Heliogabal (Elagabal, Varius Avitus Bassianus), po obwołaniu cesarzem Marek Aureliusz Antoninus (Marcus Aurelius Antoninus, ur.
204
w
Emesie
, zm.
11 marca
222
w
Rzymie
), w latach
218
-
222
cesarz rzymski
z dynastii
Sewerów
.
Początki kariery
Urodził się jako Warius Awitus Bassjanus w mieście
Emesa
w
Syrii
, w rodzinie najwyższych kapłanów boga słońca
Baala
, zwanego w semickim narzeczu "
Elah-Gabal
". Swój przydomek Bassjanus zawdzięczał właśnie owemu syryjskiemu bogu. Jego matką była
Julia Soaemias
(córka
Julii Maesy
).
W 217 roku zginął zamordowany cesarz
Karakalla
, kuzyn Bassjanusa, a władzę przejął prefekt pretorianów
Makrynus
. Nowy władca nie wszędzie cieszył się powszechnym poparciem. Matka i babka Bassjamusa przekonały stacjonujące na Wschodzie oddziały wojskowe, że Bassjamus jest w rzeczywistości synem Karakalli.
16 maja
218
wojsko uznało "syna" Karakalii za prawowitego cesarza, a 8 czerwca 218 roku siły wierne Makrynusowi poniosły klęskę w starciu z armią Heliogabala w okolicach
Antiochii
. O porażce wojsk Makrynusa zadecydowała jego przedwczesna ucieczka z pola bitwy, która nastąpiła gdy losy bitwy jeszcze się ważyły, a która spowodowała panikę w jego szeregach. Wkrótce potem Makrynus poniósł śmierć, zabity w drodze do Rzymu. W tej sytuacji
senat
zatwierdził wstąpienie na tron nowego cesarza, który objął władzę nad Imperium jako Heliogabal.
Okres sprawowania rządów
Nowy władca szybko dał dowody swojego niezrównoważenia emocjonalnego i okrucieństwa. Mimo sprzeciwu mieszkańców miasta wprowadził w Rzymie kult boga słońca. Wielu niechętnych mu wodzów i dygnitarzy zostało straconych, a poważne stanowiska w kraju zostały powierzone jego kochankom, często niskiego lub obcego pochodzenia, którzy nie posiadali żadnych kwalifikacji, lecz cechowała ich uroda. Urządzane przez Heliogabala publiczne homoseksualne orgie wywołały szok i zgorszenie nawet w tak przywykłym do ekstrawagancji cesarzy mieście jakim był Rzym. Coraz powszechniej pojawiały się plotki u tym, że cesarz jest niezrównoważony psychicznie a on potwierdzał to swoim zachowaniem. Widywano go jeżdżącego po Rzymie rydwanem zaprzężonym w nagie młode dziewczyny. Cesarz miał dość specyficzne poczucie humoru: podawał gościom potrawy z wosku, drewna lub kości słoniowej, wrzucał w tłum
węże
, a na salę jadalną kazał wpuszczać drapieżne zwierzęta (pozbawione jednak kłów i pazurów)[1].
Upadek
Ponieważ cesarz zajmował się głównie rozrywkami i orgiami, praktyczną władzę w kraju sprawowały jego matka i babka. Jednak jego babka Julia Maesa miała świadomość małej popularności wnuka i liczyła się z jego upadkiem. Namówiła go, by adoptował kuzyna
Aleksandra Sewera
i uznał go za następcę tronu. Wkrótce jednak Heliogabal zrozumiał swój błąd i pojął, że jego babka chce go pozbawić władzy i osadzić na tronie Aleksandra. Postanowił zmienić swoją decyzję i zabić swojego adoptowanego syna. Jednak, jak się okazało, Aleksander miał już większe poparcie ludności i wojska niż Heliogabal. Pretorianie zbuntowali się przeciwko Heliogabalowi i zabili jego oraz jego matkę. Według relacji historyka
Kasjusza Diona
, gdy cesarz zdał sobie sprawę z nadciągającego puczu, zamknął się w skrzyni i kazał ją wynieść z pałacu. Kufer jednak zrewidowano. Heliogabalowi i jego matce odcięto głowy, zaś ciała rozebrano, włóczono po mieście, by wreszcie wrzucić do rzeki[2].
Dodatkowe informacje
Heliogabal był czterokrotnie żonaty z kobietami i jeden raz z mężczyzną:
Cesarz słynął ze swoich
transseksualno
-
orgiastycznych
zachowań (np. chciał poddać się operacji zmiany płci, niewykonalnej w tamtych czasach).
Przypisy
- ↑ A. Krawczuk, Poczet cesarzy rzymskich. Pryncypat, Warszawa 1986, s.326-327; Historycy Cesarstwa Rzymskiego. Żywoty cesarzy od Hadriana do Numeriana, Warszawa 1966, s. 213.
- ↑ A. Krawczuk, Poczet cesarzy rzymskich. Pryncypat, Warszawa 1986, s. 329.