Grób Ludomira Różyckiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie .

Dom kompozytora we wsi Zachełmie , w którym mieszkał i tworzył w ostatnich latach życia.

Ludomir Różycki (ur. 18 września 1883 w Warszawie , zm. 1 stycznia 1953 w Katowicach )^[1] − polski kompozytor . Był przedstawicielem Młodej Polski w muzyce. Wraz z Karolem Szymanowskim , Grzegorzem Fitelbergiem oraz Apolinarym Szelutą założył w 1905 roku Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich, co przyczyniło się do podniesienia poziomu artystycznego muzyki polskiej. Z pochodzenia warszawiak, mieszkał i ostatnie dni życia spędził w Katowicach .

Pochodził z muzykalnej rodziny - ojciec jego był profesorem Konserwatorium Warszawskiego. Młody Różycki studiował pod kierunkiem Aleksandra Michałowskiego (fortepian), Gustawa Rogulskiego i Michała Biernackiego (teoria), Zygmunta Noskowskiego (kompozycja). W 1904 roku skończył z odznaczeniem Konserwatorium Warszawskie , po czym udał się na dalsze studia do Berlina . Przez 3 lata był słuchaczem tzw. Meisterschule w Królewskiej Akademii Muzycznej; pracował pod kierunkiem Engelberta Humperdincka . W 1905 roku L. Różycki wraz z Karolem Szymanowskim , Grzegorzem Fitelbergiem i Apolinarym Szelutą zorganizował "Spółkę Nakładową Młodych Kompozytorów Polskich", której zadaniem było wydawanie i propagowanie nowej muzyki (grupa tych twórców zyskała potem miano "Młodej Polski w muzyce"). W latach 1907 - 11 Różycki przebywał we Lwowie na stanowisku dyrygenta operowego i profesora fortepianu w tamtejszym Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego . Po krótkim pobycie w Warszawie udał się za granicę: mieszkał w Paryżu , później - do 1918 - w Berlinie . Po powrocie do kraju, przez 10 lat zajmował się wyłącznie kompozycją. W 1930 roku został mianowany profesorem Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie . Równocześnie prowadził ożywioną działalność publicystyczną i organizacyjną (utworzył Sekcję Współczesnych Kompozytorów Polskich). Po II wojnie , spędzonej w Warszawie , osiadł w Katowicach jako dziekan Wydziału Teorii, Kompozycji i Dyrygentury w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej.

Stylistycznie twórczość Różyckiego jest niejednolita; nie wykształcił odrębnego języka. Cechy i właściwości jego muzyki to: płynność i wyrazistość melodyki (na ogół diatonicznej), plastyczność charakterystyki muzycznej, przewaga faktury homofonicznej, efektowna i barwna instrumentacja; harmonika pozostaje w ramach systemu funkcyjnego, sięga wprawdzie niekiedy po zdobycze impresjonistów. Częstym źródłem inspiracji były dla Różyckiego tematy literackie i plastyczne.

Źródło: Przewodnik Koncertowy

Ludomir Różycki łączył styl neoromantyczny z motywami polskiej muzyki ludowej . Istotne w jego twórczości są poematy symfoniczne. W niektórych kompozycjach (Stańczyk, Anhelli, Bolesław Śmiały, Pan Twardowski , Mona Lisa Gioconda) posługiwał się mocnymi kontrastami i efektami kolorystycznymi. W dziełach fortepianowych (preludia, nokturny, impromptus, Legenda, Balladyna) nawiązywał do twórczości F. Chopina , J. Brahmsa oraz P. Czajkowskiego . W pierwszych operach (Bolesław Śmiały, Meduza) wyraźny jest wpływ muzyki R. Wagnera , natomiast od Erosa i Psyche wyczuwalny jest wpływ opery werystycznej.

Przypisy

Bibliografia