Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Frakcja Czerwonej Armii

Frakcja Czerwonej Armii

Logo RAF, składające się z czerwonej gwiazdy oraz pistoletu maszynowego MP5

Frakcja Czerwonej Armii ( niem. Rote Armee Fraktion, w skrócie RAF) – radykalna lewicowa organizacja terrorystyczna, ideologicznie związana z maoizmem, marksizmem , anarchizmem i Nową Lewicą , działająca w Niemczech od lat 70. XX wieku do roku 1998 . Grupa wyrosła z fali niepokojów młodzieżowo-studenckich które kwestionowały: powierzchownie rozliczoną faszystowską przeszłość Niemiec, amerykański imperializm z naciskiem na wojnę w Wietnamie oraz skostniałe, autorytarne struktury społeczne, dominacje prasową koncernu Springera, krytykowaną przez studentów. RAF dążyła do obalenia systemu kapitalistycznego w Republice Federalnej Niemiec oraz aktywnego wsparcia ruchów narodowo-wyzwoleńczych w Trzecim Świecie. Podstaw teoretycznych dostarczyły jej m.in. pisma Mao Zedonga, "Mini-podręcznik partyzanta miejskiego" Carlosa Marighelli oraz "Wyklęty lud ziemi" Algierczyka Frantza Fannona. Ideologicznie i praktycznie RAF wyrosła w bliskich związkach z tzw. młodzieżową Opozycją Pozaparlamenarną, której liderem był Rudi Dutschke oraz kontrkulturową Komuną I. Mimo powiązań ze STASI która umożliwiała członkom grupy przejazd przez NRD do palestyńskich obozów na Bliskim Wschodzie, grupa pozostawała politycznie niezależna a stosunek do współpracy z wywiadem zachodnioniemieckim był wśród jej członków zróżnicowany. Fundusze zdobywała z napadów na banki,a broń i fałszywe dokumenty dzięki kontaktom w świecie przestępczym oraz kradzieżom. RAF blisko współpracowała też z innymi organizacjami terrorystycznymi, np. Ludowym Frontem Wyzwolenia Palestyny . Liczba aktywnych członków stanowiących ścisły trzon organizacji wynosiła w sumie w latach 1970-1990 około 60-80 osób. W ciągu ponad 20 lat istnienia jej członkowie dokonali 34 zabójstw politycznych. Śmierć poniosło również 27 członków i sympatyków RAF. Jesienią 1977 doprowadzili do poważnego kryzysu państwa.

Plakat z podobiznami poszukiwanych członków RAF-u z 1972 roku

Do wydarzeń które popchnęły członków grupy do sięgnięcia po przemoc zalicza się m.in. próba zabójstwa Rudiego Dutschke przez prawicowego zamachowca Josepha Bachmana w 1968 r. oraz rozbicie przez zachonioniemiecka policję protestu przeciwko wizycie w Berlinie Zachodnim dyktatora Iranu szacha Rezy Pahlaviego. W trakcie tych zajść policja śmiertelnie postrzeliła młodego studenta Benno Ohnesorga w 1967 r.

Pierwszą zbrojną akcją organizacji było uwolnienie 14 maja 1970 z więzienia Andreasa Baadera przez grupę kierowaną przez Ulrike Meinhof . Po tym organizację nazywano początkowo Grupą Baader-Meinhof. Po szkoleniu w Palestynie przywódcy grupy powrócili do RFN i podjęli dalszą działalność zbrojną, wtedy też pojawiła się nazwa RAF i manifest programowy organizacji. Grupa ta określała się jako komunistyczna, antyimperialistyczna guerilla miejska na wzór latynoamerykański i cześć niemieckiego ruchu rewolucyjnego. Na skutek intensywnych działań policji, przywódcy grupy: Baader, Meinhof, Gudrun Ensslin , Holger Meins i Jan-Carl Raspe zostali schwytani w czerwcu 1972 , co zakończyło pierwszy etap działalności RAF. Ich proces rozpoczął się w Stammheim 21 maja 1975 i zakończył 28 kwietnia 1977 skazaniem trzech pozostających przy życiu liderów za morderstwa i inne zarzuty na kary dożywotniego więzienia. Ulrike Meinhof popełniła samobójstwo w celi w 1976 (motywy samobójstwa nie są do końca jasne).

24 kwietnia 1975 RAF zaczął okupację ambasady RFN w Sztokholmie . Dwoje zakładników zginęło, gdy kanclerz RFN, Helmut Schmidt odmówił spełnienia żądań terrorystów. Jeden z terrorystów, Ulrich Wessel, zginął, gdy podłożone materiały wybuchowe niespodziewanie detonowały, a drugi Siegfried Hausner został ciężko ranny i zmarł 5 maja po przewiezieniu do więzienia Stammheim.

