Mieczysław Oborski
pułkownik dyplomowany
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1900 Radomyśl
Data i miejsce śmierci	6 lutego 1953   Polska , Warszawa , więzienie mokotowskie
Przebieg służby
Lata służby	1921-1953
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	17 Pułk Artylerii Lekkiej , 3 Dywizja Piechoty Legionów , Sztab Generalny Wojska Polskiego , 2 Dywizja Strzelców Pieszych , 4 Dywizji Piechoty , Główny Inspektorat Artylerii WP
Stanowiska	dowódzca plutonu a następnie baterii w 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie, pierwszy oficer sztabu 3 Dywizja Piechoty Legionów , Szefostwo Komunikacyjne Sztabu Generalnego Wojska Polskiego , dowódzca Oddziału IV 2 Dywizji Strzelców Pieszych , polski komendant obozu w Durensoth, zastępca komendanta obozu w Winterthur , szef sztabu 4 Dywizji Piechoty , szef sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa, szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego w Głównym Inspektoracie Artylerii WP
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, II wojna światowa
Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1921) Złoty Krzyż zasługi Srebrny Krzyż Zasługi (1937) Krzyż Wojenny (Francja) (1945)

Arkadiusz Mieczysław Oborski (ur. 2 lutego 1900 w Radomyślu na Ukrainie , zamordowany 6 lutego 1953 w więzieniu mokotowskim w Warszawie ) – pułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego .

Był synem Leona i Ludwiki ze Skulskich. Po ukończeniu Kijowskiego Korpusu Kadetów studiował w Oficerskiej Szkole Artylerii w Kijowie . Działał w kołach zrzeszających Polaków w Rosji , w sierpniu 1917 wstąpił do Polskiej Ligi Walki Czynnej, a w listopadzie tego roku przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji , w styczniu 1918 walczył na froncie, ranny. Latem 1919 podczas próby przedostania się do Polski aresztowany, więziony w Kijowie i Charkowie . Wrócił do kraju w sierpniu 1921 i zgłosił się ochotniczo do wojska. Studiował w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie, w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu . W 17 Pułku Artylerii Lekkiej w Gnieźnie dowodził plutonem , a w 1931 baterią .

Z dniem 4 stycznia 1932 powołany został na dwuletni Kurs 1931-1933 w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, przydzielony został do Dowództwa 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu , na stanowisko pierwszego oficera sztabu. W następnym roku przeniesiony został do Szefostwa Komunikacji Sztabu Głównego WP .

Podczas kampanii wrześniowej przedostał się ze sztabem do Rumunii , internowany w obozie Calimanesti . Uciekł z obozu i przez Jugosławię i Włochy dotarł do Francji . Tu w 2 Dywizji Strzelców Pieszych jako szef Oddziału IV. Dywizję wcielono do 45. korpusu francuskiej 8. Armii. W czerwcu 1940 dywizja została internowana w Szwajcarii . Podówczas był w stopniu majora polskim komendantem obozu w Durensoth, a następnie zastępcą komendanta obozu uniwersyteckiego w Winterthur , najliczniejszego z działających w Szwajcarii . W 1944 został przerzucony do Wielkiej Brytanii , gdzie objął stanowisko szefa sztabu 4 Dywizji Piechoty .

W grudniu 1945 powrócił do Polski, został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sztabu Dowództwa Artylerii Okręgu Wojskowego Nr I Warszawa. We wrześniu 1946 przeniesiony został do Głównego Inspektoratu Artylerii WP, na stanowisko szefa Wydziału Operacyjno-Zwiadowczego. W 1947 awansowany do stopnia pułkownika. We wrześniu 1950 został starszym pomocnikiem szefa Oddziału Operacyjnego Dowództwa Artylerii WP do spraw studiów.

Zatrzymany 21 maja 1952 przez funkcjonariuszy Informacji Wojskowej i oskarżony o działalność w rzekomych strukturach konspiracji w wojsku. 14 sierpnia 1952 ława NSW pod przewodnictwem ppłk. Juliusza Krupskiego skazała go w procesie Sn.16/52 po wymuszonych zeznaniach na podst 86 §1,2 KKWP na karę śmierci ^[1] 4 września 1952 Zgromadzenie Sędziów NSW utrzymało wyrok w mocy. 18 listopada 1952 ^[2] Prezydent Bierut odmówił skorzystania z prawa łaski, o czym zawiadomiono NSW dopiero 3 lutego, najprawdopodobniej, ażeby móc jeszcze wyłudzić ostatnie zeznania ^[3]. Wyrok wykonano 6 lutego 1953. Świadkiem wywoływania na śmierć był Władysław Boczula z Uciechowa ^[4]. Dokładne miejsce pochówku jest nieznane. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym w Kwaterze "na Łączce" . Zrehabilitowany w 1956.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych (1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi (1937)
• "Croix de guerre" (1945)

Przypisy

Źródła i bibliografia