la, la" | 29 |
Hiszpania
|
|
29 marca
1969
|
Madryt
| Frida Boccara | "Un jour, un enfant" | 18 |
Francja
|
|
Salomé
| "Vivo cantando" | 18 |
Hiszpania
|
| Lenny Kuhr | De troubadour | 18 |
Holandia
|
|
Lulu
| "Boom bang-a-bang" | 18 |
Wielka Brytania
|
|
21 marca
1970
|
Amsterdam
|
Dana
| "All Kinds Of Everything" | 32 |
Irlandia
|
|
3 kwietnia
1971
|
Dublin
| Sévèrine | "Un banc, un arbre, une rue" | 128 |
Monako
|
|
25 marca
1972
|
Edynburg
|
Vicky Leandros
| "Après toi" | 128 |
Luksemburg
|
|
7 kwietnia
1973
|
Luksemburg
|
Anne-Marie David
| "Tu te reconnaîtras" | 129 |
Luksemburg
|
|
6 kwietnia
1974
|
Brighton
|
ABBA
| "Waterloo" | 124 |
Szwecja
|
|
22 marca
1975
|
Sztokholm
| Teach-in | "Ding-A-Dong" | 152 |
Holandia
|
|
3 kwietnia
1976
|
Haga
|
Brotherhood of Man
| "Save Your Kisses For Me" | 164 |
Wielka Brytania
|
|
7 maja
1977
|
Londyn
|
Marie Myriam
| "L´oiseau et l´enfant" | 136 |
Francja
|
|
22 kwietnia
1978
|
Paryż
| Yishar Cohen & Alphabeta | "A-ba-ni-bi" | 125 |
Izrael
|
|
31 marca
1979
|
Jerozolima
|
Gali Atari
&
Milk and Honey
| "Hallelujah" | 125 |
Izrael
|
|
19 kwietnia
1980
|
Haga
|
Johnny Logan
| "What´s Another Year" | 143 |
Irlandia
|
|
4 kwietnia
1981
|
Dublin
|
Bucks Fizz
| "Making Your Mind Up" | 136 |
Wielka Brytania
|
|
24 kwietnia
1982
|
Harrogate
|
Nicole
| "Ein bißchen Frieden" | 161 |  | Republika Federalna Niemiec |
RFN
|
|
23 kwietnia
1983
|
Monachium
|
Corinne Hermes
| "Si la vie est cadeau" | 142 |
Luksemburg
|
|
5 maja
1984
|
Luksemburg
| Herreys | "Diggi-Loo Diggi-Ley" | 145 |
Szwecja
|
|
4 maja
1985
|
Göteborg
|
Bobbysocks
| "La det swinge" | 123 |
Norwegia
|
|
3 maja
1986
|
Bergen
|
Sandra Kim
| "J'aime la vie" | 176 |
Belgia
|
|
9 maja
1987
|
Bruksela
|
Johnny Logan
| "Hold Me Now" | 172 |
Irlandia
|
|
30 kwietnia
1988
|
Dublin
|
Céline Dion
| "Ne partez pas sans moi" | 137 |
Szwajcaria
|
|
6 maja
1989
|
Lozanna
|
Riva
| "Rock Me" | 149 |
Jugosławia
|
|
5 maja
1990
|
Zagrzeb
|
Toto Cutugno
| "Insieme: 1992" | 162 |
Włochy
|
|
4 maja
1991
|
Rzym
|
Carola
| "Fängad av en stormvind" | 146 |
Szwecja
|
|
9 maja
1992
|
Malmö
| Linda Martin | "Why Me" | 155 |
Irlandia
|
|
15 maja
1993
|
Millstreet
|
Niamh Kavanagh
| "In Your Eyes" | 187 |
Irlandia
|
|
30 kwietnia
1994
|
Dublin
| Paul Harrington & Charlie McGettigan | "Rock ‘n’ Roll Kids" | 226 |
Irlandia
|
|
13 maja
1995
|
Dublin
|
Secret Garden
| "Nocturne" | 148 |
Norwegia
|
|
18 maja
1996
|
Oslo
| Eimear Quinn | "The Voice" | 162 |
Irlandia
|
|
3 maja
1997
|
Dublin
|
Katrina & The Waves
| "Love Shine a Light" | 227 |
Wielka Brytania
|
|
9 maja
1998
|
Birmingham
|
Dana International
| "Diva" | 172 |
Izrael
|
|
29 maja
1999
|
Jerozolima
|
Charlotte Nilsson
| "Take Me to Your Heaven" | 163 |
Szwecja
|
|
13 maja
2000
|
Sztokholm
|
Olsen Brothers
| "Fly on the Wings of Love" | 195 |
Dania
|
|
12 maja
2001
|
Kopenhaga
| Tanel Padar,Dave Benton & 2XL | "Everybody" | 161 |
Estonia
|
|
25 maja
2002
|
Tallinn
|
Marie N
| "I Wanna" | 177 |
Łotwa
|
|
24 maja
2003
|
Ryga
|
Sertab Erener
| "Everyway That I Can" | 167 |
Turcja
|
|
12 maja
,
15 maja
2004
|
Stambuł
|
Rusłana
| "Wild Dances" | 280 |
Ukraina
|
|
19 maja
,
21 maja
2005
|
Kijów
|
Elena Paparizou
| "My Number One" | 230 |
Grecja
|
|
18 maja
,
20 maja
2006
|
Ateny
|
Lordi
| "Hard Rock Hallelujah" | 292 |
Finlandia
|
|
10 maja
,
12 maja
2007
|
Helsinki
|
Marija Šerifović
| "Molitva" | 268 |
Serbia
|
|
20 maja
,
22 maja
,
24 maja
2008
|
Belgrad
|
Dima Bilan
| "Believe" | 272 |
Rosja
|
|
12 maja
,
14 maja
,
16 maja
2009
|
Moskwa
|
Alexander Rybak
| "Fairytale" | 387 |
Norwegia
|
|
25 maja
,
27 maja
,
29 maja
2010
|
Oslo
|
Lena Meyer-Landrut
| "Satellite" | 246 |
Niemcy
|
|
10 maja
,
12 maja
,
14 maja
2011
|
TBA | TBA | TBA | TBA | TBA |
Ranking państw TOP5
Kontrowersje
Konkurs Piosenki Eurowizji wzbudza wielkie kontrowersje sposobem oceniania występów przez niektóre państwa. Przez lata wykształcił się styl oceniania państw głównie według politycznych poglądów, bądź sympatii między narodami. O najwyższych notach decyduje również duża liczebność mniejszości narodowych w poszczególnych krajach. W
2007
roku w półfinale zwyciężyły
państwa bałkańskie
oraz państwa byłej
ZSRR
.
Państwa Europy Zachodniej
, w tym
Dania
,
Andora
itp. zostały wyeliminowane. Łatwo można przewidzieć, które państwo da komu największą liczbę punktów (12). Zazwyczaj państwa głosują na swych sąsiadów (
Rosja
na
Ukrainę
i odwrotnie,
Estonia
,
Łotwa
,
Litwa
,
Białoruś
,
Armenia
i
Gruzja
na
Rosję
,
Cypr
na
Grecję
i odwrotnie, kraje
skandynawskie
na siebie,
Rumunia
na
Mołdawię
i odwrotnie). Ujawnia się również głosowanie licznych mniejszości narodowych:
Turcja
otrzymuje punkty m.in. od
Niemiec
,
Holandii
,
Belgii
,
Francji
,
Wielkiej Brytanii
oraz
Azerbejdżanu
i odwrotnie (
Turcja
na
Azerbejdżan
), zauważalne jest także głosowanie
Irlandii
na
Polskę
.
Odnośniki
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy
