Mięsień poprzecznie prążkowany - budowa anatomiczna
Mięsień poprzecznie prążkowany (tkanka mięśniowa poprzecznie prążkowana,
łac.
textus muscularis transversostriatus) – typ tkanki mięśniowej, zbudowanej z silnie wydłużonych, walcowatych komórek, zawierających wiele położonych obwodowo
jąder
. W centrum znajdują się liczne
miofibryle
.
filamenty
aktynowe
i
miozynowe
ułożone są naprzemiennie na całej długości włókna.
Zbudowane są z niej m.in. wszystkie
mięśnie
szkieletowe
kręgowców
. Pracują one zależnie od woli, szybko ulegają zmęczeniu, ich skurcze są krótkotrwałe, ale silne. Mięśnie szkieletowe zbudowane są z ułożonych w pęczki włókien mięśniowych. Włókna te mają wrzecionowaty kształt i zawierają dużą ilość jąder komórkowych. Mają długość kilku centymetrów i średnicę 10 - 100 mm.
Samo włókno mięśniowe zbudowane jest z jeszcze mniejszych struktur. Między jego końcami rozciągają się włókienka kurczliwe, nazywane miofibryllami. Te małe włókienka złożone są z nici, które utworzone są przez białka mające zdolność do kurczenia się. Każda miofibrylla zawiera dwa rodzaje nici (nazywanych również filamentami) - grube i cienkie. Ułożone są one w taki sposób, że nici cienkie nakładają się częściowo na nici grube. Powstaje przez to w mikroskopie świetlnym obraz poprzecznego prążkowania mięśnia.
Do skurczu mięśnia szkieletowego dochodzi w następujący sposób: najpierw z pęcherzyków końcowych uwolnione zostają
jony
wapnia
, które łączą się jednostką C
troponiny
na
aktynie
i odsłaniają tym samym miejsca aktywne na aktynie (podjednostki I). Główki
miozyny
łączą się z aktyną i przesuwają cienki w głąb
sarkomeru
. Dochodzi do skurczu mięśnia. Następnie główki miozyny odłączają się, potem to samo czynią jony wapnia, które wracają do pęcherzyków końcowych. Następuje rozkurcz.
Zobacz też
