Mieszko I (ur.
922
-
945
, zm.
25 maja
992
) –
książę Polski
z
dynastii
Piastów
sprawujący władzę od ok.
960
r. Syn
Siemomysła
, wnuk
Lestka
. Ojciec
Bolesława I Chrobrego
i
Świętosławy-Sygrydy
. Brat
Czcibora
. Po kądzieli dziadek
Kanuta Wielkiego
.
Mieszko I to historyczny władca
Polan
, uważany zarazem za faktycznego twórcę
państwowości
polskiej
. Kontynuował politykę swojego ojca i dziadka, którzy jako władcy pogańskiego księstwa znajdującego się na terenach obecnej
Wielkopolski
, poprzez sojusze lub siłę militarną podporządkowali sobie
Kujawy
oraz prawdopodobnie
Pomorze Wschodnie
i
Mazowsze
. Przez większość okresu swojego panowania toczył walki o
Pomorze Zachodnie
, zajmując je po rzekę
Odrę
. W ostatnich latach życia przystąpił także do wojny z
Czechami
, zdobywając
Śląsk
i prawdopodobnie
Małopolskę
.
Poprzez przyjęcie
chrztu
w
966
r. oraz ślubu (w
965
r.) z
Dobrawą Przemyślidką
Mieszko włączył swoje państwo w zachodni krąg kultury
chrześcijańskiej
. Oprócz podbojów duże znaczenie dla przyszłości księstwa Polan miały także jego reformy wewnętrzne, mające na celu rozbudowę i usprawnienie państwa.
Zachowane źródła pozwalają twierdzić, że Mieszko I był sprawnym politykiem, utalentowanym wodzem i charyzmatycznym władcą. Prowadził zręczne działania
dyplomatyczne
, zawierając sojusz wpierw z Czechami, a następnie ze
Szwecją
i
Cesarstwem
. W polityce zagranicznej kierował się przede wszystkim
racją stanu
, wchodząc w układy nawet ze swoimi wcześniejszymi wrogami. Synom pozostawił państwo o znacznie wyższej pozycji w
Europie
i przynajmniej podwojonym terytorium.
Data narodzin
Brakuje jakichkolwiek pewnych informacji źródłowych na temat Mieszka I z okresu przed przejęciem przez niego władzy. Jedynie tzw. Rocznik małopolski podaje datę jego narodzin jako rok
920
lub
931
(zależnie od wersji rękopisu), ale badacze nie uznają go za wiarygodne
źródło
. Różni
mediewiści
na podstawie własnych dociekań określali datę narodzin księcia na lata od
922
do
945
[1], przy czym aktywność księcia w końcowych latach życia nakazywałaby umieścić jego narodziny bliżej drugiej z dat[2].
Ślepota Mieszka
Gall Anonim
w swojej
kronice
podaje, że Mieszko był
ślepy
do siódmego roku życia i dopiero wtedy odzyskał wzrok. Sam kronikarz następująco wytłumaczył to wydarzenie:
„
Wówczas (czyli po odzyskaniu wzroku przez Mieszka)
książę
Siemomysł
pilnie wypytywał starszych i roztropniejszych z obecnych, czy ślepota i przewidzenie chłopca nie oznacza jakiegoś cudownego znaku. Oni zaś tłumaczyli, że ślepota oznaczała, iż Polska przedtem była tak jakby ślepa, lecz odtąd – powiadali – ma być przez Mieszka oświeconą i wywyższoną ponad sąsiednie narody.
”
Tłumaczenie to było jasnym nawiązaniem do chrztu księcia:
„
Zaiste ślepą była przedtem Polska, nic znając ani czci prawdziwego Boga, ani zasad wiary, lecz przez oświeconego Mieszka i ona także została oświeconą, bo gdy on przyjął wiarę, naród polski uratowany został od śmierci w pogaństwie[3].
”
Opisane wydarzenie jest typową
alegorią
średniowieczną i nie ma wartości jako źródło historyczne. Opis ten został natomiast wykorzystany i rozbudowany przez większość późniejszych kronikarzy polskich.
Dziedzictwo
Mieszko I, ilustracja z dzieła ks. Jana Głuchowskiego, Icones książąt i królów polskich,
1605
Mieszko objął tron książęcy po śmierci ojca w latach
950
-
960
, prawdopodobnie bliżej terminu końcowego[4]. Ze względu na brak źródeł nie można dokładnie określić, jakie odziedziczył po nim ziemie. Na pewno należały do nich tereny zamieszkane przez
Polan
i
Goplan
[5], a także ziemia sieradzko-łęczycka. Możliwe, że do państwa należały także ziemie
Mazowszan
[6] i
Pomorze Wschodnie
[7]. Przed nowym władcą stanęło zadanie zintegrowania dość rozległego, niejednolitego etnicznie i kulturowo terytorium. Wprawdzie mieszkańcy terenów kontrolowanych przez Mieszka mówili w większości jednym językiem, mieli podobne wierzenia i osiągnęli podobny stopień rozwoju gospodarczego i cywilizacyjnego, ale podstawową formą łączących ich więzi społecznych były struktury plemienne. Można sądzić, że współpracujący z księciem możni pierwsi poczuli jedność ponadplemienną. Zależało im na zjednoczeniu kraju ze względu na możliwość poszerzenia swoich wpływów.
Jako pierwszy o księciu Polan wspomniał żydowski podróżnik
Ibrahim ibn Jakub
. Informacje o nim zdobył prawdopodobnie w 966 roku, kiedy bawił na dworze cesarza
Ottona I
. Mieszka przedstawił jako księcia panującego na rozległym obszarze, posiadającego dobrze zorganizowaną
drużynę
. Precyzyjniejsze są zapiski współczesnego Mieszkowi
Widukinda z Korbei
i tworzącego pół wieku później biskupa merseburskiego
Thietmara
.
Panowanie Mieszka I
Początki panowania
W chwili objęcia władzy przez Mieszka, pogańskie państwo Polan rozpoczęło ekspansję w nowych kierunkach. Być może w pierwszych latach panowania, jeśli nie dokonał tego już jego ojciec lub dziadek, Mieszko podbił Mazowsze. Na początek lat 60. przypada prawdopodobnie także opanowanie Pomorza Wschodniego i Środkowego. Zainteresowanie księcia skupiło się następnie przede wszystkim na obszarach nadodrzańskich, gdzie w krótkim czasie podporządkował sobie część plemion
połabskich
. Jak pisał Widukind z Korbei, Mieszko miał pod władaniem plemię zwące się
Licicaviki
, które powszechnie identyfikuje się jako połabskich
Lubuszan
[8]. Po ich podbiciu książę Polan wkroczył w strefę wpływów niemieckich.
Margrabiowie
niemieccy prowadzili wtedy ekspansywną politykę na tereny zamieszkiwane przez
Słowian połabskich
, których siłą
chrystianizowali
. W
963
roku margrabia
Gero
podbił tereny zajmowane przez plemiona
Łużyczan
i
Słupian
, w efekcie bezpośrednio stykając się z państwem Polan. W tym samym czasie (ok.
960
) rozpoczęła się ekspansja Mieszka I na tereny
Wolinian
i
Wieletów
. Stan wojny z nimi poświadczył Ibrahim ibn Jakub. Według niego Mieszko prowadził wojnę z plemieniem Weltaba, identyfikowanym powszechnie z Wieletami. Samozwańczy przywódca wielecki,
Wichman
, pokonał Polan dwukrotnie, a także około 963 zabił nieznanego z imienia brata Mieszka. Ujściem Odry interesowali się również
margrabiowie
niemieccy. Zagrożeniem dla młodego państwa Polan byli dodatkowo sprzymierzeni z Wieletami
Czesi
, posiadający wtedy
Śląsk
i
Małopolskę
.
Walki z Geronem i trybut
Problemy interpretacyjne sprawia fragment kroniki Thietmara, w którym ten informuje o ataku margrabiego
Gerona
na ziemie Słowian, w efekcie którego podporządkował zwierzchnictwu cesarza
Łużyce
i Selpuli (kraj Słupian), a także Mieszka wraz z jego poddanymi. Według większości dzisiejszych historyków[9] Thietmar popełnił błąd streszczając kronikę Widukinda i w miejscu walk księcia Polan z Wichmanem umieścił najazd Gerona. Wskazują na to pozostałe źródła, a także brak jakichkolwiek wzmianek o podbiciu państwa Polan i jego zrównaniu z pozycją ludów połabskich. Obrońcy[10] przeciwnej teorii zakładają, że Geron rzeczywiście przeprowadził najazd zakończony sukcesem, w efekcie którego Mieszko został zmuszony do płacenia
trybutu
i przyjęcia
chrztu
za pośrednictwem Kościoła niemieckiego. Teoria ta przedstawia wprowadzenie chrześcijaństwa jako efekt wojny, jednak takiej tezy ponownie nie potwierdzają źródła niemieckie.
Trybut jest osobną kwestią, ponieważ Mieszko zgodnie z późniejszym fragmentem kroniki Thietmara rzeczywiście płacił go z ziem aż po rzekę
Wartę
[11]. Przyjmuje się dość powszechnie, że Mieszko sam zdecydował się płacić trybut, aby uniknąć najazdu podobnego jak ten na ziemie Łużyczan. Miało do tego dojść w
965
, lub najpóźniej 966. Prawdopodobnie danina dotyczyła wyłącznie ziemi Lubuszan, która znajdowała się w strefie wpływów niemieckich[12]. Takie rozumienie kwestii trybutu tłumaczy, dlaczego już w 967 roku Mieszko jest określany w źródłach
saskich
mianem sprzymierzeńca cesarza (
łac.
amicus imperatoris).
Chrzest Polski
Mieszko, z poganina, z pomocą żony Dubrawki, staje się krzewicielem wiary.
Prawdopodobnie w 964 Mieszko rozpoczął pertraktacje z władcą Czech
Bolesławem I Okrutnym
. W ich efekcie w 965 Mieszko zawarł małżeństwo z córką Bolesława
Dobrawą Przemyślidką
, nazywaną również Dąbrówką[13]. Inicjatywa zawarcia sojuszu prawdopodobnie wyszła od księcia Polan. Szacuje się, że w lutym 965 odbyły się oficjalne
zmówiny
[14].
Kolejnym krokiem władcy Polan było przyjęcie
chrztu
. Istnieją różne hipotezy dotyczące tego wydarzenia. Najczęściej przyjmuje się, że była to decyzja polityczna, mająca zbliżyć Mieszka z Czechami i ułatwić działania na Połabiu. Zarazem chrzest odsuwał możliwość przyszłego ataku margrabiów niemieckich i przymusowej chrystianizacji. Dodatkowym powodem mogło być także dążenie księcia Polan do odsunięcia od udziału w rządzeniu państwem blokującej jego centralizację "starej" warstwy kapłańskiej[15].
Odmienna hipoteza związana jest z wyżej wymienionym przyjęciem prawdziwości najazdu Gerona na Polskę. Zgodnie z nią to właśnie atak margrabiego wymusił chrystianizację, która miała być aktem podporządkowania cesarzowi, dokonanym bez pośrednictwa
papieża
[16].
Jeszcze inne motywy podaje kronika Galla Anonima, której autor eksponuje rolę Dobrawy w przekonaniu Mieszka do zmiany religii. Podobnie akt chrztu prezentuje biskup Thietmar. Nie ma powodów ani źródeł, by wpływ Dobrawy na księcia negować, jednak należy pamiętać, że podobna konwencja była powszechna w kronikarstwie tamtego okresu, a żonom władców często przypisywano takie działania.
Powszechnie przyjmuje się, że
chrzest
Mieszka odbył się w 966 r.[17] Miejsce chrztu nie jest znane, mogło to być któreś z miast
Cesarstwa
np.
Ratyzbona
, ale także
Gniezno
lub
Ostrów Lednicki
[18]. Przypuszczenie, jakoby chrzest został przyjęty z rąk czeskich, aby uniknąć uzależnienia księstwa Mieszka od
Rzeszy Niemieckiej
[19] jest błędne, ponieważ Czesi do
973
r. nie posiadali własnej organizacji kościelnej. W czasie chrztu Mieszka diecezją dla nich obowiązującą była jak najbardziej niemiecka
Ratyzbona
, zależna od władzy cesarskiej. Stąd powszechnie wnioskuje się, że Mieszko przyjął chrzest tzw. drogą prasko-ratyzbońską. Ratyzbona była punktem wyjścia misji chrystianizacyjnej, natomiast pośrednikiem w jej realizacji była Praga[20]. Taki osąd nie wyklucza faktu przyjęcia czeskiego słownictwa kościelnego w tym czasie, które mogło się już wtedy wytworzyć i być w użyciu świeckim. Takie słowa jak chrzest, kazanie, pacierz, kościół, apostoł, biskup czy bierzmowanie dotarły do Polski za pośrednictwem języka
czeskiego
[21]. Prawdopodobnie "przywieźli" je ze sobą dostojnicy kościelni, którzy przybyli do Polski razem z Dobrawą. Być może był wśród nich pierwszy polski biskup –
Jordan
. Nie można także wykluczyć że powodem było istnienie na obszarze Czech obrządku słowiańskiego i liturgi słowiańskiej od czasów misji Cyryla i Metodego. Istnienie zrozumiałej dla Mieszka i mieszkańców jego państwa liturgii mogło być także istotnym powodem. Jak wiadomo obrządek słowiański występował jeszcze w Czechach sto lat po przyjęciu chrześcijaństwa przez Mieszka.
Konsekwencje chrztu i proces chrystianizacji
Poprzez przyjęcie chrztu Mieszko włączył państwo Polan na stałe do
chrześcijańskiej
Europy obrządku zachodniego. Akt ten oznaczał, że Mieszko dołączył formalnie do grona chrześcijańskich władców państw Europy i był od tej pory ich równorzędnym partnerem.
Marchie
Rzeszy Niemieckiej, ani żaden inny kraj chrześcijański, nie miały odtąd teoretycznie prawa do ataku na państwo Mieszka pod jakimkolwiek pretekstem, ponieważ książę Polan stał się członkiem ogólnochrześcijańskiej wspólnoty.
Chrzest rozpoczął także napływ kultury łacińskiej do Polski. Na dwór przybywali pierwsi wykształceni i potrafiący pisać doradcy, rozpoczęto też tworzenie organizacji kościelnej. W
968
powstało biskupstwo misyjne obrządku łacińskiego, podległe bezpośrednio
Rzymowi
z biskupem
Jordanem
na czele. Istnienie tej instytucji podkreślało odrębność i niezależność państwa Polan. Przejawem procesu chrystianizacji ziem polskich była budowa
kościołów
. Powstały one w Poznaniu, Gnieźnie oraz na Ostrowie Lednickim. Własne kościoły posiadały zapewne także mniejsze grody.
Chrystianizacja doprowadziła także do zmian politycznych. Tworzone struktury były niezależne od
komesów
i ograniczały ich ewentualną samowolę. Przybywający do kraju duchowni przyczyniali się także do rozwoju oświaty i kultury. Będąc jedynymi ludźmi potrafiącymi czytać i pisać, usprawnili system administracji oraz dyplomacji w państwie. Pod koniec panowania książę zaczął płacić daninę na rzecz papiestwa –
świętopietrze
(około
990
).
Nawracanie pogan na ziemiach polskich było jednak procesem długotrwałym i nie zakończyło się za panowania Mieszka. Przykłady sąsiednich państw wskazują, że książę mógł być zmuszony do tłumienia buntów ludności, a szczególnie walki z odsuniętą od władzy starą warstwą kapłańską. Lud, szczególnie na wsiach, kultywował stare słowiańskie wierzenia i obyczaje – miejscami aż do
XVI wieku
.
Podbój Pomorza
Po znormalizowaniu stosunków z cesarstwem i Czechami Mieszko powrócił do planów podbicia Pomorza. W
967
przy udziale posiłków czeskich w sile 100 konnych, Mieszko odniósł zwycięstwo w decydującej
bitwie z Wolinianami
, podporządkowując sobie tym samym ujście Odry[22]. Grafowie niemieccy nie sprzeciwiali się tym działaniom, a być może nawet je wspierali; śmierć buntownika Wichmana zapewne ich zadowoliła. Na uwagę zasługuje też fakt obrazujący pozycję Mieszka wśród panów niemieckich. Kronikarz Widukind z Korbei podał, że umierający Wichman poprosił Mieszka o przekazanie swojej broni cesarzowi Ottonowi I. Tym samym Mieszko w rok po chrzcie uważany już był za godnego powierzenia mu spraw rodziny cesarskiej (Wichman był krewniakiem cesarza).
Tajemnicą pozostaje to jak długo i z jakim skutkiem trwały walki Mieszka o
Pomorze Zachodnie
. Późniejsze starcia
Bolesława Krzywoustego
w tym regionie pozwalają przypuszczać, że podbój nie był łatwy, a być może nawet nie został zakończony pełnym sukcesem. W jednej z wersji Legendy o św. Wojciechu[23] podano informację, że Mieszko oddał swoją córkę[24] za żonę księciu pomorskiemu, który wcześniej z własnej woli został w Polsce obmyty wodą chrztu świętego. Opisany przekaz, jak również łatwość, z jaką Pomorze odpadło od Polski za panowania Bolesława Chrobrego, sugeruje, że region ten nie został włączony do państwa, lecz jedynie
zhołdowany
. Świadczy o tym pośrednio także fragment wstępu do pierwszej księgi kroniki Galla Anonima poświęcony Pomorzanom: Częstokroć wprawdzie naczelnicy ich pobici przez księcia polskiego szukali ocalenia w chrzcie, lecz znów zebrawszy siły wyrzekali się wiary chrześcijańskiej i na nowo wszczynali wojnę przeciw chrześcijanom.
Walki z Hodonem
Zdobycie obszarów nadodrzańskich przez Mieszka nie zakończyło walk w tym rejonie. W
972
r. doszło do ataku margrabiego saskiej
Marchii Wschodniej
Hodona
na ziemie państwa Polan. Według kroniki Thietmara atak ten był działaniem samowolnym, przeciwnym woli cesarza:
„
Tymczasem dostojny margrabia Hodo[25], zebrawszy wojsko, napadł z nim na Mieszka, który wierny cesarzowi płacił trybut aż po rzekę Wartę[26].
”
Istnieją różne hipotezy dotyczące motywów najazdu. Być może Hodo pragnął powstrzymać rozrost państwa Mieszka. Za prawdopodobną można uznać teorię o ochronie strefy wpływów, do której Hodo zaliczał zagrożone przez Mieszka państwo Wolinian[27]. Przypuszcza się też, że to sami Wolinianie wezwali na pomoc łużyckiego margrabiego[28]. W każdym razie Hodo najechał ziemie Polan i
starł się dwukrotnie
z siłami polskimi
24 czerwca
972
pod miejscowością Cidini, identyfikowaną powszechnie z
Cedynią
. Za pierwszym razem margrabia pokonał Mieszka; dopiero brat księcia
Czcibor
pokonał Niemców w drugim starciu, powodując w ich szeregach wielkie straty. Przypuszcza się, że Mieszko mógł zastosować celowy manewr odwrotu i atak na flankę ruszających w pościg oddziałów przeciwnika[29]. Po tej bitwie polski władca został wezwany wraz z Hodonem przed oblicze cesarskie na zjazd w
Kwedlinburgu
w
973
r. Nie jest znany osąd cesarza; pewne jest to, że wyrok ten nie został zrealizowany, ponieważ władca niemiecki umarł w kilka tygodni po zjeździe. Ogólnie przypuszcza się, że był on dla władcy polskiego niekorzystny. Jedno ze źródeł[30] podaje, że Mieszko nie przybył do Kwedlinburgu. Zamiast tego zmuszony groźbą przysłał swojego syna Bolesława w roli zakładnika.
Zatarg z Hodonem był o tyle dziwnym i zaskakującym zdarzeniem, że według niemieckiego kronikarza Thietmara Mieszko bardzo go szanował. Jak napisał Thietmar:
„
Mieszko nie odważył się nigdy wejść w kożuchu do domu, w którym wiedział, że znajduje się Hodo, ani siedzieć, gdy on się podniósł z miejsca.”
Nabytki na wschodzie
Według badań archeologicznych na lata 70. X wieku przypadło opanowanie
ziemi sandomierskiej
należącej prawdopodobnie do nieznanego ze źródeł pisanych plemienia osiedlonego pomiędzy Wiślanami, Mazowszanami i Lędzianami oraz zamieszkanej przez Lędzian ziemi przemyskiej (określanej często mianem
Grodów Czerwieńskich
) przez państwo Polan[31]. Ze względu na skąpe potwierdzenia źródłowe przypuszczenia te pozostają jednoznacznie nierozstrzygnięte. Istnieją dwie koncepcje dotyczące niniejszej problematyki:
Zwolennicy pierwszej podkreślają, że ziemia sandomierska, Lubelszczyzna i Grody Czerwieńskie zostały włączone do władztwa piastowskiego w latach 70. jako cenne ze względów handlowych terytorium oraz być może punkt wypadowy do przyszłego ataku na czeską Małopolskę. Jego centralnym ośrodkiem miał być Sandomierz, natomiast same Grody Czerwieńskie,
Przemyśl
i
Chełm
pełniły funkcję granicznych punktów obronnych[32].
Zwolennicy przeciwnej koncepcji sugerują, że Grody Czerwieńskie należały w rzeczywistości do państwa czeskiego, które miało w tym okresie sięgać granicami po
Bug
i
Styr
[33]. Dlatego też interpretowanie słów z Kroniki Nestora (staroruskiego
latopisa
opisujący dzieje państwa ruskiego) dotyczących roku
981
, że poszedł Włodzimierz ku Lachom i zajął grody ich: Przemyśl, Czerwień i inne grody (...). pozwala przypuszczać, że nie chodziło o podbój ziem należących do państwa Mieszka, ale raczej o terytorium plemienia
Lędzian
, bowiem słowo "ku" w tekście zastępuje przyjęte powszechnie określenie "na Lachy". Problem jasnego wyklarowania wynika z faktu, że w literaturze ruskiej tego okresu "Lachami" określano zarówno wszystkich poddanych Piastów, jak i samo plemię Lędzian[34]. Podbój ziemi sandomierskiej także nie jest faktem pewnym. Być może terytorium to przyłączono do Polski później, wraz z państwem
Wiślan
[35].
Wsparcie opozycji niemieckiej i wojna z cesarstwem
Złota Kaplica w Poznaniu – posąg Mieszka I i Bolesława Chrobrego
W oparciu o przypuszczenie o zapadłym w 973 roku niekorzystnym osądzie dla Mieszka, tłumaczy się jego przystąpienie do opozycji niemieckiej, która po śmierci Ottona I wysuwała do tronu cesarskiego księcia
bawarskiego
,
Henryka Kłótnika
. Do opozycji przystąpił również książę czeski
Bolesław II Pobożny
, brat Dobrawy. Obok koncepcji zemsty za wyrok, uważa się, że Mieszko popierał tę akcję dla zmiany statusu swojej współpracy z Niemcami; chciał osiągnąć coś więcej[36]. Uczestnictwo księcia Polan w spisku przeciw Ottonowi wspominają jako jedyne źródło pod rokiem
974
roczniki klasztoru w Altaich. Opozycja wspierana przez księcia bawarskiego przegrała, a cesarz
Otton II
odzyskał pełnię władzy. Wkrótce potem cesarz przeprowadził odwet na Czechach, zmuszając w
978
roku księcia tego kraju do uległości.
W tym samym okresie, konkretnie w
977
roku, zmarła pierwsza żona Mieszka, Dobrawa. Początkowo wydarzenie to nie wywołało żadnych widocznych reperkusji, a książę Polan pozostał w sojuszu z Czechami.
