Wzorzec metra z lat 1889–1960
Metr to
jednostka podstawowa
długości
w układach:
SI
,
MKS
,
MKSA
,
MTS
, oznaczenie m. Metr został zdefiniowany
26 marca
1791
roku we
Francji
w celu ujednolicenia jednostek odległości [1]. W myśl definicji zatwierdzonej przez
XVII Generalną Konferencję Miar i Wag
w
1983
jest to odległość, jaką pokonuje
światło
w
próżni
w
czasie
1/299 792 458
s
.
Poprzednio metr zdefiniowany był jako:
- (
1795
-
1889
) długość równa 10-7 długości mierzonej wzdłuż
południka paryskiego
od
równika
do
bieguna
. Na podstawie tej definicji wykonano platynoirydowy wzorzec metra. W trakcie powtórnych pomiarów stwierdzono różnice między wzorcem a definicją. Wzorzec przechowywany jest w Międzynarodowym Biurze Miar i Wag w
Sèvres
koło
Paryża
.
- (
1889
-
1960
) I Generalna Konferencja Miar (1889) określiła metr jako odległość między odpowiednimi kreskami na wzorcu, równą 0,999914 · 10-7 połowy
południka
ziemskiego.
- (
1960
-
1983
) XI Generalna Konferencja Miar (1960) zdefiniowała metr jako długość równą 1 650 763,73 długości fali promieniowania w próżni odpowiadającego przejściu między poziomami 2p10 a 5d5 atomu 86Kr (
kryptonu
86).
Inne jednostki długości:
angstrem
,
cal
,
stopa
,
łokieć
,
jard
,
sążeń
,
staje
,
wiorsta
,
mila
,
parsek
,
rok świetlny
.
1 metr = 0,231481
pręta nowego polskiego
= 0,468700
sążnia rosyjskiego
= 1,093614
jarda
= 3,280840
stóp angielskich
.
Wielokrotności i podwielokrotności jednostki (wyróżniono najczęściej używane):
Wielokrotności wyższe niż kilometr są praktycznie nieużywane. Do opisywania odległości w skali astronomicznej stosuje się raczej tysiące i miliony kilometrów lub
jednostki pozaukładowe
:
rok świetlny
,
parsek
,
jednostka astronomiczna
.
Najmniejszą praktycznie używaną podwielokrotnością jest nanometr. Mniejszych jednostek używa się głównie w
fizyce kwantowej
.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
Przypisy