Numer kierunkowy, właściwie wskaźnik strefy numeracyjnej – nieistniejący już w Polsce numer telefoniczny , który był przydzielony dla określonego terytorium, wybierany przed właściwym numerem abonenta , umożliwiający taryfikację rozmów międzystrefowych, międzynarodowych oraz zwiększenie ilości dostępnych numerów poprzez ich powtarzalność w różnych regionach. Numer kierunkowy został dodany do 7-cyfrowego numeru abonenta, co stworzyło 9-cyfrowy, niepowtarzalny numer w całym kraju. Obecnie numery abonentów nie muszą zaczynać się od starych numerów kierunkowych, np. w Warszawie numer może zaczynać się od cyfr 87x xxx xxx, które tworzą stary wskaźnik suwalskiej strefy numeracyjnej.

Strefy numeracyjne w Polsce (zlikwidowane 5 grudnia 2005 r.)

Przykładowo w Polsce , aby dodzwonić się do Warszawy z dowolnej części kraju, należało wybrać Numer kierunkowy czterocyfrowy numer operatora sieci międzymiastowej (tzw. prefiks, zazwyczaj każdy operator obsługujący miejscową sieć proponował usługę wyboru domyślnego prefiksu, wówczas te cztery cyfry można było pominąć) i potem 9-cyfrowy numer abonenta, który zaczynał się, np. od cyfr: „22”. Był to numer strefy dla Warszawy. Za przydział numerów kierunkowych w Polsce odpowiadał Urząd Komunikacji Elektronicznej .

W następstwie rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od 5 grudnia 2005 r. w Polsce obowiązuje zamknięty plan numeracji krajowej . Oznacza to, że międzystrefowe numery kierunkowe w Polsce przestały istnieć i stały się integralną częścią każdego numeru. Wybranie numeru do dowolnego abonenta w Polsce polegało na wybraniu „0”, numeru operatora^[1], a następnie indywidualnego 9-cyfrowego numeru abonenckiego.

Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych, począwszy od dnia 30 września 2009 roku nie trzeba wybierać „0” przed 9-cyfrowym numerem abonenta.

Nadal można wybierać numer w starym formacie, jednak abonent słyszy wtedy komunikat o zmianie numeracji w ruchu krajowym. Okres przejściowy trwał do 15 maja 2010 roku. Po tym dniu wybranie jednego zera na początku numeru skutkuje komunikatem informacją o zmianie numeracji. Od 1 stycznia 2011 roku wybranie "0" na początku numeru abonenta będzie skutkowało komunikatem „nie ma takiego numeru”.

Pojęcie numer kierunkowy w języku polskim powstało w czasach, gdy w Polsce rozpoczęto stopniowe eliminowanie ręcznego zestawiania połączeń międzymiastowych. Wtedy funkcjonowały do danego miejsca różne prefiksy z różnych kierunków, a więc prefiks kojarzono z kierunkiem nie zaś z docelowym obszarem czyli strefą. Dopiero na kolejnym etapie automatyzacji połączeń międzymiastowych oficjalnie wprowadzono pojęcie wskaźnika strefy numeracyjnej, potocznie jednak nadal zwanego numerem kierunkowym. Nazwa numer kierunkowy stosowana była w odniesieniu do połączeń krajowych aż do likwidacji 5 grudnia 2005 r. wskaźników stref numeracyjnych w Polsce, a obecnie nadal stosowana jest w odniesieniu do wskaźników innych krajów.

Zobacz też

• Międzynarodowe kody telefoniczne

Linki zewnętrzne

• Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych ( Dz. U. z 2008 r. Nr 52, poz. 307 )
• Urząd Komunikacji Elektronicznej – zagospodarowanie numeracji
• Wyszukiwarka polskich i zagranicznych numerów kierunkowych

Przypisy