Hr. Georg Leo von Caprivi de Caprara de Montecuculi, (ur.
24 lutego
1831
w
Charlottenburgu
, zm.
6 lutego
1899
w
Skórzynie
– niem. Skyren),
kanclerz
Rzeszy
od
20 marca
1890
do
26 października
1894
.
Do wojska wstąpił w
1849
, przeszedł przez wszystkie stopnie kariery wojskowej. Uczestniczył w
wojnie austriacko-pruskiej
1866
w stopniu majora sztabu generalnego przy głównym komendancie I korpusu. Podczas
wojny francusko-pruskiej
1870
-
1871
był podpułkownikiem i szefem sztabu V korpusu. W
1877
został mianowany generałem, a w
1882
komendantem 30. dywizji w
Metzu
.
W
1883
powołany został na szefa admiralicji, czyli ministra marynarki niemieckiej. Po odejściu
Bismarcka
, niespodziewanie został 20 marca 1890 kanclerzem. Z początku piastował też stanowisko prezesa ministrów
Prus
, godność tę złożył dopiero
24 marca
1892
.
Odnowienie
trójprzymierza
, reforma wojskowa i traktaty handlowe z
Austro-Węgrami
,
Włochami
,
Belgią
,
Szwajcarią
,
Rumunią
i
Rosją
, za które w dniu
18 grudnia
1891
wyniesiony został do godności
hrabiowskiej
, są wybitniejszymi punktami jego działalności politycznej. Za jego rządów, stosowanie prawa przeciwko
socjalistom
zostało złagodzone; prawo z dnia
4 maja
1874
o karach za odprawianie nabożeństw, uchylone zostało już w
1890
; w
Poznańskim
oraz w
Alzacji
i
Lotaryngii
, zaniechany został system bezwzględnego
niemczenia
; zniesiono dokuczliwe przepisy paszportowe, itd.
Powodem ustąpienia Leo von Caprivi 26 października 1894 był zbyt łagodny projekt ustawy przeciwko wywrotowcom, w rzeczywistości upadek jego był skutkiem długiej i wytrwałej kampanii, jaką prowadzili przeciw niemu
junkrowie
i stronnictwo agrarne pod protektoratem księcia Bismarcka.
