Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Helena Petrowić-Niegosz

Helena Petrowić-Niegosz

Helena Petrowić-Niegosz
Królowa Włoch
Okres panowaniaod 1900
do 1946
Poprzedniczka Małgorzata Sabaudzka
Następczyni Maria Józefa Belgijska
Królowa Albanii
Okres panowaniaod 1939
do 1943
Poprzedniczka Geraldine Apponyi
Dane biograficzne
Urodzona 8 stycznia 1873
Cetynia , Księstwo Czarnogóry
Zmarła 28 listopada 1952
Montpellier , Francja

Helena Petrowić-Niegosz (ur. 8 stycznia 1873 w Cetynii , zm. 28 listopada 1952 w Montpellier ) – księżniczka czarnogórska , księżna Neapolu (w latach 1896 - 1900 ), królowa Włoch ( 1900 - 1946 ), cesarzowa Etiopii ( 1936 - 1941 ), królowa Albanii ( 1939 - 1943 ).

Była córką Mikołaja I Petrowićia-Niegosza i jego żony Mileny Vukotić (jedną z siedmiu córek). Jej najstarsza siostra Zorka wyszła za mąż za Piotra I – króla Serbii i Jugosławii , a dwie młodsze – Anastazja i Milica zostały wielkimi księżnymi Rosji .

Sama Helena, 24 listopada 1896 w rzymskiej Bazylice Matki Bożej Anielskiej , poślubiła włoskiego księcia – Wiktora Emanuela . Na tron, wraz z nim, wstąpiła 29 lipca 1900 . Para miała pięcioro dzieci:

Kandydatka na żonę carewicza

Aleksander III , car Rosji i jego żona Maria Fiodorowna przez jakiś czas bardzo poważnie rozważali kandydaturę Heleny na żonę carewicza Mikołaja . I tylko dzięki rodzonym wielkim księżniczkom, które były zazdrosne o piękne i wykształcone czarnogórskie księżniczki, małżeństwo nie doszło do skutku.

Car sympatyzował z ojcem Heleny, który był wraz z nim i jego żoną na polowaniu w Czarnogórze w 1891 roku. Aleksander III nalegał na prawosławną księżniczkę dla rosyjskiego wielkiego księcia, uważał, że lepsza byłaby kandydatka od urodzenia wychowana w tej religii niż protestantka , co ulepszyłoby wiarygodność monarchii. I te wymagania spełniała Helena, mimo to, że już dwie czarnogórskie księżniczki weszły do rodziny carskiej w latach 90. XIX wieku .

Kolejnym atutem Heleny było to, ze pochodziła ze słowiańskiego kraju, a jak wiadomo Aleksander III był bardzo pansłowianski. Ponadto księżniczka była zdrowa, piękna i dobrze wykształcona.

Ostatecznie Helena wyszła za króla Włoch, a ten po rewolucji w Rosji miał powiedzieć do żony: "Uratowałem ci życie żeniąc się z tobą!". Ironicznie Helena miała podobnie cierpieć jak Aleksandra Fiodorowna , żona Mikołaja II. Także miała popularną teściową, która miała odmienny charakter, również przed synem urodziła kilka córek (jej mąż był jedynym synem, wiec urodzenie spadkobiercy było konieczne), była nieśmiała, i miała społecznego rywala, księżną Aosty, która była znacznie popularniejsza i miała kilku synów, którzy mieli objąć tron, gdyby Helena nie urodziła syna.

Małżeństwo z Wiktorem Emmanuelem

Elena po raz pierwszy spotkała swojego przyszłego męża w teatrze La Fenice w Wenecji z okazji Międzynarodowej Wystawy Sztuki. Wybór Eleny na małżonkę następcy tronu poparł albański premier Włoch Francesco Crispi, który chciał, aby Włochy były bardziej otwarte na kraje słowiańskie . Dodatkowym atutem Heleny był fakt, że nie była spokrewniona z Wiktorem. Obawiano się skutków małżeństwa bliskich krewnych, z którymi borykała się duża część europejskiej arystokracji, bano się chorób genetycznych, czy np. hemofilii . Wiktor Emmanuel nie mógł mieć zdrowych dzieci z blisko spokrewnioną ze sobą małżonką.

Przyszły król zakochał się w Helenie po drugim spotkaniu w Rosji , po którym sformułował oficjalną prośbę do ojca Eleny o jej rękę. Przyszła królowa Włoch musiała przejść na katolicyzm . Matka Heleny nie wzięła udziału w ślubie ze względu na swoją religię. Po klęsce pod Adua wesele nie było zbyt wystawne, nie było żadnych obcokrajowców wśród weselych gości. Miesiąc miodowy spędzili na wyspie Montecristo , gdzie można było unikać spotkań z dworem.

Elena nie mieszała się w sprawy polityczne, jej obecność przy królu była zawsze skromna i dyskretna. Angażowała się w akcje charytatywne. Pius XI w dniu 15 kwietnia 1937 roku przyzał Helenie Złotą Różę , która była największą nagrodą, którą można było ofiarować kobiecie przez Kościół Katolicki, papież nazwał ją "Damą charytatywności".

Kanonizacja

W 2001 roku podczas pięćdziesiątej rocznicy śmierci Heleny, biskup Montpellier otworzył diecezjalny etap jej procesu kanonizacyjnego .


Poprzednik
Małgorzata Sabaudzka
Królowa Włoch
1900 - 1946
Następca
Maria Józefa Belgijska


Inne hasła zawierające informacje o "Helena Petrowić-Niegosz":

Brno ...

Iwan IV Groźny ...

Tomasz Zan (poeta) ...

Ekranizacje dzieł Williama Szekspira ...

Stanisław Konarski ...

Orlęta Lwowskie ...

Archeologia ...

Stanisław Szczęsny Potocki ...

1908 ...

Piotr I ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Helena Petrowić-Niegosz":

114 a Europa Środkowowschodnia w XVI w. (plansza 5) ...

203. Krainy geograficzne Polski (plansza 2) ...

Kazimierz Przerwa - Tetmajer - Człowiek Gór (plansza 8) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie