francuska Legia Honorowa
legia honorowa (fr. L`Ordre national de la Légion d`honneur) - najwyższe odznaczenie nadawane przez rząd francuski. Legia nadawana jest zarówno cywilom, jak i wojskowym, kobietom i mężczyznom, także cudzoziemcom, za szczególne osiągnięcia w życiu wojskowym i cywilnym. Motto orderu to Honneur et Patrie (fr., Honor i Ojczyzna).
Order został ustanowiony przez Napoleona, wówczas Pierwszego Konsula Republiki Francuskiej, 19 maja 1802 r., według kalendarza rewolucyjnego 29 floréala roku X. Pierwotnie posiadał cztery klasy, piątą dodano po restauracji Burbonów w roku 1815. Odznaczenie zastąpiło zniesione 6 sierpnia 1791 r. przez Zgromadzenie Narodowe dawne ordery królewskie (wyjątkiem był order za zasługi wojenne, dawny Order św. Ludwika, który zniesiono rok później). Według pierwotnych planów Napoleona Legia miała właściwie być rodzajem gwardii republikańskiej, instytucją polityczną broniącą osiągnięć republiki i walczącą o utrzymanie zasad wolności, równości i braterstwa, ale już przy głosowaniu w parlamencie nad wprowadzeniem odznaczenia Pierwszy Konsul trafił na opór skrajnych republikanów, którzy uważali że wszelkie odznaczenia są niezgodne z zasadami Republiki: tak więc w Radzie Stanu było 14 głosów za i 10 przeciw, w senacie 56 za i 38 przeciw oraz w Izbie Reprezentantów 166 za i 100 przeciw.
Według pierwszych statutów składających się z 19 artykułów Legia otrzymała radę administracyjną w liczbie 25 członków, wśród nich samego Napoleona oraz jego braci Józefa, Ludwika i Lucjana i trzech generałów, m.in. Kellermanna. Legię podzielono na 16 kohort (prowincji terytorialnych), na których czele stali "wielcy oficerowie", znani wojskowi np. Bernadotte, Ney, Murat, z których prawie wszyscy zostali później marszałkami Francji. Dowódcy kohort zasiadali w radzie administracyjnej Legii. Każda kohorta otrzymała jako dotację dobra państwowe o wartości 200 000 franków. Każdy Wielki Oficer pobierał rentę w wysokości 5 000 franków, komandorom przysługiwała suma 2 000 franków, oficerom 1000 franków i legionistom (kawalerom) 250 franków. Po proklamacji Cesarstwa podniesiono te dotacje o prawie 100%. Początkowo Legia miała liczyć włącznie z cudzoziemcami 6512 "legionistów", ale już w roku 1806 było ich ok. 10 000, w 1810 19 000, w 1814 87 000. Nadawano Legię w dniu 14 lipca.
Po bitwie pod Austerlitz (1805) Napoleon założył w pałacu Ecouen w Paryżu pierwszy sierociniec dla dzieci i małoletnich sióstr poległych "legionistów" oraz polecił wszystkim kohortom otwarcie podobnych instytucji oraz przytułków dla inwalidów wojennych w obrębie poszczególnych jurysdykcji. Do roku 1814 powstało sześć dalszych sierocińców oraz pensja w Saint-Germain-en-Laye dla córek poległych legionistów. Podkreśla to wybitnie ówczesny charakter Legii Honorowej jako instytucji.
Po restauracji Burbonów król Ludwik XVIII nadał Legii nowe statuty: wprowadzono V. klasę i ograniczono ilość francuskich kawalerów do 80 I.klasy, 100 II.klasy, 400 III.klasy, 2000 IV. klasy. Ilość kawalerów V. klasy pozostała nieograniczona. Kohorty zlikwidowano. Ustalono, że z wnioskami o nadanie orderu mogły występować ministerstwa sprawiedliwości, spraw zagranicznych, spraw wewnętrznych, finansów, wojny, marynarki i policji oraz osobno Wielki Kanclerz orderu, wszystkie według ustalonych z góry proporcji. Mimo że Burbonowie przywrócili dawne ordery królewskie i nadali w latach 1815 - 1830 12 180 krzyży św. Ludwika i 100 krzyży św. Michała, Legia nadal była ceniona i poszukiwana: posiadało ją 54 000 osób. Sierocińce i inne zakłady charytatywne Legii z czasów napoleońskich rozwiązano i założono w Saint-Denis szkołę dla 500 córek kawalerów Legii z 400 miejscami darmowymi.
Król Ludwik Filip I zachował z niewielkimi zmianami statuty Ludwika XVIII i mianował w ciągu 18 lat swego panowania ok. 25 000 kawalerów. Za jego czasów nadawano Legię dwa razy do roku, 1 stycznia i w dzień św. Filipa Apostoła.
Napoleon III wprowadził nowe ustalenia dotyczące liczby kawalerów: 80 I.klasy, 200 II.klasy, 1000 III.klasy, 4000 IV. klasy, przy nieograniczonej ilości kawalerów V. klasy. Za jego panowania odznaczano Legią przeciętnie 300-400 osób rocznie nie licząc cudzoziemców. W czasach Napoleona III zaczęto nadawać Legię również kobietom - pierwszą kobietą która otrzymała order była Angelique Duchemin , sierżant armii francuskiej (15 sierpnia 1851). Za II Cesarstwa Legię nadawano zawsze w ten dzień, rocznicę urodzin Napoleona I, ogłoszony świętem narodowym. Ustalono także nowe renty roczne dla kawalerów: V. klasa - 250 franków, IV. klasa - 500, III.klasa - 1000, II.klasa - 2000 i I. klasa 3000 franków.
Inne hasła zawierające informacje o "francuska Legia Honorowa":
1972
...
1677
...
Orlęta Lwowskie
...
1977
...
1225
...
1878
...
1908
...
William Blake
...
Tablica rejestracyjna
...
Polska Czerwona Księga Roślin
...
Inne lekcje zawierające informacje o "francuska Legia Honorowa":
209a Tworzenie demokracji parlamentarnej w Polsce (plansza 2)
...
201 Rozwój historiografii w okresie międzywojennym (plansza 5)
...
128. Czasy Napoleona (plansza 15)
...
|