Jadwiga Andegaweńska Z Bożej łaski król Polski, pani i dziedziczka ziemi krakowskiej, sandomierskiej, sieradzkiej, łęczyckiej, Kujaw i Pomorza
Król Polski
Okres panowania	od 16 października 1384 [1][2][3] do 17 lipca 1399
Poprzednik	Ludwik Węgierski
Następca	Władysław II Jagiełło
Dane biograficzne
Dynastia	Andegawenowie
Urodzony	3 października 1373 / 18 lutego 1374
Zmarł	17 lipca 1399 w Krakowie
Ojciec	Ludwik Węgierski
Matka	Elżbieta Bośniaczka
Dzieci	Elżbieta Bonifacja

Jadwiga Andegaweńska, węg. szent Hedvig (ur. między 3 października 1373 a 18 lutego 1374 ^[4], zm. 17 lipca 1399 w Krakowie ) – król Polski (od 16 października 1384 ) z dynastii Andegawenów (Anjou) , najmłodsza córka Ludwika Węgierskiego i Elżbiety Bośniaczki , święta katolicka , patronka Polski.

Obradujący w 1384 roku w Radomsku sejm obrał Jadwigę Andegaweńską królem Polski. Została koronowana na króla, jako że polskie prawo nie dawało królowej dziedzicznego tronu. Jej tytuł królewski brzmiał: Hedvigis Dei Gracia Rex Poloniae, necnon terrarum Cracoviae, Sandomiriae, Syradiae, Lanciciae, Cuyaviae, Pomeraniaeque domina et heres, tłumaczenie: Jadwiga z Bożej łaski król Polski, pani i dziedziczka ziemi krakowskiej , sandomierskiej , sieradzkiej , łęczyckiej , Kujaw i Pomorza .

Biografia

Jadwigę od dzieciństwa przygotowywano do pełnienia roli króla poprzez wykształcenie. Pobyt w środowisku kulturalnym dworu w Budzie sprawił, że Jadwiga posiadła umiejętność czytania, znajomość języków obcych, zamiłowanie do lektury, muzyki, sztuki i nauki^[5].

15 czerwca 1378 została zaręczona z ośmioletnim Wilhelmem z dynastii Habsburgów . Odbyła się nawet ceremonia zaręczyn mających charakter formalnego ślubu pomiędzy dziećmi z pokładzinami ( sponsalia de futuro ). Nie był to jednak kontrakt nierozerwalny. Podpisano zobowiązanie, że strona, która zerwałaby zaręczyny, wypłaci drugiej stronie 200 000 florenów w złocie.

Koronacja

Jesienią 1384 przybyła z Węgier do Polski^[6], gdzie 16 października tego roku w Krakowie została koronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Bodzantę na króla Polski. Wobec jej małoletności ster rządów w państwie dzierżyli możnowładcy małopolscy, pozostający w kontakcie z jej matką Elżbietą Bośniaczką, jednakże nie powołano regenta, ponieważ, jak pisze Jan Długosz , wszystko co mówiła lub czyniła znamionowało sędziwego wieku powagę.

Kandydaturę Wilhelma Habsburga na męża Jadwigi usilnie popierał Władysław Opolczyk , który nawet opanował 24 sierpnia 1385 zamek wawelski , przygotowując dopełnienie ceremonii małżeństwa.
Panowie krakowscy mieli jednak wobec niej zupełnie inne plany, chcąc związać Polskę z Litwą, ofiarowali polską koronę wielkiemu księciu litewskiemu Jagielle , który miał przyjąć chrzest wraz ze swoim państwem ( unia w Krewie 14 sierpnia 1385 ). Kasztelan krakowski Dobiesław Kurozwęcki przepędził austriackiego pretendenta z zamku. Jan Długosz utrzymuje, że zrozpaczona młodziutka królowa, próbowała wówczas wyrąbać toporem bramę wawelską, by uciec z miłością swojego życia na Śląsk (powstrzymać miał ją podskarbi wielki koronny Dymitr z Goraja ), jednakże harmonijny związek, jaki stworzyła z Jagiełłą, świadczy o innej motywacji jej postępowania niż uczucie do Habsburga.

Związek z Litwą

Polska i Litwa w latach 1386-1434

11 stycznia 1386 w Wołkowysku panowie polscy oznajmili Jagielle, że Jadwiga zgodziła się zostać jego żoną. Królowa odwołała publicznie swoje sponsalia z Wilhelmem. Jagiełło przybył do Krakowa, gdzie 15 lutego 1386 przyjął chrzest. 18 lutego Jadwiga i Jagiełło uroczyście zawarli związek małżeński w katedrze na Wawelu.

Na wiosnę 1387 stanęła na czele wyprawy rycerstwa polskiego, której celem była rewindykacja zajętej przez Węgrów Rusi Czerwonej . 8 marca 1387 potwierdziła przywileje dla Lwowa , gwarantując mu prawo składu . Tam też 26 września 1387 złożył jej hołd lenny hospodar mołdawski Piotr I . W 1397 w Inowrocławiu odbyła zjazd z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem von Jungingenem w celu wynegocjowania powrotu do korony ziemi dobrzyńskiej .

Działalność

Na swoim dworze skupiła elitę intelektualną Polski ( Piotr Wysz , Mateusz z Krakowa , Hieronim z Pragi ). Zleciła pierwsze w naszej historii tłumaczenie Księgi Psalmów na język polski (zachował się po dziś dzień egzemplarz tego dzieła znany jako Psałterz floriański ). Fundowała wiele nowych kościołów oraz uposażała już istniejące klasztory. Opiekowała się szpitalami. W 1397 założyła bursę dla polskich i litewskich studentów przy Uniwersytecie Karola w Pradze . W tym też roku uzyskała zgodę papieża na utworzenie fakultetu teologii na Akademii Krakowskiej .

22 czerwca 1399 roku urodziła córkę Elżbietę Bonifację , która zmarła 13 lipca 1399 roku. Sama Jadwiga zmarła cztery dni później na gorączkę połogową. W testamencie zapisała swój majątek Akademii Krakowskiej . Kiedy w latach 80. XX wieku otworzono jej grobowiec, znajdujący się w Katedrze Wawelskiej , stwierdzono, że istotnie klejnoty grobowe wykonane były ze skóry i drewna.

Życie prywatne

Historycy wielokrotnie spekulowali na temat relacji pomiędzy Jadwigą i jej mężem, Władysławem II Jagiełłą. Dominuje przekonanie, iż Jadwiga była w tym politycznym związku nieszczęśliwa, ze względu na różnicę wieku, wychowania , kultury itd. Według odmiennej koncepcji zaprezentowanej ostatnio Jagiełło był dla Jadwigi raczej postacią ojcowską, a ich współżycie mogło mieć stosunkowo harmonijny charakter^[7].

Święta Jadwiga królowa

Święta
Jadwiga królowa
Kościół / wyznanie	rzymskokatolicki
Data beatyfikacji	31 maja 1979 (przez zatwierdzenie kultu) Rzym przez Jana Pawła II
Data kanonizacji	8 czerwca 1997 Kraków przez Jana Pawła II
Wspomnienie	8 czerwca i 17 lipca
Atrybuty	buciki
Patronka	Polaków i apostołka Litwy
Szczególne miejsca kultu	Inowrocław

Święta Jadwiga nie pozostawiła po sobie żadnych objawień – według zapisów kronikarzy uprawiała surowe umartwienia . Jej kierownikiem duchowym był krakowski dominikanin Henryk Bitterfeld, autor traktatu o Komunii świętej i traktatu ascetyczno-mistycznego napisanego specjalnie dla Jadwigi. W swym życiu harmonijnie łączyła kontemplację z działalnością praktyczną, co wyraziła również w nawiązującym do Ewangelii symbolu dwóch przeplatających się liter MM (Maria i Marta), który poleciła umieścić na ścianach swej komnaty, a chcąc, by chwała Boża nieustannie rozbrzmiewała w katedrze wawelskiej założyła i zapewniła utrzymanie Kolegium Psałterzystów, którzy dzień i noc śpiewali psalmy przed Najświętszym Sakramentem. Ufundowała również i częściowo własnoręcznie wyhaftowała racjonał – drogocenną szatę liturgiczną dla biskupów krakowskich, zachowaną po dziś dzień, używaną podczas największych uroczystości.

Jadwiga uprawiała działalność charytatywną – ufundowała szpital w Bieczu , uposażyła szpitale w Sandomierzu i Sączu oraz otoczyła opieką liczne inne szpitale miejskie i klasztorne, w tym szpital św. Jadwigi Śląskiej w Krakowie na Stradomiu . Wykazywała wrażliwość nie tylko na biedę materialną, ale stawała również w obronie ludzkiej godności: do króla Władysława Jagiełły, kompensującego pieniędzmi krzywdę chłopów miała powiedzieć: "A któż im łzy powróci?".

Kult

Po śmierci Jadwigę otoczono kultem .

W Budapeszcie , 18 października 2009, odsłonięto i poświęcono pierwszy pomnik św. Jadwigi na Węgrzech^[8].

Beatyfikacja i kanonizacja

Jadwiga została beatyfikowana , przez zatwierdzenie kultu , 31 maja 1979 roku, a kanonizowana 8 czerwca 1997 . Obu aktów dokonał Jan Paweł II ^[9].

Dzień obchodów

Na świecie

Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim na świecie obchodzone jest 17 lipca^[10][11].

W Polsce

Od dnia kanonizacji wspomnienie w Kościele katolickim w Polsce obchodzone jest 8 czerwca i ma rangę wspomnienia obowiązkowego^[12].

Patronat

Święta Jadwiga jest patronką Polaków i apostołem Litwy .

W 2009 roku papież Benedykt XVI ogłosił św. Jadwigę patronką miasta Inowrocław ^[13].

Ikonografia

W ikonografii św. Jadwiga przedstawiana jest w stroju królewskim.

Jej atrybutem są buciki, z czym związana jest legenda:

Przy budowie kościoła NMP na Piasku, który istnieje do dziś, królowa Jadwiga sama doglądała robót. Pewnego dnia jej czujne oko dojrzało kamieniarza, który był smutny. Kiedy zapytała o powód, odpowiedział, że w domu zostawił ciężko chorą żonę, boi się, że go zostawi z drobnymi dziećmi, a nie ma pieniędzy na lekarza. Królowa, nie namyślając się, oderwała ze swego bucika złotą klamrę, wysadzaną drogimi kamieniami, i oddała ją robotnikowi, aby zapłacił dla lekarza. Nie zauważyła tylko, że stopę położyła na kamieniu oblanym wapnem. Odbity ślad bucika wdzięczny kamieniarz obkuł dokoła i wraz z kamieniem wmurował w zewnętrzną ścianę świątyni. Do dzisiaj można go oglądać.^[14]

Relikwie

Królowa Jadwiga została pochowana w Katedrze Wawelskiej. Jej sarkofag kilkakrotnie otwierano. Po raz pierwszy w XVII w., kiedy przy okazji przebudowy kościoła wapienną płytę grobowca zamieniono na czarny marmur. W 1887 r. naukowcy w obecności Jana Matejki , który przygotowywał portrety polskich władców, otworzyli grobowiec powtórnie. Napisano wówczas sprawozdanie - skromna trumna zawierała kompletny szkielet i królewski płaszcz. Malarz wykonał szkic czaszki, po czym szczątki królowej umieszczono w miedzianej trumnie, a tę z kolei w większej, dębowej. Następnie grób ponownie zamurowano.

W 1949 r. naukowcy przeprowadzili badania na szczątkach w celu ustalenia wyglądu królowej. Stwierdzono, że monarchini prawdopodobnie została pochowana razem ze zmarłą trzy tygodnie po narodzinach córeczką, której szkielet się nie zachował, ponieważ kości noworodka nie były dostatecznie ukształtowane. Sarkofag ozdobiono nagrobkiem z 1902 r., wykonanym przez Antoniego Madeyskiego (fundacja Karola Lanckorońskiego ). Odbyły się uroczystości pogrzebowe.

W 1976 r., z uwagi na rozwój medycyny sądowej, postanowiono przeprowadzić kolejne badania. Ustalono, że królowa była kobietą silnej budowy, najprawdopodobniej wysoką (wyniki wahały się od 165 cm do 182). Nie wykryto zmian patologicznych. Zwrócono uwagę tylko na szczególnie wąską i wysoką miednicę, której budowa mogła spowodować komplikacje przy porodzie. Monarchini w chwili zgonu miała ok. 28 lat.

W 1987 r. relikwie królowej Jadwigi umieszczono w północno-zachodniej części Katedry - w mensie ołtarza z czarnym krucyfiksem, z którego według legendy przemówił do bardzo młodej wówczas dziewczyny Chrystus, doradzając jej ślub z Jagiełłą. Neogotycki nagrobek pozostał pusty.^[15]

Zobacz też

• beatyfikowani i kanonizowani przez Jana Pawła II
• kult świętych
• modlitwa za pośrednictwem świętego
• berło królowej Jadwigi
• 1 Regiment Pieszy Koronny im. Królowej Jadwigi
• Sodalicja Świętej Jadwigi Królowej
• Wojna o Księstwo Halicko-Włodzimierskie w latach 1340-1392

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

• Święta Jadwiga w ikonografii

Wywód rodowodowy