Józef Niesiołowski herbu Korzbok (ur. 1728 , zm. 8 marca 1814 ) – ostatni wojewoda nowogródzki I Rzeczypospolitej .

Syn Adama Niesiołowskiego i Anny Berezowskiej. Żonaty z Katarzyną z książąt Massalskich, córką Michała Józefa , miał z nią syna Franciszka Ksawerego Niesiołowskiego ^[1].

W 1762 roku był deputatem Trybunału Litewskiego ; trzykrotnie posłował na sejmy: w 1756 , 1764 i 1766 roku. Pracował w kancelarii królewskiej. W 1765 roku sprawował godność cześnika wielkiego litewskiego , w latach 1765 - 1773 – kasztelana nowogrodzkiego, a następnie – wojewody nowogródzkiego. W 1772 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława ^[2].

W insurekcji kościuszkowskiej wszedł do Rady Najwyższej Tymczasowej w Wilnie , a następnie do Deputacji Centralnej^[3]. Po upadku powstania ukrywał się w lasach. W listopadzie 1794 roku został wzięty do niewoli i umieszczony w areszcie domowym, z którego został zwolniony na rozkaz Katarzyny II . Amnestionowany, wiódł spokojne życie ziemiańskie. Wzmianka o nim znajduje się w Panu Tadeuszu (Ks. I w. 790).

Przypisy

Bibliografia

• Ł. U. Marakou, Represawanyja literatary, nawukowcy, rabotniki aswiety, gramadskija i kulturnyja dziejaczy Białarusi, 1794-1991. Enc. dawiednik. U 10 t. T.1. – Mn:, 2003.