Adwentyzm
Geneza Chrześcijaństwo Reformacja Protestantyzm Baptyści dnia siódmego Pietyzm Metodyzm Wielkie przebudzenie Milleryzm
Teologia Biblia : Stary i Nowy Testament Trójca Święta Pięć zasad protestantyzmu Sola scriptura Solus Christus Sola gratia Sola fide Soli Deo gloria Powszechne kapłaństwo wszystkich wierzących Zasada semper reformanda Ustanowienia Pańskie Chrzest Wieczerza Pańska z umywaniem nóg Dekalog Chrześcijański sabat (sobota) Eschatologia adwentystyczna Wielki bój Historycyzm Premillenaryzm historyczny Trójanielskie poselstwo Świątynia niebiańska Sąd przedadwentowy Kondycjonalizm Anihilacjonizm
Postacie William Miller Joshua V. Himes Josiah Litch George Storrs Ellen G. White James S. White Joseph Bates John Nevins Andrews Uriah Smith John Harvey Kellogg H. M. S. Richards Ludwig Richard Conradi M. L. Andreasen Le Roy Froom Samuele Bacchiocchi Mark Finley
Kościoły Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Kościół Adwentystów Obietnicy Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny Kościół Reformowany Adwentystów Dnia Siódmego Kościół Chrześcijan Adwentystów
Polska Wyższa Szkoła Teologiczno-Humanistyczna Wyższa Podkowiańska Szkoła Medyczna Wydawnictwo "Znaki Czasu" Ośrodek Radiowo-Telewizyjny "Głos Nadziei" Korespondencyjna Szkoła Biblijna
Organizacje Generalna Konferencja Kościoła Adwentystów DS Adwentystyczna Organizacja Pomocy i Rozwoju System edukacyjny Instytut Badań Biblijnych Ellen G. White Estate Generalna Konferencja ADSRR
Portal • Kategoria

Ludwig Richard Conradi (ur. 20 marca 1856 w Karlsruhe w Niemczech – zm. 16 września 1939 w Hamburgu ) – niemiecki duchowny adwentystyczny , publicysta i organizator europejskich wydawnictw adwentystycznych, organizator adwentystycznej misji w krajach Azji i Afryki.

Okres edukacji

Conradi, z powodu osamotnienia i biedy w jakiej znalazła się matka po jego urodzeniu, był wychowywany przez przybranego ojca, nie mając kontaktów ze swoją rodziną. Ponieważ przejawiał pewne uzdolnienia, dlatego wychowujący go ojciec zadecydował, że chłopiec zostanie księdzem. Na prośbę ojca miejscowy duchowny udzielał mu lekcji z języków: łacińskiego, greckiego i francuskiego oraz z historii i geografii. Conradi był zdolnym i pilnym uczniem. Pragnął zostać misjonarzem w pogańskich krajach. Niestety edukacja jego została nagle przerwana z powodu śmierci przybranego ojca i matka zadecydowała, że będzie się uczył zawodu. W okresie tym pracował po kilkanaście godzin na dobę, często i w nocy. Zaznał głodu, poniewierki i przemocy.

Wczesne lata życia odbiły się na charakterze dorastającego chłopca, który w wieku dojrzałym był niezwykle pracowitym, konsekwentnym w działaniu, zaradnym ale również upartym i autorytarnym. Finalizując swoją edukację w Stanach Zjednoczonych , Conradi w półtora roku zakończył czteroletnie studia. Był uczniem m. in. Uriaha Smitha . Przejął od niego zamiłowanie do zagadnień profetycznych. Jako jedyny z 25 osobowej grupy studentów z jego roku zaliczył język grecki na ocenę bardzo dobrą. Doskonale opanował język hebrajski. W tym samym czasie wykonywał pracę wydawniczą jako drukarz i tłumacz. Wydał szereg ulotek w języku niemieckim a także pierwsze niemieckie adwentystyczne czasopismo „Stimme der Wahrheit” (Głos Prawdy). Był niezwykle zorganizowaną osobą żyjącą skromnie i raczej samotnie.

„Najskuteczniejszy krzewiciel adwentyzmu”

Pomijając grupę założycieli Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego (tzw. pionierów), Conradiego uznaje się za najskuteczniejszego krzewiciela adwentyzmu. Jako młody 26 letni pastor założył pierwszy niemieckojęzyczny zbór Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego w Ameryce Północnej . W ciągu czterech pierwszych lat pracy pozyskał dla adwentyzmu ponad 700 osób, głównie z środowisk niemieckojęzycznych. Adwentyzm rozwijał się tam z wielkim powodzeniem. W 1922 roku na kontynencie amerykańskim istniało 139 niemieckojęzycznych zborów zrzeszających 5500 wyznawców.

W listopadzie 1885 roku Conradi został skierowany przez kierownictwo Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego do pracy misyjnej na obszarze Europy. Był on z kolei trzecim – po Michale Belinie-Czechowskim i Johnie N. Andrews’ie – głosicielem adwentyzmu w Europie. Zastał społeczność adwentystyczną rozproszoną, niezorganizowaną, zniechęconą do upowszechniania swych religijnych poglądów z powodu przeświadczenia o zamkniętości europejskich społeczeństw na idee adwentyzmu. Pierwsze trzy lata pobytu w Europie spędził Conradi w Bazylei . W tym okresie liczebność adwentystów w tym mieście zwiększyła się o 500 osób; w 1888 r. na terenie Europy Środkowej istniało 25 zborów adwentystycznych zrzeszających 716 wyznawców. W 1926 roku na obszarze dawnej Rosji istniało 12 tys. adwentystów. Po przeszło 50 latach działalności Conradiego w samej Europie było ponad 80 tys. adwentystów dnia siódmego i dobrze rozwijające się misje w północno-wschodniej Afryce i na Bliskim Wschodzie .