Offensive 77

Ulrike Meinhof jako młoda dziennikarka (około 1964)

Po aresztowaniu liderów i rozpoczęciu ich procesu podjęło działalność terrorystyczną tzw. druga generacja RAF, której postulaty ogniskowały się głównie wokół uwolnienia uwięzionych członków. Działania RAF w 1977 doprowadziły do poważnego kryzysu państwowego, nazywanego Niemiecką Jesienią (Deutscher Herbst). Pozostający na wolności terroryści: Christian Klar , Knut Folkerts , Gunter Sonnenberg i Brigitte Mohnhaupt zamordowali nadzorującego śledztwo w sprawie liderów prokuratora Bubacka . Wkrótce w ramach tzw. Offensive 77 porywali i mordowali przedstawicieli niemieckiego biznesu. Został wówczas porwany, a następnie zgładzony prezydent Niemieckiego Związku Pracodawców Hanns Martin Schleyer (przed 1945 członek NSDAP oraz podporucznik Waffen-SS ), a także prezes Dresdner Bank Jürgen Ponto . Zamachowcy zostali schwytani w latach 80. XX wieku i skazani na wieloletnie więzienia. Większość z nich zakończyła odbywanie wyroków przedterminowo w latach 90. Przebywający w więzieniu Christian Klar w styczniu 2007 roku napisał przesłanie do uczestników konferencji ku czci Róży Luksemburg .

RAF znalazła wsparcie u terrorystów palestyńskich, którzy porwali niemiecki samolot pasażerski, odbity przez jednostkę antyterrorystyczną GSG 9 18 października 1977 w Mogadiszu . W trakcie tych wydarzeń (w nocy z 17 na 18 października) przywódcy grupy w tajemniczych okolicznościach popełnili samobójstwa w więzieniu, przy czym Baader został znaleziony zastrzelony.

W 1978 roku część grupy ( Brigitte Mohnhaupt , Peter Boock, Rolf Wagner, Sieglinde Hoffmann) miała być ukrywana w Polsce na Mazurach w ośrodkach SB , dokąd dotarła przez Jugosławię . Pobyt, w trakcie którego grupa przechodziła szkolenie wraz z terrorystami z krajów arabskich, miał zapewnić im bezpieczeństwo w trakcie szczególnie intensywnych poszukiwań przez policję niemiecką[1].

Po ich śmierci RAF zmienił metody i cele. Pojawiła się tzw. trzecia generacja RAF. Po zjednoczeniu Niemiec władze ogłosiły rozbicie grupy, lecz dochodziło nadal do sporadycznych ataków. 20 kwietnia 1998 RAF oficjalnie ogłosiła samorozwiązanie.

Nazwa organizacji nawiązywała do Japońskiej Armii Czerwonej - innej lewicowej grupy terrorystycznej. Frakcja miała wskazywać na łączność między wszystkimi tego typu lewicowymi organizacjami na świecie.

Najważniejsze akcje RAF

7 maja 2007 roku prezydent Niemiec Horst Köhler odmówił ułaskawienia dwójki skazanych terrorystów RAF. Christian Klar skazany na sześciokrotne dożywocie (9 morderstw i 11 prób) wyszedł na wolność 19 grudnia 2008 roku[3]. Birgit Hogefeld skazana na dożywocie za potrójne morderstwo i zamach terrorystyczny będzie mogła być zwolniona dopiero po 2011 roku.

Przypisy

  1. Włodzimierz Knap: Terroryści pod ochroną wywiadu SB . Dziennik Polski , 15 grudnia 2009.
  2. W zależności od źródeł: 11 lub 20.
  3. Terrorysta zaczyna nowe życie.


Inne hasła zawierające informacje o "Frakcja Czerwonej Armii":

Mieszko II Lambert ...

Adwentyzm ...

Vytautas Landsbergis ...

Meczet w Kownie ...

Iwan IV Groźny ...

1972 Lanka została proklamowana republiką, zmieniając jednocześnie nazwę kraju (z Cejlonu ). 24 maja – Frakcja Czerwonej Armii dokonała w Heidelbergu zamachu na kwaterę główną armii amerykańskiej ...

Globuliny ...

Kauen ...

Augustinas Voldemaras ...

Wittenberga ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Frakcja Czerwonej Armii":

15 Holowanie (plansza 7) ...

15 Holowanie (plansza 8) ...

17 Przewóz ładunków i ich zabezpieczenie (plansza 4) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie