|
Ludwik I Pobożny
Ludwik I Pobożny - (ur. w czerwcu 778 w Casseuil-sur-Garonne, zm. 20 czerwca 840 w Ingelheim) – od 781 r. król Akwitanii, od roku 814 król Franków i cesarz rzymski, syn Karola I Wielkiego, z dynastii Karolingów i jego żony Hildegardy.
Wczesne lata życia
Ludwik urodził się w 778 r. Jak podaje Einhard Ludwik urodził się w Cassinogilum, współczesnym Casseuil-sur-Garonne. Jego ojciec prowadził wówczas wyprawę wojenną za Pireneje, która zakończyła się pogromem tylnej straży w wąwozie Roncevaux. Południowe granice królestwa były zagrożone wyprawami Maurów. Dodatkowo nie była całkowicie ujarzmiona pograniczna prowincja Akwitania. W 781 r. Karol poszedł na kompromis z Akwitańczykami, tworząc podporządkowane sobie królestwo Akwitanii, na czele którego stanął właśnie 3-letni Ludwik, który rychło został wysłany do Akwitanii w otoczenie dworu i regentów.
W 794 r. Karol Wielki przekazał synowi cztery dawne galo-rzymskie osady. Były to Doué-la-Fontaine we współczesnej Andegawenii, Ebreuil, Angeac-Charente, oraz Cassinogilum. Intencją Karola było, aby jego synowie zostali wychowani jak mieszkańcy podległych im obszarów, mieli nosić tamtejsze stroje i rządzić w zgodzie z miejscowymi zwyczajami. Dlatego też synowie Karola Wielkiego otrzymali królestwa w tak młodym wieku. Każde z tych królestw było ważną częścią obrony granic królestwa Franków. Akwitania sąsiadowała z emiratem Kordoby oraz nowo utworzoną marchią hiszpańską ze stolicą w Barcelonie, która wpadła w ręce Franków w 797 r. Dwa lata później muzułmanie odzyskali miasto. Ludwik zebrał więc armię i ruszył na Barcelonę. Towarzyszyli mu Gaskończycy pod wodzą swojego księcia Sancha I, Prowansalczycy pod wodzą Leibulfa oraz Goci pod wodzą Bery. Armia Ludwika przekroczyła Pireneje i w 800 r. rozpoczęła oblężenie Barcelony, która ostatecznie padła w 801 r. Karol jednak nie dał swoim synom znacznej swobody w ich królestwach. Często również wysyłał ich na wyprawy wojenne z dala od ich królestw. Ludwik np. co najmniej raz prowadził kampanię wojenną w południowej Italii przeciwko Benewentowi.
Ludwik był jednym z czterech ślubnych synów Karola Wielkiego. Najstarszy z nich, Pepin Garbaty, zbuntował się przeciw ojcu i został umieszczony w klasztorze. Pozostało trzech synów, między których, zgodnie z tradycją, należało podzielić państwo. Braćmi Ludwika byli Karol Młodszy, król Neustrii, i Pepin Longobardzki, król Italii, obaj starsi od Ludwika. W 806 r. Karol wydał Divisio Regnorum w którym podzielił państwo między synów na 3 części. Testament miał formę układu z wielmożami frankijskimi, precyzował dokładnie granice podziałów, zasady władzy i podległości, dziedziczenia tronów, azylu itd. Karol miał zostać dziedzicem ojca jako cesarz oraz król Neustrii i Austrazji. Pepin miał otrzymać żelazną koronę Longobardów. Ludwik, oprócz Akwitanii, otrzymał Septymanię, Prowansję i część Burgundii.
Testament Karola Wielkiego nie wszedł jednak w życie. Jeszcze za życia cesarza zmarło jego dwóch najstarszych synów - Pepin w 810 r., a Karol w roku 811. W 813 r. Ludwik został koronowany na współcesarza i współregenta. Uroczystość ta odbyła się na zjeździe w Akwizgranie. Odtąd aż do XVI w. w Akwizgranie odbywały się wszystkie koronacje królów niemieckich.
Rządy samodzielne
Pełną władzę cesarską Ludwik przejął po śmierci ojca w 814 r. O śmierci ojca dowiedział się podczas pobytu w Doué-la-Fontaine. Natychmiast pospieszył do Akwizgranu, gdzie dopełnił wymaganych ceremonii. Zgromadzeni możni krzyknęli: Vivat Imperator Ludovicus!. Dodatkowo w 816 r. przyjął koronę cesarską w Reims z rąk papieża Stefana V, stając się w państwie Franków najwyższym zwierzchnikiem cywilnym i duchowym równocześnie.
Ludwik odsunął doradców swego ojca i zastąpił ich ludźmi, którymi się otaczał władając Akwitanią. Wśród nich był opat klasztoru Wittiza św. Benedykt z Aniane, dawny kanclerz akwitański Ludwika, Helisachar oraz opat Saint-Denis, Hilduin. Po śmierci św. Benedykta, do grona doradców cesarskich dokooptowano Adalharda z Korbei oraz Walę. Obaj byli Karolingami. Ponadto ważną rolę w radzie Ludwika odgrywali Bernard, margrabia Septymanii, oraz Ebbo, mianowany arcybiskupem Reims.
Ludwik I Pobożny kontynuował politykę ojca: skupił się na obronie granic zewnętrznych, wspierał działalność misyjną w krajach skandynawskich, stąd przydomek Pobożny. Napotykał wszak na coraz większe trudności w utrzymaniu spoistości państwa, wobec narastających dążeń i ambicji separatystycznych władców poszczególnych hrabstw, na jakie państwo podzielone zostało w 750 r. Spektakularne zwycięstwo odniósł Ludwik nad swym bratankiem Bernardem, od roku 810 królem Longobardów, który w roku 817 wypowiedział stryjowi posłuszeństwo. Do Lombardii ruszyła ogromna armia cesarska. Zanim dotarła do Alp, Bernard skapitulował. Przybył do Chalon-sur-Saone i tu poddał się stryjowi. W przeprowadzonym tam procesie został skazany na oślepienie. W roku następnym zmarł.
Cesarz, jako osoba wręcz dewocyjnie pobożna, poczuł się winny śmierci bratanka. W 822 r. odbył nawet publiczną pokutę w Attigny przed papieżem Paschalisem I i innymi dostojnikami kościelnymi królestwa. Takie zachowanie bardzo osłabiło pozycję cesarza w państwie. Równie niebezpieczne okazało się uwolnienie z klasztornego odosobnienia Adalarda i Wali, kuzynów cesarskich, którzy zostali tam osadzeni za spiskowanie niedługo po rozpoczęciu rządów przez Ludwika.
Jeszcze w roku tryumfu nad Bernardem, Ludwik Pobożny wydał w Akwizgranie Ordinatio Imperi ustanawiający podział państwa między cesarskich synów. Pepin otrzymał we władanie Akwitanię, Ludwik Bawarię, a Lotar otrzymał resztę ziem i zwierzchnictwo nad młodszymi braćmi. Niebawem ojciec ogłosił Lotara współcesarzem a w roku 823 papież Paschalis I koronował go w Rzymie na cesarza.
Inne hasła zawierające informacje o "Ludwik I Pobożny":
Mieszko II Lambert
...
Oddychanie komórkowe
...
1499
...
XVI wiek
...
1398
...
1749
...
1411
...
1362
...
1361
...
1884
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Ludwik I Pobożny":
016d. Polska Piastów (plansza 22)
...
107 Wojna trzydziestoletnia (plansza 15)
...
128. Czasy Napoleona (plansza 16)
...
|
