Korony drzew w Olympic National Park w Grecji

Korona drzewa - cechą charakterystyczną każdej rośliny drzewiastej jest to, że na pewnej wysokości nad ziemią pień przekształca się w zespół konarów, gałęzi , pędów i liści , który nazywamy koroną.

Już u młodocianej siewki drzewa, część nadziemną tworzy ulistniony pęd, który rozwija się z pączka zarodkowego, a który rośnie prosto ku górze, a więc w kierunku przeciwnym do wzrostu korzenia zarodkowego. Oprócz pączka wierzchołkowego, na jednorocznym pędzie widoczne są często pączki boczne, rozmieszczone wzdłuż jego osi. W następnych latach z części z nich ukształtuje się korona przyszłego drzewa.

Korona drzewa może być osadzona na pniu na różnych wysokościach nad ziemią, i jest to uzależnione od gatunku drzewa, ale przede wszystkim od warunków środowiska, a głównie nasłonecznienia . Drzewa rosnące pojedynczo, na otwartych przestrzeniach, będą miały korony osadzone nisko, niekiedy sięgające gałęziami ziemi, jak np. świerk , natomiast drzewa rosnące w zwarciu , w lesie (w drzewostanie ), będą miały korony osadzone wysoko, a pnie pozbawione gałęzi.

Schemat budowy drzewa lisciastego

Schemat budowy drzewa iglastego

Korona drzew przypomina w przybliżeniu paraboloidę obrotową. Poczynając od wierzchołka zwiększają się w dół gałęzie korony, osiągając maksymalną wielkość u drzew iglastych na około 2/3 długości korony, licząc od góry, zaś u drzew liściastych od 1/3 do 1/2 (N.s.k.). Część korony znajdująca się powyżej większej jej średnicy określa się koroną słoneczną (Ko.s.) lub koroną świetlistą, zaś znajdującą się poniżej - koroną cienistą (Ko.c.). W koronie wyróżnia się zewnętrzny płaszcz z listowiem (igliwiem) oraz rdzeń korony pozbawiony listowia (Rd). Obok wysokości (h) drzewa można zmierzyć przeciętną wysokość osadzenia korony (a), licząc od ziemi, a tym samym długość korony (l). Tę ostatnią dzieli się na długość korony świetlistej (lo) i cienistej (lw). Przez zrzutowanie korony (kilka najdłuższych konarów, gałęzi) można określić powierzchnię rzutu korony. Przeciętną średnicę korony w jej najszerszym miejscu (b), znajduje się np. przez podwojenie przeciętnej długości gałęzi albo poprzez odnalezienie średnicy koła o powierzchni odpowiadającej powierzchni rzutu korony.

Z podstawowych wymiarów korony wynikają następujące ważne wskaźniki:

• l/h - wyraża udział korony w ogólnej wysokości drzewa (czasami w procentach),
• lo/l - określa udział korony świetlistej,
• lw/l - określa udział korony cienistej,
• b/h - stosunek szerokości korony do wysokości drzewa, inaczej: stopień rozłożystości albo współczynnik wychylenia korony,
• b/l - stosunek szerokości korony do jej długości, oznaczamy go jako stopień spłaszczenia korony, im większa jest jego wartość tym korona odznacza się mniejszą kształtnością,
• b/d1.3 - liczba podająca ile razy średnica korony jest większa od pierśnicy , nazywana stosunkiem wysunięcia korony.

Zobacz też: .