Narodowe Święto Odrodzenia Polski – najważniejsze polskie święto państwowe w okresie Polski Ludowej , obchodzone co roku 22 lipca (do 1990), na pamiątkę podpisania Manifestu PKWN w 1944 roku i odrodzenia Polski po II wojnie światowej .

Znaczenie daty

Dnia 22 lipca 1944 roku, po prawie 5 latach II wojny światowej ogłoszony został Manifest PKWN . W rzeczywistości dokument ten został podpisany nie w Chełmie , ale dwa dni wcześniej w Moskwie . Nie miał też realnego znaczenia dla rekonstrukcji państwa polskiego – wiążące decyzje podejmowała tzw. Wielka trójka , a przede wszystkim Józef Stalin ^[].

Ustanowienie i zniesienie święta

Dzień 22 lipca ustanowiono świętem narodowym (i dniem wolnym od pracy) ustawą Krajowej Rady Narodowej w dniu 22 lipca 1945 , czyli rok po podpisaniu Manifestu PKWN.
Święto zastąpiło – obchodzone przed II wojną światową (od 1937 r.) – Narodowe Święto Niepodległości obchodzone 11 listopada ^[1]. Zniesione zostało ustawą Sejmu RP z dnia 6 kwietnia 1990^[2].

Dzieje obchodów

Święto obchodzono w całym okresie Polski Ludowej . Główne uroczystości odbywały się na placu Zwycięstwa (obecnie placu Piłsudskiego) w Warszawie bądź na Stadionie Dziesięciolecia . Święto to było dniem wolnym od pracy . Zostało zniesione ustawą Sejmu Kontraktowego z 6 kwietnia 1990 (weszła w życie 28 kwietnia ); równocześnie przywrócono Święto Narodowe Trzeciego Maja .

Na dzień 22 lipca starano się wyznaczać ważne rocznice i wydarzenia^[3]. Wtedy otwarto Pałac Kultury i Nauki w Warszawie ( 1955 ), jak również zaczęto produkować Fiata 126p ( 1973 ) i otwarto Trasę Łazienkowską w Warszawie . W wielu przypadkach rocznice były w rzeczywistości "fałszywe". Przykładowo Jastarnia oficjalnie otrzymała prawa miejskie w dniu Święta Odrodzenia Polski. Realnie – 1 stycznia^[4].

Przypisy