W efekcie w
979
roku Otton II miał najechać również kraj Mieszka. Wzmianka na ten temat znajduje się w Dziejach biskupów kambryjskich z lat 40. XI wieku. Przebieg i efekty wyprawy nie są znane, ale przypuszcza się, że to cesarz był stroną przegraną. Z powodu złej pogody władca Niemiec już w grudniu powrócił na pogranicze
Turyngii
i
Saksonii
. Ze względu na skąpość źródeł nie jest pewne czy atak rzeczywiście się odbył i czy dotyczył Polski. W Dziejach podano jedynie, że była to wyprawa "na Słowian". Tezę o najeździe Ottona wspierają odkrycia archeologiczne. W ostatnim ćwierćwieczu X stulecia doszło do radykalnej rozbudowy grodów w Gnieźnie i na
Ostrowie Lednickim
, co mogło się wiązać właśnie z wojną polsko-niemiecką[37]. Istnieją nawet przypuszczenia oparte na długości wyprawy, że mogła ona dotrzeć aż pod
Poznań
[38].
Ugodę polsko-niemiecką zawarto prawdopodobnie na wiosnę lub latem
980
[39], bo w listopadzie tego roku Otton opuścił swoje państwo i wyruszył do Italii. Przypuszcza się, że wtedy właśnie Mieszko poślubił
Odę Dytrykównę
, córkę margrabiego
Marchii Północnej
Dytryka
(Teodoryka)[40]. Kronikarz Thietmar następująco opisał to wydarzenie:
„
Kiedy matka Bolesława umarła jego ojciec poślubił bez zezwolenia Kościoła mniszkę z klasztoru w Kalbe, która była córką margrabiego Dytryka. Oda – było jej imię i wielką była jej przewina. Albowiem wzgardziła Boskim oblubieńcem, dając pierwszeństwo przed nim człowiekowi wojny (...). Z uwagi jednak na dobro ojczyzny i konieczność zapewnienia jej pokoju, nie przyszło z tego powodu do zerwania stosunków, lecz znaleziono właściwy sposób przywrócenia zgody. Albowiem dzięki Odzie powiększył się zastęp wyznawców Chrystusa, powróciło do ojczyzny wielu jeńców, zdjęto skutym okowy, otwarto wrota więzień przestępcom[41].”
Thietmar nie wspomina wprawdzie ani słowem o rzekomej wojnie, jednak informacje o przywróceniu zgody, działaniu dla dobra ojczyzny i wypuszczeniu jeńców wskazują, że rzeczywiście do niej doszło[42].
Ślub z Odą wpłynął wydatnie na pozycję i prestiż Mieszka, który wszedł poprzez zawarty związek do świata saskiej arystokracji. Skoligacił się z margrabią Teodorykiem, a tym samym zyskał sprzymierzeńca w jednym z najbardziej wpływowych polityków rzeszy. Dodatkowo dzięki dalekiemu pokrewieństwu margrabiego z cesarzem wszedł do grupy związanej z domem panującym.
Koligacje polsko-szwedzkie i wojna z Danią
Prawdopodobnie na początku lat 80. X w. Mieszko zawarł skierowany przeciw
Duńczykom
sojusz ze
Szwecją
. Został on przypieczętowany małżeństwem córki Mieszka
Świętosławy
z królem Szwecji
Erykiem
. Skutki układu podaje wprawdzie nie w pełni wiarygodna, ale za to pochodząca bezpośrednio z duńskiej tradycji dworskiej relacja
Adama z Bremy
. W tekście tym, zapewne w efekcie pomyłki na miejscu Mieszka podano imię jego syna:
„
Król Szwedów, Eryk, zawarł sojusz z przepotężnym królem Polan, Bolesławem. Bolesław dał Erykowi córkę lub siostrę. Dzięki temu sojuszowi Duńczycy do cna zostali pobici przez Słowian i Szwedów.”
Mieszko zdecydował się na układ ze Szwedami prawdopodobnie celem obrony swoich wpływów na Pomorzu przed królem duńskim
Haraldem Sinozębym
i jego synem
Swenem Widłobrodym
. Być może władcy Ci działali w sojuszu z Wolinianami. Duńczyków pokonano około
991
r., a ich władcę wygnano. Układ dynastyczny wpłynął prawdopodobnie na wyposażenie i skład osobowy drużyny książęcej Mieszka I. Być może wtedy właśnie do oddziałów księcia zrekrutowano
Waregów
, na których obecność wskazują wykopaliska archeologiczne w okolicach Poznania[43].
Udział w wojnie domowej w Rzeszy
W
982
roku Otton II poniósł klęskę w bitwie z
Saracenami
w
Italii
. W związku z tym osłabieniem władzy cesarskiej w
983
roku wybuchło wielkie powstanie na
Połabiu
. Niemiecka władza na tym obszarze przestała istnieć, a
Słowianie połabscy
zaczęli zagrażać Rzeszy. Doszła do tego śmierć Ottona II w tymże roku. Ostatecznie
Słowianie połabscy
(
Wieleci
i
Obodrzyce
) wyzwolili się na dwa stulecia spod panowania niemieckiego.
Cesarz zostawił po sobie małoletniego następcę,
Ottona III
, o opiekę nad którym wystąpił Henryk Kłótnik. Sytuacja z
973
roku powtórzyła się: Mieszko i książę czeski stanęli po stronie Kłótnika. Fakt ten poświadcza kronika Thietmara:
„
Przybyli tam [czyli na zjazd w Kwedlinburgu]
także, wśród wielu innych książąt: Mieszko, Mściwoj i Bolesław i przyrzekli mu pod przysięgą poparcie jako królowi i władcy[44].”
W
984
Czesi zajęli
Miśnię
, natomiast Henryk Kłótnik w tym samym roku zrezygnował z korony królewskiej.
Dalszy przebieg walk i rola, jaką odgrywał w nich Mieszko są niejasne ze względu na skąpe i wzajemnie sprzeczne materiały źródłowe. Prawdopodobnie w
985
książę odstąpił swojego dotychczasowego sojusznika i przeszedł na stronę Ottona III. Przypuszcza się, że skłoniło go do tego zagrażające polskim interesom powstanie na Połabiu. Był to wspólny problem polsko-niemiecki, pozostający zarazem poza strefą zainteresowań czeskich. Według Roczników hildesheimskich już w 985 Mieszko przybył na pomoc wojskom saskim walczącym ze Słowianami, czyli przypuszczalnie Połabianami[45].
Rok później książę Polan miał spotkać się osobiście z cesarzem, o czym wspomina zapiska Roczników hersfeldzkich:
„
Otton król-chłopiec pustoszył Czechy, ale Mieszka z darami przybywającego przyjął.
”
Inne roczniki i kronika Thietmara jaśniej stwierdzają, że darem ofiarowanym przez Mieszka był wielbłąd. Po spotkaniu doszło do zacieśnienia związków polsko-niemieckich, a sam Mieszko dołączył do wyprawy Ottona na ziemię Słowian, którą razem ciągnąc spustoszyli całą (...) ogniem i wielkim wyludnieniem. Nie jest jasne o terytorium których Słowian mowa. Możliwe, że chodziło o kolejną wyprawę przeciw Połabianom. Liczne przesłanki pozwalają także twierdzić, że była to wyprawa przeciw Czechom – pierwsza w której wziął udział Mieszko[46]. Możliwe, że wtedy właśnie książę Polan poszerzył swoje państwo o Małopolskę[47].
Wątpliwości co do realności wyprawy wynikają przede wszystkim z treści kroniki Thietmara, podającej mało realistyczną w ówczesnej sytuacji politycznej informację o zawarciu przez cesarza ugody z księciem czeskim, Bolesławem. Przekaz ten nie znajduje potwierdzenia w żadnych innych zachowanych źródłach z epoki.
Innym zapisem o nierozstrzygniętym znaczeniu jest informacja, jakoby Mieszko podporządkował się królowi[48]. Większość historyków jest zdania, że chodziło jedynie o uznanie władzy królewskiej Ottona[49]. Niektórzy sugerują, że mogło chodzić o realną zależność lenną[50].
Wojna z Czechami w 990 i przejęcie Małopolski
Niezależnie od tego, czy polsko-niemiecki najazd na Czechy miał miejsce, przyjazne stosunki między państwem Polan i Czechami uległy ostatecznemu rozkładowi. Czesi powrócili do wcześniejszego sojuszu z Wieletami, co w 990 wywołało wojnę z Mieszkiem wspartym przez cesarzową
Teofano
. Stroną atakującą był prawdopodobnie Bolesław II Pobożny[51]. W efekcie konfliktu państwo Polan podbiło Śląsk. Zajęcie Śląska mogło też mieć miejsce około roku 985, ponieważ na ten rok datuje się powstanie grodów piastowskich we Wrocławiu, Głogowie i Opolu[52], a także w tym roku został zerwany sojusz polsko-czeski.
Przypuszczalny zasięg państwa Mieszka I –
Civitas Schinesghe
i ziemie przyłączone przez tego władcę.
Nierozstrzygnięta pozostaje kwestia Małopolski. Możliwe, że Mieszko zdobył ją przed 990, na co wskazuje niejednoznaczny zapis kroniki Thietmara mówiący o kraju zabranym Bolesławowi II przez księcia Polan[53]. W świetle tej teorii podbój Małopolski mógł być powodem, czy też raczej pierwszym etapem wojny. Wielu historyków[54] sugeruje, że władztwo czeskie nad Małopolską było jedynie nominalne i mogło się ograniczać do pośredniej kontroli nad Krakowem i być może innymi ważnymi grodami. Teoria ta opiera się m.in. na braku odkryć archeologicznych wskazujących na szerszą akcję rozbudowy umocnień lub innych inwestycji państwowych w okresie przedpiastowskim. Taka sytuacja tłumaczyłaby łatwość zajęcia Małopolski przez Mieszka. Punktami wypadowymi do ataku na nią były prawdopodobnie ziemia sandomierska i zespół grodowy w okolicy
Kalisza
.
Małopolska miała po jej przejęciu zostać dzielnicą najstarszego syna Mieszka, Bolesława Chrobrego, na co ponownie pośrednio wskazuje kronika Thietmara[55].
Część historyków w oparciu o kronikę
Kosmasa
przyjmuje, że do podboju ziem dawnego państwa Wiślan doszło dopiero po śmierci Mieszka, konkretnie w roku 999[56]. Istnieje też teoria, zgodnie z którą w opisywanym okresie w Małopolsce władzę sprawował z czeskiego nadania syn Mieszka, Bolesław Chrobry[57].
Dagome iudex
Katedra w Poznaniu – przypuszczalne miejsce pochówku księcia
Pod koniec swojego życia (
991
/
992
) Mieszko wraz z żoną i synami z drugiego małżeństwa wydał dokument
Dagome iudex
, w którym oddawał swe państwo pod opiekę
papieża
i opisał jego granice. Dokument ten zachował się jedynie w
regeście
, co utrudnia jego analizę i interpretację. Istnieją dwie główne hipotezy na temat powodów wydania Dagome iudex:
- Według pierwszej z teorii dokument miał być początkiem starań o przekształcenie biskupstwa misyjnego we właściwą organizację kościelną obejmującą swoim zasięgiem całość terytorium państwa Mieszka I. Zgodnie z takim rozumienia zapoczątkował on także opłacanie przez Polskę
świętopietrza
[58].
- Druga teoria zakłada, że dokument miał zabezpieczyć interesy Ody i jej dzieci po śmierci Mieszka I. Wskazuje na to pominięcie w nim Bolesława Chrobrego, który w przeciwieństwie do synów Ody nie został wymieniony wśród wystawców Dagome iudex[59]. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne ze względu na pominięcie w dokumencie również innego z synów Mieszka (z małżeństwa z Odą),
Świętopełka
.
Dzięki Dagome iudex można w przybliżeniu ustalić granice państwa polskiego u schyłku panowania Mieszka. Miały one biec od "długiego morza" (
Bałtyku
), wzdłuż granic
Prus
,
Rusi
,
Krakowa
(czyli Małopolski),
Moraw
i
Milska
, aż do
Odry
i wzdłuż niej do państwa/miasta
gnieźnieńskiego
(Schinesghe). Określone przez dokument granice wcale nie musiały wykluczać przynależności Śląska do państwa Mieszka. Tekst wyraźnie stwierdza, że od Moraw granice biegły do Milska, nie jest natomiast powiedziane w jaki sposób były ustalone. Mogły one biec zarówno brzegiem Odry, jak i na linii
Sudetów
. Niejasne są także ostatnie słowa regestu, z których wynika, że granice państwa Schinesghe wraz z przyległościami kończyły się w państwie Schinesghe. To nielogiczne zdanie interpretuje się zazwyczaj tłumacząc "civitas Schinesghe" jako całą ziemię gnieźnieńską (Wielkopolskę), natomiast wspomniane "przyległości" jako Pomorze Wschodnie, Mazowsze, ziemie sieradzką i łęczycką, Śląsk i być może część Łużyc. W dokumencie dziwi fakt, że granice przypuszczalnej "ziemi gnieźnieńskiej" nie są dokładnie określone, podczas gdy dość wyraźnie opisano jej "przyległości".
Ostatnie lata panowania
W ostatnich latach panowania Mieszko pozostał wierny sojuszowi z cesarstwem. W 991 przybył na zjazd w Kwedlinburgu, gdzie wymienił zwyczajowe dary z Ottonem III i cesarzową Teofano. W tym samym roku wziął udział we wspólnej z Ottonem wyprawie na
Brennę
.
Śmierć i podział państwa
Mieszko zmarł
25 maja
992
[60]. Źródła nie dają powodu, by sądzić, że zgon nastąpił z innych przyczyn niż naturalne. Według słów biskupa Thietmara umarł "sędziwy wiekiem i gorączką zmożony". Prawdopodobnie został pochowany w
katedrze poznańskiej
. W rzeczywistości prochów pierwszego historycznego władcy Polski nigdy nie znaleziono i nie wiadomo do końca, gdzie naprawdę spoczął[61]. W latach 1836-1837 postawiono grobowiec Mieszkowi i jego następcy w znajdującej się w katedrze poznańskiej
Złotej Kaplicy
, w którym złożono szczątki znalezione w zniszczonej tumbie Bolesława Chrobrego z
XIV
w.
Według relacji Thietmara Mieszko podzielił swoje państwo pomiędzy kilku książąt. Byli to prawdopodobnie jego synowie: Bolesław Chrobry,
Mieszko
i
Lambert
.
Mieszko I jako człowiek i władca
Mieszko niewątpliwie był zręcznym politykiem. Rozumiał swoją niższą względem władców zachodnich pozycję i potrafił odnosić się do nich z daleko idącym szacunkiem. Przykładem jest wspomniana już relacja Widukinda o stosunku do Hodona, jak również zapis Thietmara porównujący Mieszka i jego syna. Kronikarz napisał o Bolesławie Chrobrym, że
„
zapominając o tym, jak postępował jego rodzic, ośmielał się wciągnąć pomału w poddaństwo wyżej od niego stojących[62].
”
Mieszko zapewne był świadomy, że monarchowie chrześcijańscy pomimo przyjęcia chrztu mają go nadal za gorszego od siebie. Samo przyjęcie religii chrześcijańskiej wskazuje na umiejętność wprowadzania radykalnych, dalekowzrocznych reform, a zarazem zdolność do przekonania społeczeństwa do ich przyjęcia, czyli wysoką charyzmę osoby księcia.
Mieszka cechowała także duża elastyczność dyplomatyczna i polityczna, która pozwoliła mu na lawirowanie pomiędzy cesarzem niemieckim i opozycją Henryka Kłótnika. Porzucenie sojuszu z Czechami i wejście w układ z Sasami wskazuje na to, że książę stawiał na pierwszym miejscu interes państwa, nie zaś osobiste opinie (nie szukał zemsty za wcześniejszy najazd Hodona). O umiejętnościach dyplomatycznych władcy świadczą liczne, często egzotyczne układy – np. ze Szwecją, czy
Węgrami
(małżeństwo Bolesława Chrobrego).
Mieszko musiał być także doskonałym dowódcą wojskowym, na co wskazują sukcesy wojenne – zarówno w ofensywie, jak i defensywie. Przykład bitwy pod Cedynią pozwala przypuszczać, że księciu Polan nie była obca zdolność wykorzystywania podstępu. Zapewne Mieszko posiadał także wysokie umiejętności organizacyjne pozwalające na sformowanie licznej drużyny, rozbudowę grodów oraz rozwój systemu danin i posług[63].
Imiona Mieszka
Wspomniany powyżej dokument Dagome iudex jest podstawą do dyskusji na temat imienia, które mógł przyjąć władca na chrzcie. Istnieje krytykowana hipoteza, zgodnie z którą Mieszko miał nazwać się
Dagobertem
("jasny dzień"), które to imię zostało w Dagome iudex bądź zniekształcone przy kopiowaniu, bądź też połączone z imieniem Mieszko (Dagome = Dagobert+Mesco)[64].
Istnieją także wątpliwości związane z imieniem "
Mieszko
". W źródłach zapisywane było ono w różnych formach np. Mieszk, Mieszka, Misika, Mieszek, Mysko. Do czasów współczesnych przetrwała forma Mieszko zbliżona do stosowanej przez Galla Anonima i autorów najstarszych polskich roczników zlatynizowanej formy Mesco.
Imię Mieszka już od średniowiecza starano się zinterpretować poprzez tzw.
etymologię ludową
. Wg
Wincentego Kadłubka
„
nazwany (...) został "Mieszka" to jest "zmieszanie", ponieważ rodzice skłopotali się, gdy urodził się ślepy[65].
”
Autor późniejszej
Kroniki Wielkopolskiej
zaproponował zbliżone tłumaczenie:
„
Polacy widząc to, nadto zaniepokojeni, że król Ziemomysł w przeciągu siedmiu lat nie spłodził innego syna, mówili: "Oto znowu zamieszka w królestwie!" Mieszka bowiem, czyli zamęt, nazywa się od rozruchu[66].
”
Wątek ten rozwinął jeszcze Jan Długosz pisząc o postrzyżynach młodego księcia:
„
Kiedy nadszedł dzień naznaczony i szukano odpowiedniego imienia, aby je nadać chłopcu, spodobało się ojcu i dostojnikom nazwać go Mieszkiem, co w języku polskim znaczy "zamieszanie" albo "poruszenie", dlatego że z powodu ślepoty swej od urodzenia był przyczyną zamieszania[67].
”
Imię Mieszka próbowano interpretować także na inne sposoby, szukając kryjącego się za nim znaczenia. Możliwe, że oznaczało ono niedźwiedzia (miś/misko)[68] lub ślepca (na podstawie formy "Mieżka"; staropolski czasownik "mżeć" oznaczał "mieć oczy zamknięte")[69]. Inna teoria zakłada, że "Mieszko" to pierwotna forma imienia
Kazimierz
.
Imię księcia niekiedy uznaje się za zdrobnienie, ponieważ wielu władców Polski nosiło
imiona dwuczłonowe
(np. Siemomysł,
Siemowit
, Kazimierz). Już Jan Długosz wprowadził wywodzącą się od miecza formę "
Mieczysław
". Późniejsze teorie uwzględniają takie imiona jak
Mścisław
,
Miesław
czy
Miecisław
[70].
Organizacja państwa polskiego za Mieszka I
Podstawą struktur państwa Mieszka I była
drużyna książęca
stanowiąca główną siłę militarną. Dzięki systemowi
danin
i posług, księciu udało się stworzyć oddział złożony z około 3 tysięcy wojów. Być może byli wśród nich
Waregowie
, na co wskazują wykopaliska archeologiczne w okolicach Poznania. Drużyna pozwalała atakować i podporządkowywać władzy Polan sąsiednie słabsze plemiona. Bardzo duże, jeśli nie kluczowe znaczenie w budowaniu organizmu państwowego odgrywał strach przed siłą militarną najeźdźców. Pierwsi Piastowie podbijając nowe tereny palili
grody
i stawiali na ich miejscu nowe, im podporządkowane ośrodki. Badania archeologiczne pokazują, że praktykę tę zarzucono dopiero u schyłku panowania Mieszka, kiedy posiadał on już ugruntowaną pozycję.
Najliczniejszą grupą społeczną w państwie Mieszka I byli wolni
chłopi
(kmiecie), uprawiający własną ziemię. To na nich spadał obowiązek utrzymywania państwa (tzw.
poradlne
). Część swoich plonów musieli oddawać państwu jako daninę w trakcie objazdu księcia po kraju, z czego wywodzi się prawo stacji. Charakterystycznym elementem państwa Mieszka, było istnienie tzw. wsi służebnych, czyli osad specjalizujących się w produkcji określonych produktów.
Przez Polskę przechodziło wiele szlaków handlowych, dzięki czemu rozwinął się handel. Wywożono z kraju
bursztyn
, futra, sól (wydobywaną na
Kujawach
i w okolicach
Kołobrzegu
), sprowadzano natomiast sukno, wyroby rzemieślnicze, narzędzia i ozdoby.
Dokonania Mieszka I
Denar Mieszka I lub jego wnuka Mieszka II
- Zjednoczenie części ziem polskich – państwo Mieszka jest uważane za pierwsze państwo, które można nazwać
Polską
. Zarazem władcę tego określa się często mianem budowniczego Polski[71].
- Przyjęcie chrztu i włączenie kraju w krąg cywilizacji chrześcijańskiej Europy.
- Rozbudowa grodów obronnych m.in. Poznania i Gniezna, budowa licznych grodów państwowych na miejscu dawnych ośrodków plemiennych.
- Wznoszenie kościołów. Na czasy Mieszka I przypada na pewno budowa
bazyliki pw. Najświętszej Marii Panny w Gnieźnie
. Być może książę ten ufundował także kościół na
Ostrowie Tumskim
i
katedrę w Poznaniu
[72].
- Być może rozpoczęcie bicia własnej monety –
denarów
[73].
- Przynajmniej podwojenie powierzchni państwa, poprzez podbicie
Śląska
, części
Pomorza Zachodniego
i prawdopodobnie
Małopolski
z
Krakowem
.
- Prowadzenie sprawnej polityki zagranicznej (układy z Niemcami, Czechami, Szwecją itd.).
Żony i potomstwo
Według relacji Anonima zwanego Gallem przed ślubem z Dobrawą Mieszko miał 7 żon, które musiał odprawić ostatecznie po przyjęciu chrztu. Nie wiadomo, czy w ogóle miał dzieci z tych związków[74].
Jeszcze przed chrztem Mieszko zawarł małżeństwo z Dobrawą. Miał z nią syna
Bolesława I Chrobrego
i córkę
Świętosławę
, przyszłą żonę
Swena Widłobrodego
i matkę
Kanuta Wielkiego
. Pojawiła się hipoteza, że miał jeszcze jedną córkę wydaną za księcia pomorskiego (byłaby to córka którejś z pogańskich żon lub Dobrawy).
Ze swoją drugą żoną,
Odą Dytrykówną
, córką
Dytryka
(Teodoryka),
margrabiego
Marchii Północnej
miał trzech synów:
Mieszka
,
Świętopełka
i
Lamberta
. Władzę w kraju ostatecznie przejął najstarszy syn Bolesław, natomiast jego przyrodni bracia i
macocha
zostali wygnani.
Genealogia
Z kroniki Galla Anonima
„
Mieszko objąwszy księstwo zaczął dawać dowody zdolności umysłu i sił cielesnych i coraz częściej napastować ludy (sąsiednie) dookoła. Dotychczas jednak w takich pogrążony był błędach pogaństwa, że wedle swego zwyczaju siedmiu żon zażywał. W końcu zażądał w małżeństwo jednej bardzo dobrej chrześcijanki z Czech, imieniem Dobrawa. Lecz ona odmówiła poślubienia go, jeśli nie zarzuci owego zdrożnego obyczaju i nie przyrzeknie zostać chrześcijaninem. Gdy zaś on (na to) przystał, że porzuci ów zwyczaj pogański i przyjmie sakramenta wiary chrześcijańskiej, pani owa przybyła do Polski z wielkim orszakiem (dostojników) świeckich i duchownych, ale nie pierwej podzieliła z nim łoże małżeńskie, aż powoli, a pilnie zaznajamiając się z obyczajem chrześcijańskim i prawami kościelnymi, wyrzekł się błędów pogaństwa i przeszedł na łono matki-Kościoła.[75].
”
Mieszko I na znakach pieniężnych
Banknot 2000 zł z lat 1975-1996
Imię Mieszka znalazło się na pierwszych polskich monetach emitowanych przez tego władcę (lub wedle innej hipotezy przez jego wnuka Mieszka II). Były to napisy: MISICO, MTLZCO.
Na późniejsze przedstawienia wizerunku Mieszka miał wpływ obraz
Jana Matejki
z cyklu przedstawiającego poczet władców Polski.
Wizerunek Mieszka I został umieszczony w powojennej Polsce na następujących znakach pieniężnych:
- moneta powszechnego obiegu o nominale 50 zł wyemitowana w 1979 roku
- moneta kolekcjonerska, srebrna o nominale 200 zł wyemitowana w 1979 roku
- moneta kolekcjonerska, złota o nominale 2000 zł wyemitowana w 1979 roku
- moneta powszechnego obiegu, srebrna o nominale 100 zł (Mieszko i Dąbrówka) wyemitowana w 1966 roku, proj.
J. Gosławski
[76]
- moneta próbna o nominale 100 zł (Mieszko i Dąbrówka) bita w
1960
i
1966
roku, proj.
J. Gosławski
[77]
- próbna moneta kolekcjonerska o nominale 200 zł wyemitowana w 1979 roku
-
banknot
o nominale 2000 zł (daty emisji:
1 maja
1977
,
1 czerwca
1979
,
1 czerwca
1982
). Banknot był w obiegu od
11 lipca
1977
do
31 grudnia
1996
.
- banknot o nominale 10 zł (po denominacji, z datą
25 marca
1994
). Projektantem obu banknotów jest
Andrzej Heidrich
.
Ciekawostki
- Spisana w latach
983
-
993
przez Gerharda z Augsburga
hagiografii
św. Udalryka (Miracula Sancti Oudalrici) zawiera legendę, według której Mieszko został raniony zatrutą strzałą i uniknął śmierci jedynie dzięki pomocy biskupa
Augsburga
Udalryka.
- W okresie międzywojennym w historiografii niemieckiej pojawiła się hipoteza, jakoby Mieszko nosił imię Dagone wywodzące się od skandynawskiego Dagr. Tym samym miał on być wikingiem, który przejął władze w państwie Polan. Teoria ta udowadniała niezdolność Słowian do utworzenia własnego państwa. Nie miała ona jednak żadnych logicznych podstaw i rychło upadła śmiercią naturalną razem z ustrojem, który ją wyhodował[78]. Do tezy tej powrócił archeolog
Zdzisław Skrok
[79]. Część polskich historyków także obecnie twierdzi, że Mieszko I był Waregiem, a państwo polskie powstało w wyniku najazdu Normanów z północy[80].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Kolejni badacze podawali następujące daty: ok. 922 (O. Balzer), ok. 930-932 (A. F. Grabski), ok. 935 (K. Jasiński), 940-945 (S. Kętrzyński)
- ↑ Jerzy Strzelczyk "Mieszko pierwszy", roz. IV
- ↑ Kronika polska Galla anonima, ks. I, rozdz. 4
- ↑ K. Jasiński, Siemomysł, Polski Słownik Biograficzny, t. 37, 1996, s. 58-59.
- ↑ Przy założeniu, że plemię to rzeczywiście istniało, co podają w wątpliwość niektórzy historycy np. G. Labuda (Mieszko I s. 18-22)
- ↑ brakuje informacji źródłowych na temat przejęcia Mazowsza. Wg Gerarda Labudy ziemie te Polanie opanowali już w połowie X wieku (Mieszko I s. 85), Stanisław Szczur nie wyklucza, że doszło do tego później – nawet u schyłku panowania Mieszka I (Historia Polski średniowiecze s. 34-35)
- ↑ Stanisław Szczur sugeruje, że zależność Pomorza od państwa Polan mogła mieć formę ograniczoną do trybutu przy pozostawieniu władzy w rękach miejscowych elit (Historia Polski średniowiecze s. 34). Henryk Łowmiański dopuszczał możliwość, że Pomorze Wschodnie zajął już Siemomysł (Początki Polski, t. 5, s. 502). Gerard Labuda zakłada, że do podboju Pomorza Wschodniego mogło dojść w toku walk prowadzonych w pierwszych latach panowania Mieszka I (Mieszko I s. 121-122)
- ↑ Tezę tę popierają m.in. G. Labuda (Mieszko I, rozdz. III.2.) i S. Szczur (Historia Polski średniowiecze, s. 26)
- ↑ Sprawę tę szeroko porusza G. Labuda przedstawiając zwolenników obydwu teorii (Mieszko I, rozdz. III.2.)
- ↑ Współcześnie przede wszystkim Henryk Łowmianski (Początki Polski, Warszawa 1973)
- ↑ Kronika Thietmara, ks. II rozdz. 29
- ↑ Teza przedstawiona przez G. Labudę (Mieszko I, rozdz. III.2.). A. F. Grabskiego przedstawia alternatywną opinię, zgodnie z która trybut mógł dotyczyć ziem pomorskich na północ od Warty (Bolesław Chrobry s. 25)
- ↑ Określenie jej właściwego imienia nie jest możliwe ze względu na mnogość wersji występujących w różnych źródłach. Najczęściej w historiografii podaje się za Thietmarem formę "Dobrawa". Argumentację jej poprawności przedstawił G. Labuda (Mieszko I s. 43-45)
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I, s. 92
- ↑ Ibidem, rozdz. IV.3.
- ↑ za: H. Łowmiański Początki Polski (s. 342-345)
- ↑ Przegląd roczników w Monumenta Poloniae Historica, ed.
A. Bielowski
, t. II, Lwów 1872; daty wahają się
965
-
967
; 966 przekonująco ustalił
Tadeusz Wojciechowski
.
- ↑ Zwolennikiem tej lokalizacji jest m.in. G. Labuda (Mieszko I s. 92-97). Wspierają ją odkrycia archeologiczne, potwierdzające istnienie w drugiej połowie X wieku zabudowy pałacowej z
baptysterium
na Ostrowie Lednickim
- ↑ pogląd taki został przedstawiony m.in. w
Historii Polski
autorstwa Anny Paner i Jana Iluka
- ↑ Alternatywne, nie cieszące się szerszym poparciem teorie wskazują m.in. na możliwość przyjęcia chrztu za pośrednictwem
Brenny
,
Kordowy
,
Fuldy
, czy nawet
belgijskiego
Leodium
- ↑ Kwestię tę szerzej opisał
Aleksander Brückner
. Podstawową rozprawę wspierającą teorię czeskiej proweniencji słownictwa kościelnego w Polsce opublikował E. Klich, Polska terminologia chrześcijańska, Poznań 1927, jednak jego ustalenia wymagają rewizji.
- ↑ prawdopodobnie bez głównego grodu tego regionu –
Wolina
(G. Labuda Mieszko I rozdz. V.3.)
- ↑ Legenda z XII wieku zaczynająca się od słów Tempore illo
- ↑ Inne źródła wskazują, że mogła być to także siostra Mieszka
- ↑ Czyli w czasie pobytu Ottona I w Italii
- ↑ Kronika Thietmara, ks. II, rozdz. 29
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I s. 122
- ↑ za: J. P. Sobolewski, Niemcy, Polska a Pomorze Zachodnie w latach 971-972, „Kwartalnik Historyczny”, t. 95, 1988, nr 1. Ta sama teza została podana także przez S. Szczura (Historia Polski średniowiecze, s. 51)
- ↑ za: rekonstrukcja bitwy wg W. Filipiowaka
- ↑ Roczniki klasztoru w Altaich
- ↑ za: Historia Polski średniowiecze s. 35
- ↑ A. Buko Małopolska "czeska" i Małopolska "polańska" s. 153-158
- ↑ Granice określone w dokumencie biskupstwa praskiego wydanym przez
Henryka IV
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I s. 160, 174
- ↑ Ibidem, rozdz. VII.4.
- ↑ za: S. Szczur Historia Polski średniowiecze, s. 52
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I, rozdz. VI.4.
