Portret Marii Charlotty ( F.X. Winterhalter , 1864)

Maria Charlotta Amelia Augusta Wiktoria Klementyna Leopoldyna Koburg (ur. 7 czerwca 1840 w Brukseli , zm. 19 stycznia 1927 w Meise) – księżniczka belgijska, cesarzowa Meksyku z dynastii Koburgów . Córka króla Belgów Leopolda I i Ludwiki Marii (córki króla Francuzów - Ludwika Filipa I , z dynastii Burbonów Orleańskich ). Imię otrzymała na cześć pierwszej żony swojego ojca Szarlotty Hanowerskiej .

Dzieciństwo

Od dzieciństwa wykazywała się dużą inteligencją i wysokimi ambicjami. Była blisko związana ze swoją babką, byłą królową Francuzów . Maria Aealia była powiernicą swojej wnuczki, regularnie z nią korespondowała, szczególnie kiedy Szarlotta była w Meksyku . Od początku odnosiła się bardzo sceptycznie do wyjazdu swojej wnuczki do Ameryki . Po śmierci swojej matki na gruźlcę , Szarlotta została oddana pod opiekę hrabiny Hulste, bliskiej przyjaciółki rodziny. Kilka tygodni w roku księżniczka mieszkała w Claremont wraz ze swoją babką i resztą rodziny swej matki na wygnaniu.

Małżeństwo

Zdjęcie młodego arcyksięcia Maksymiliana z Marią Charlottą

27 lipca 1857 wyszła za mąż za arcyksięcia austriackiego - Maksymiliana z dynastii Habsburgów , brata cesarza Franciszka Józefa . Propozycję małżeństwa otrzymała również od króla Portugalii , jednak odrzuciła ją, uważając Portugalię za zacofany kraj. Początkowo Charlotta była bardzo lubiana przez swoją teściową Zofię , która widziała w niej przykład idealnej żony dla austriackiego arcyksięcia. Co zmieniło się z czasem. Popadła także w konflikt z cesarzową Elżbietą , dwór robił na złość nielubianej cesarzowej m.in. ogłaszając Charlottę najpiękniejszą na dworze. Mówiło się, że Szarlotta nie lubi szwagierki, bo ta miała bardzo bliskie stosunki z idealistycznym Maksymilianem, z którym łączyło ją wspólne spojrzenie na wiele spraw. Belgijska księżniczka zazdrościła także cesarzowej urody i czaru. Szarlotta spędziła stosunkowo kilka szczęśliwych lat we Włoszech podczas, gdy jej mąż był gubernatorem Lombardii i Wenecji . Maksymilian nie miał jednak żadnej realnej władzy, a małżonkowie pragneli znacznie bardziej ambitniejszej roli.

Cesarzowa Meksyku

10 kwietnia 1864 została koronowana na cesarzową Meksyku. Charlotta była ambitna i to głównie dzięki niej Maksymilian zgodził się objąć tron. Razem z mężem adoptowała Agustína de Iturbide y Green i jego kuzyna Salvadora de Iturbide y de Marzán - wnuków poprzedniego cesarza Meksyku Agustina de Iturbide . Młodemu Agustinowi para nadała tytuł jego wysokość, książę Iturbide i zamierzała uczynić go swoim dziedzicem. Cesarzowa nie była zadowolona z decyzji męża o adopcji wnuków poprzedniego władcy. Widziała w tym oficjalne potwierdzenie swojej niemożności wydania na świat dziecka, więc do swych adoptowanych dzieci czuła nienawiść. Jednak mimo to bardzo zaprzyjaźniła się z ciotką następcy tronu, księżniczką Józefiną , siostrą cesarza Iturbide. Szarlotta przyjęła hiszpańską wersję swojego imienia Carlota. Cesarzowa poważnie brała swoje nowe cesarskie obowiązki. Wybrała się nawet do Jukatanu , gdzie zwiedziła ruiny Uxmal .

Gdy w Meksyku wybuchła rewolucja, Charlotta udała się do Europy, szukając pomocy, jednak takiej nie otrzymała. Jej męża rozstrzelano 19 czerwca 1867 . Jego ostatnie słowa podobno były zwrócone do Szarlotty: Biedna Carlota!. Cesarzowa nie umiejąc pogodzić się z tragedią popadła w otępienie, z którego nie otrząsnęła się aż do śmierci. Nigdy nie powróciła do Meksyku. Zmarła w belgijskim Meise.

Nieślubne dziecko

Cesarzowa Szarlotta

Nieustają pogłoski o tym, że w 1866 roku, Szarlotta romansowała z belgijskim wojskowym Alfredem van der Smissens i urodziła syna Maxime Weygand 21 stycznia 1867 roku. Weygand nie potwierdził, ani nie zaprzeczył, że może być synem cesarzowej, dlatego to kwestia pozostaje ciągle niepewna.

Wdowa

Brat byłej cesarzowej, Filip , książę Flandrii , kazał zbadać siostrę przez psychiatrów, którzy orzekli, że jest chora umysłowo, objawy choroby zaczęły już występować podczas podróży po Europie, kiedy, na przykład cesarzowa wmówiła sobie, że ktoś zamierza ją otruć. Nic nie jadła, aż ktoś przed nią nie posmakował posiłku. Piła wodę z fontanny, sądząc, że nikt nie mógł otruć publicznego wodopoju. Do stołu w jej pokoju przywiązywano kurę i na jej oczach zabijano, aby Szarlotta mogła być pewna, że jedzenie będzie zdrowe. Resztę swojego życia spędziła w odosobieniu, najpierw w Miramarze blisko Triestu we Włoszech . Następnie przebywała w zamku Bouchout w Meise, Belgia . Podczas I wojny światowej jej belgijski majątek został otoczony przez wojska niemieckie , pozostał jednak nietknięty ponieważ Austria była jednym z głównych sojuszników Niemiec i była owdowiałą szwagierką austriackiego cesarza.

Cesarzowa po śmierci męża okazywała głęboką miłość do zmarłego. Pielęgnowała wszystkie rzeczy związane z cesarzem. Trudno powiedzieć na co dokładnie i jak bardzo cierpiała Szarlotta. Majątkiem byłej cesarzowej, która była jedną z najbogatszych kobiet Europy , zarządzał baron de Goffinet, poddany króla Leopolda II. Władca Belgii chciał mieć pewność, że wszystkie te pieniądze będą wydane na jego osobistą kolonizację Konga .

Tytulatura

• 7 czerwca 1840 – 27 lipca 1857 : Jej Królewska Wysokość Szarlotta Księżniczka Belgii
• 27 lipca 1857 – 10 kwietnia 1864 : Jej Cesarska i Królewska Wysokość Szarlotta Arcyksiężniczka Austrii, Królewska Księżna Węgier i Bohemii
• 10 kwietnia 1864 – 19 czerwca 1867 : Jej Cesarska Wysokość Cesarzowa Meksyku
• 19 czerwca 1867 – 19 stycznia 1927 : Jej Cesarska Wysokość Szarlotta Cesarzowa Meksyku

Bibliografia

• Norbert Fryd, Cesarzowa