Publicysta i organizator szkolnictwa oraz wydawnictw adwentystycznych

Conradi doceniał wartość drukowanego słowa w upowszechnianiu nowych idei. Chociaż był świetnym mówcą to doskonale się orientował, że publikacje wywierają zwielokrotniony wpływ na otoczenie. Osobiście więc angażował się w pomnażanie poczytnych książek prowadząc badania naukowe szczególnie w zakresie historii święcenia soboty i eschatologii. Napisał 26 pozycji książkowych oraz obszernych broszur jak też bardzo wiele ulotek i artykułów.

W latach od 1887 do 1930 r. był redaktorem czasopisma „Herold der Wahrheit”, które osiągnęło nakład 110 tys. egzemplarzy. W roku 1895 wprowadził do kolportażu nowe czasopismo pod tytułem „Zions Wächter” (Stróż Syjonu).

W 1889 r. Conradi przenosi centrum europejskiego adwentyzmu z Bazylei do Hamburga. Lokalizacja ta sprzyja zwiększeniu ekspansji prowadzonej przez niego misji. W wynajętym obiekcie powstaje Międzynarodowe Towarzystwo Traktatowe oraz szkoła kształcąca misjonarzy i kolporterów prężnie działającego wydawnictwa. W szkole prowadzono też zajęcia z retoryki i rachunkowości. Żona Conradiego uczyła w niej języka angielskiego i sztuki zdrowego gotowania. W 1899 r. powołał Conradi Seminarium Misyjne we Friedensau koło Magdeburga , które kształciło duchownych i misjonarzy dynamicznie rozwijającego się Kościoła.

Wykorzystując lokalizację Hamburga jako portowego miasta Conradi zakupił statek przeznaczony na potrzeby misji oraz łódź motorową, której nadano imię „Herald”, służącą do zaopatrywania w literaturę religijną statki zawijające do hamburskiego portu.

Organizator adwentystycznej misji w krajach Azji i Afryki

W 1901 roku powstała – obok amerykańskiej – Europejska Generalna Konferencja, której przewodniczącym zostaje wybrany Ludwig R. Conradi. W 1903 roku Conradi zostaje wiceprzewodniczącym Generalnej Konferencji – najwyższego organu administracyjnego Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. W okresie reprezentowania ogólnoświatowego Kościoła Ludwig R. Conradi poświęca cały swój czas na rozwój Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego, rozprzestrzeniając adwentyzm w Ameryce Południowej , Persji , Turcji , Afryce Północnej, Środkowej, Wschodniej i Zachodniej. Podejmuje ryzykowne ale niezwykle owocne podróże organizujące misję adwentystyczną w krajach pozachrześcijańskich.

W 1907 roku następuje rozwiązanie Europejskiej Generalnej Konferencji. Adwentyści europejscy przestają być niezależni od amerykańskiego wyznaniowego kierownictwa. Conradi zachowuje kierowniczą pozycję w ogólnoświatowym Kościele i jego kandydatura na przewodniczącego ogólnoświatowego Kościoła adwentystycznego była bardzo realna.

Adwentyzm niemiecki w okresie I wojny światowej

W czasie I wojny światowej europejscy przywódcy adwentystyczni musieli po raz pierwszy ustosunkować się do problemu służby wojskowej w warunkach wojny. Z powodu odmowy służby wojskowej wielu młodych adwentystów zostało rozstrzelanych. W atmosferze odpowiedzialności za rozstrzeliwanych młodych wyznawców Conradi podjął decyzję uczestnictwa adwentystów w działaniach wojennych, co spowodowało odłączenie się od adwentystów przeciwników służby wojskowej, którzy utworzyli Kościół Adwentystów Dnia Siódmego Ruch Reformacyjny . W 1915 roku władze ogólnoświatowego Kościoła potępiły decyzję Conradiego, ogłaszając, że „Kościół jest negatywnie nastawiony do wszelkiej przemocy”, dopuszczając uczestnictwo adwentystów w działaniach wojennych głównie w służbach medycznych. Potwierdzające stanowiska podejmowano jeszcze w roku 1920 i 1922 , oceniono, że Conradi zawiódł jako kościelny przywódca. Został przeniesiony ze stanowiska wiceprzewodniczącego ogólnoświatowego kościoła na funkcję doradcy Generalnej Konferencji, którą pełnił w latach 1923 - 1928 . W okresie tym narasta jego poczucie pokrzywdzenia i odrębności zrozumienia niektórych zagadnień dogmatycznych. W 1928 roku umiera jego żona – Elizabeth Conradi. Na przełomie 1928 i 1929 roku Conradi występuje z Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego i przyłącza się do Kościoła Baptystów Dnia Siódmego . Według jego wypowiedzi odejście od adwentystycznej społeczności było najcięższym doświadczeniem jego życia. Umiera w Hamburgu , ciało znaleziono w jego mieszkaniu 16 września 1939 roku.

Bibliografia

• Richard W. Schwarz, Floyd Greenleaf, Light Bearers. A History of the Seventh-Day Adventist Church, Pacific Press Publishing Association, Nampa, Idaho, Oshawa, Ontario, Canada 2000.
• Władysław Polok, Geneza i wczesny rozwój adwentyzmu europejskiego, Wydawnictwo Signa Temporis, Podkowa Leśna 2008.