Królestwo Islandii było
monarchią konstytucyjną
związaną
unią personalną
z
Danią
. Państwo to zostało założone 1 grudnia 1918, a zlikwidowane 17 czerwca 1944, kiedy Islandia ogłosiła pełną niepodległość, powołując do życia
Republikę Islandii
.
Działanie pod rządami duńskimi
Islandia była kontrolowana przez Danię i jej władców od 1380 roku, lecz formalnie rządzenie Islandią
Duńczycy
rozpoczęli w 1814 roku wraz z podpisaniem unii personalnej z
Norwegią
. W 1874 roku
Islandczycy
otrzymali część praw do rządzenia, które zostały wpisane do duńskiej konstytucji, która na temat Islandii została zrewidowana w 1903 roku. Wówczas Duńczycy powołali urząd komisarza ds. Islandii. Komisarz rezydował w stolicy kraju,
Reykjavíku
i miał zajmować się sprawami dotyczącymi Islandii, a także zasiadać w islandzkim parlamencie,
Althingu
.
1 grudnia 1918 roku Dania podpisała z Islandią akt unii, na mocy którego państwo duńskie uznawało Islandię jako w pełni
suwerenne
państwo związane z Danią unią personalną.
Islandia
stworzyła własną flagę oraz godło, a także poprosiła Danię, aby reprezentowała kraj na arenie międzynarodowej oraz zajmowała się sprawami obronności Islandii. Akt unii został zrewidowany w 1940 roku, a wedle ustaleń miał być ponownie podpisany trzy lata później. Do ponownego podpisania unii jednak nigdy nie doszło.
II wojna światowa
9 kwietnia 1940 roku
Niemcy
zajęli Danię i rozpoczęli jej
okupację
. Już kilka godzin po zajęciu kraju przez Niemców połączenia komunikacyjne pomiędzy Danią a Islandią zostały zerwane. W związku z tym 10 kwietnia parlament Islandii poprosił komisarza ds. Islandii
Sveinna Björnsson
o przejęcie kontroli nad sprawami wewnętrznymi oraz zagranicznymi. W pierwszym roku wojny
Islandia
prezentowała stanowisko neutralne, sprzeciwiając się zarówno
Wielkiej Brytanii
, jak i
III Rzeszy
. Kraj zastrzegał sobie suwerenność przed możliwością inwazji którejkolwiek ze stron. 10 maja 1940 roku rozpoczęła się Operacja Fork (brytyjska inwazja na Islandię). Około 800
angielskich
żołnierzy i marynarzy wylądowało w porcie w
Reykjavíku
. Rząd Islandii był krytycznie nastawiony do sił inwazyjnych, jednakże 17 maja wraz zajęciem kluczowych pozycji na Islandii oraz desantem 4 tys. żołnierzy brytyjskich, ówczesny premier Islandii, Hermann Jónasson wygłosił orędzie wzywające do traktowania siły inwazyjne z gościnnością i szacunkiem. Siły alianckie pozostały na wyspie aż do zakończenia działań wojennych w 1945 roku.
W szczytowym okresie okupacji wyspy na Islandii stacjonowało około 25 tys. żołnierzy brytyjskich. Dzięki ich stacjonowaniu praktycznie zlikwidowano
bezrobocie
w regionie Reykjavíku oraz innych strategicznie ważnych miejscach dla Brytyjczyków. W lipcu 1941 roku na mocy porozumienia USA-Islandia kontrolę nad wyspą przejmowały
Stany Zjednoczone
. Brytyjczycy potrzebujący wojsk w innych regionach walk pozwoli na kontrolę militarną oraz stacjonowanie na wyspie sił amerykańskich. W kluczowym momencie na Islandii stacjonowało ponad 40 tys. żołnierzy amerykańskich, co się równało z ówczesną liczbie mężczyzn w wieku produkcyjnym na wyspie (populacja Islandii wynosiła wówczas około 120-130 tys. mieszkańców).
Niepodległość i utworzenie republiki
24 maja 1944 odbyło się na Islandii
referendum w sprawie pełnej niepodległości kraju
. Większość wyborców opowiedziała się za pełną niepodległością, którą proklamowano 17 czerwca 1944 roku. W Danii okupowanej ciągle przez
nazistów
przyjęcie niepodległości Islandii zostało przyjęte z wyraźnym oburzeniem. Pojawiały się również głosy o militarnej interwencji na wyspie. Jednak król Danii
Chrystian X
wysłał list, w którym pogratulował mieszkańcom Islandii niepodległości i życzył im wszelkiej pomylności.