- ↑ Ibidem, s. 158
- ↑ Ibidem, s. 153
- ↑ Przyjmuje się, że małżeństwo zawarto w
979
lub
980
r. (S, Szczur, Historia Polski średniowiecze, s. 53)
- ↑ Kronika Thietmara ks. IV, rozdz. 57
- ↑ Teza m.in. G. Labudy. Osoby jeńców A. F. Granbski łączył z wcześniejszymi walkami z Hodonem (Bolesław Chrobry s. 44)
- ↑ Przede wszystkim wyposażenie grobów w okolicy Ciepłego i
Lubonia
(G. Labuda, Mieszko I s. 134)
- ↑ Kronika Thietmara, ks. IV, rozdz. 2
- ↑ za: S. Szczur Historia Polski średniowiecze, s. 54-55
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I, s. 168
- ↑ Ibidem, s. 174
- ↑ informacja z kroniki Thietmara (ks. IV, rozdz. 9) i Roczników hildesheimskich (rok 986)
- ↑ m.in. G. Labuda (Mieszko I s. 180-185) i
Marian Jedlicki
(Stosunek prawny Polski, Poznań 1939, s. 33)
- ↑ m.in. Henryk Łowmiański Początki Polski, t. V, s. 563
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I, s. 171
- ↑ Andrzej Buko "Archeologia Polski wczesnośredniowiecznej" Rok wydania: 2007, Wyd. Trio
- ↑ za: Kronika Thetmara, ks. I, rozdz. 33, teza przedstawiona przez Gerarda Labudę (Mieszko I, s. 171)
- ↑ np. Henryk Łowmiański (Początki Polski t. V), A. Buko (Małopolska "czeska" i Małopolska "polańska")
- ↑ za: Kronika Thetmara, ks. IV, rozdz. 58, teza przedstawiona przez Gerarda Labudę (Mieszko I, s. 176)
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I, s. 172-173
- ↑ za: Henryk Łowmiański Początki Polski t. V
- ↑ Teorię w różnych formach przedstawiali m.in. Robert Holtzmann,
Stanisław Zakrzewski
(Najdawniejsza bulla s. 21-23) i Henryk Łowmiański (Początki Polski, t. V, s. 602-603)
- ↑ Pogląd przedstawiony m.in. przez Stanisława Zakrzewskiego (Najdawniejsza bulla s. 11-12) i Gerard Labuda (Mieszko I s. 193-195)
- ↑ za: Kronika Thietmara, ks. IV, rozdz. 58
- ↑ Praca Heleny Zoll-Adamikowej z 1951 wykazała, że w domniemanym miejscu spoczynku Mieszka I brak śladów pochówku. Nie jest nawet pewne, czy katedra istniała już za czasów Mieszka, a pierwsza wzmianka o pochowaniu w niej tego władcy pochodzi dopiero z kroniki
Jana Długosza
.
- ↑ Kronika Thietmara, ks. V, rozdz. 10
- ↑ Charakterystyka osoby Mieszka na podstawie prac G. Labudy (Mieszko I s. 224-236, Studia nad początkami państwa polskiego s. 324), S. Zakrzewskiego (Mieszko I s. 155-157), S. Kętrzyńskiego (Mieszko I s. 287) i J. Banaszkiewicza (Mieszko I, s. 109)
- ↑ Teoria
Henryka Łowmiańskiego
opisana w studium Imię chrzestne Mieszka I. Skrytykowana jako pozbawiona logicznych podstaw m.in. przez G. Labudę (Mieszko I s. 40-42)
- ↑ Kronika polska Wincentego Kadłubka, ks. II, rozdz. 9
- ↑ Kronika Wielkopolska, rozdz. 10
- ↑ Roczniki, czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego',' ks. I
- ↑ teoria
Aleksandra Brücknera
- ↑ teoria
Andrzeja Bańkowskiego
- ↑ za:
S. Urbańczyk
, Słownik starożytności słowiańskich, t. III, s. 248
- ↑ m.in. za: G. Labuda Studia nad początkami państwa polskiego, s. 324
- ↑ za: G. Labuda, Mieszko I s. 201
- ↑ Według S. Suchodolskiego zachowane denary były bite przez Mieszka II, a nie jego dziadka (
Najdawniejsze monety polskie (Bolesław Chrobry i Mieszko Bolesławowic))
.
- ↑
Oswald Balzer
(Genealogia Piastów, Kraków 1895) dopuszczał istnienie jednego syna z pogańskiego okresu życia Mieszka. Teoria ta opierała się na twierdzeniu, że synem, który miał zostać oddany Ottonowi I w 973 w charakterze zakładnika, nie mógł być Bolesław Chrobry, ponieważ był za młody. Obalił ją Jan Widajewicz (Czy Bolesław Chrobry był w młodości zakładnikiem u Niemców?, "Roczniki Historyczne", t. 16, 1947, s. 243-250). Dziś uczeni nie mają wątpliwości, że wyrokiem cesarskim został objęty właśnie Bolesław
- ↑ Gall Anonim, Kronika polska, tłum. Roman Grodecki, s. 17
- ↑ Piotr Kosanowski: Dzieła użyteczne, czyli monety. W: Anna Rudzka: Józef Gosławski. Rzeźby, monety, medale. Wyd. 1. Warszawa: Alegoria, 2009, s. 50. .
- ↑ Piotr Kosanowski: Dzieła użyteczne, czyli monety. W: Anna Rudzka: Józef Gosławski. Rzeźby, monety, medale. Wyd. 1. Warszawa: Alegoria, 2009, s. 53. .
- ↑ G. Labuda, Mieszko I s. 40
- ↑
Stary niemiecki kotlet o Normanach, nowa.myslpolska.pl
[dostęp 25.03.2009]
- ↑
Henryk Samsonowicz
. Ziemie polskie w X wieku i ich znaczenie w kształtowaniu się nowej mapy Europy. 2000. s. 84
Bibliografia
- Podstawowa
-
Jasiński K.
, Rodowód pierwszych Piastów, Warszawa-Wrocław (1992), s. 54-70.
-
Labuda G.
, Mieszko I, (w:) Polski Słownik Biograficzny, t. 21, 1976.
- Labuda G., Mieszko I, Wyd. Ossolineum, Wrocław 2002,
- Labuda G., Pierwsze państwo polskie, Krajowa Agencja Wydawnicza, Kraków 1989,
-
Szczur S.
, Historia Polski średniowiecze", rozdz. 2.2.1 Państwo gnieźnieńskie Mieszka I (s. 47-57) i 2.4.1 Drużyna książęca (s. 83-84), Wydawnictwo Literackie 2002,
- Pozostała
-
Balzer O.
,
Genealogia Piastów
, Kraków 1895.
- Buko A., Małopolska "czeska" i Małopolska "polańska" w: Ziemie polskie w X wieku i ich znaczenie w kształtowaniu się nowej mapy Europy pod. red.
H. Samsonowicza
, s. 143-159, Kraków 2000
-
Dowiat J.
, Metryka chrztu Mieszka I, Warszawa 1961
-
Grabski A. F.
, Bolesław Chrobry, rozdz. I Czasy mieszkowe (s. 11-57)
-
Łowmiański H.
, Początki Polski. Z dziejów Słowian w I tysiącleciu n.e., t. V Formowanie się państwa polskiego w latach 964-1000, Warszawa 1973
- Philip Earl Steele Nawrócenie i Chrzest Mieszka I 2005,
- Trawkowski S., Monarchia Mieszka I i Bolesława Chrobrego, [w:] Polska pierwszych Piastów. Państwo – społeczeństwo – kultura, pod red. Tadeusza Manteuffla, wyd. 2, Warszawa 1970.
- Widajewicz J., Początki Polski, Wrocław 1948.
- Widajewicz J., Kontakty Mieszka I z państwami nordyjskimi, (w:) Slavia Antiqua, t. IV, 1953.
-
Zakrzewski S.
, Mieszko I jako budowniczy państwa polskiego, Warszawa 1920.
- Teksty źródłowe
- Gall Anonim, Kronika polska, tłum.
Roman Grodecki
, wstęp i opracowanie Marian Plezia, Wyd. Ossolineum, Wrocław 2003,
- Thietmar, Kronika, Wrocław 2004.
Linki zewnętrzne