Mieczysław Norwid-Neugebauer (ur.
15 lutego
1884
w
Rzejowicach
k.
Radomska
, zm.
18 października
1954
w
Toronto
) –
minister
rządu
RP
,
generał dywizji
Wojska Polskiego
.
Absolwent
Gimnazjum gen. Pawła Chrzanowskiego
[1] w Warszawie (
1907
), przed
I wojną światową
członek organizacji wojskowo-niepodległościowych. W latach
1910
-
1911
był komendantem
Armii Polskiej
. W latach 1914-1917 oficer w
Legionach Polskich
. Dowódca
6 pułku piechoty Legionów
oraz czasowo
III Brygady Legionów
.
Od odzyskania niepodległości w listopadzie 1918 na różnych stanowiskach dowódczych w Wojsku Polskim: generał kwatermistrz frontu i armii, 17 lipca 1920 mianowany został II zastępcą szefa
Sztabu Generalnego
- głównym Kwatermistrzem. W listopadzie tego roku stanął na czele Ekspozytury Ministerstwa Spraw Wojskowych powołanej do koordynowania spraw demobilizacyjnych. Równocześnie powierzono mu funkcję szefa Oddziału IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.
1 maja 1920
Naczelny Wódz
Pierwszy Marszałek Polski
Józef Piłsudski
dekretem
L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika[2]. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.
W latach 1921-1924 dowódca
28 DP
, a w latach 1924-1925 szef Departamentu VII Intendentury
M.S.Wojsk.
1 grudnia 1924 Prezydent RP
Stanisław Wojciechowski
na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw.
Władysława Sikorskiego
awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 14 lokatą w korpusie generałów [3].
W październiku 1925 "przesunięty do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych z przeniesieniem służbowym z dniem 15 listopada tego roku na III Kurs
Centrum Wyższych Studiów Wojskowych
" [4]. W grudniu tego roku powołany został na stanowisko I zastępcy szefa Administracji Armii[5].
Inspektor armii: 1926-1930 we Lwowie, 1932-1935 w Toruniu, 1935-1939 w Warszawie. W latach 1930–1932 minister robót publicznych w gabinetach
Walerego Sławka
i
Aleksandra Prystora
. 3 września 1939 mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Londynie – gdzie zostaje natychmiast oddelegowany dla interwencji w sprawie wywiązania się Wielkiej Brytanii z zobowiązań sojuszniczych wobec Polski. Interwencje Norwid-Neugebauera w Londynie w kwestii przyrzeczonej Polsce w maju 1939 ofensywy powietrznej
RAF
-u nad Niemcami są bezskuteczne. Funkcję Szefa Misji Wojskowej sprawował do stycznia 1940 r. Od października 1942 do demobilizacji w 1947 Szef Administracji
Polskich Sił Zbrojnych
. Po demobilizacji pozostał na emigracji, osiedlając się w
Kanadzie
Autor: Kampania wrześniowa 1939 r. w Polsce, (Londyn 1941).
Ordery
i
odznaczenia
Przypisy
- ↑ Późniejsze nazwy szkoły: od 30.06.1915 do 10.11.1918
Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Maurycego hr. Zamoyskiego
, od 10.11.1918
Gimnazjum Towarzystwa im. Jana Zamoyskiego
(za: Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego Warszawa: PIW, 1989: 21 i 23; tamże w spisie absolwentów na str. 332, pozycja 35 oraz fotografia generała, fot. nr 28 po s. 224)
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 18 z 15.05.1920 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 131 z 17.12.1924 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 112 z 25.10.1925 r.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 137 z 28.12.1925 r.
Bibliografia
- Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 1994,
- Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione
