Orfeusz – (
wł
. L'Orfeo) - pierwsza
opera
Claudio Monteverdiego
, do której
libretto
, na podstawie "Przemian"
Owidiusza
, napisał Alessandro Striggio. Przyjmuje się, że dzień premiery "Orfeusza" na dworze
Gonzagów
w
Mantui
,
24 II
1607
to równocześnie właściwe narodziny opery, mimo iż przed Monteverdim opery były już pisane przez
Jacopo Periego
.
Osoby
- Orfeusz - mityczny śpiewak i Argonauta -
tenor
- Eurydyka - jego żona -
sopran
- Muzyka - bogini - sopran
- Nadzieja - bogini -
kontratenor
- Zwiastunka - towarzyszka Eurydyki -
mezzosopran
- Prozerpina - bogini Podziemia, żona Plutona - sopran
- Charon - mityczny przewoźnik dusz -
bas
- Pluton - bóg Podziemia, brat Jowisza - bas
- Apollo - bóg światła, słońca i sztuki, przewodnik muz - tenor
Treść
Prolog
Z wyżyn Parnasu zstępuje Muzyka, zapowiadając, że pieśń, jaką usłyszymy, będzie historią Orfeusza i jego miłości do Eurydyki.
Akt I
Na ślubie Orfeusza i Eurydyki pasterze zanoszą modły do bóstw za pomyślność nowożeńców, a oni sami mówią o swoim szczęściu i miłości.
Akt II
Orfeusz śpiewa o swojej miłości, a gdy pasterze mają złożyć dziękczynienie bogom, przybiega Zwiastunka z tragiczną wieścią. Eurydykę w czasie zabawy z przyjaciółkami ukąsił wąż i ta zmarła. Słysząc to, Orfeusz postanawia stanąć osobiście w królestwie Plutona i prosić boga o życie żony.
Akt III
W drodze do krainy Podziemia przewodniczy śpiewakowi Nadzieja, jednak do
Tartaru
Orfeusz musi wejść sam.
Charon
nie zgadza się na przewiezienie żywego człowieka przez
Styks
, Orfeusz wykorzystuje jednak swój talent - śpiewa, aby ukołysać Charona i w czasie, gdy ten zasypia, przedostaje się na drugi brzeg.
Akt IV
Odwaga i poświęcenie Orfeusza wzruszają
Prozerpinę
, która wstawia się za nim i Eurydyką u swego męża -
Plutona
. Przychyla on się do tej prośby, jednak warunkiem ocalenia Eurydyki jest to, że pójdzie ona za swoim mężem, a jemu nie będzie wolno na nią spojrzeć aż do wyjścia z Piekieł. Okazuje się to jednak zbyt trudne dla śpiewaka, wracając z Tartaru w pewnym momencie odwraca głowę, skazując tym swoją ukochaną na powrót do królestwa Plutona.
Akt V
Wróciwszy na ziemię Orfeusz pogrąża się w rozpaczy i bliski jest samobójstwa - przyjaźni mu pasterze również są pogrążeni w smutku. Sytuację ratuje jednak ojciec Orfeusza - bóg sztuki
Apollo
, który oznajmia mu, że z Eurydyką, zgodnie z wolą bogów, będą połączeni wkrótce w niebie. Samego Orfeusza w finale opery otaczają tańczące bachantki.
Recepcja
Historia opery – choć jej początek wywodzi się z wielu źródeł upatrywanych nawet w antyku – zaczęła się pod koniec XVI wieku. Ważną rolę spełniła tu
Camerata florencka
[1], a pierwszą operą była "Dafne" Jacopo Periego. Także sam Peri sięgnął w swej twórczości do mitu o Orfeuszu, jeszcze przed Monteverdim, w operze "Euridice" ("Eurydyka"). Wielu krytyków uważa jednak, że to wraz z "Orfeuszem" Monteverdiego opera narodziła się naprawdę[2]. "Orfeusz" stanowi manifest przekonań artystycznych Monteverdiego[3]. W jego kompozycjach nowego znaczenia nabrała muzyka, powiększona została obsada, dopracowana została melodyka i harmonia. "Orfeusz" jest tego najlepszym przykładem[1].
Monteverdi to także nowe spojrzenie na partie chóralne. Jego pierwsza opera zawiera wiele nowości, między innymi dlatego, że kompozytor podał tu dokładne dane dotyczące obsady orkiestry[1]. Wprowadził również
ansamble
. Fragmenty instrumentalne przestały tu już być tylko przerywnikami, a zaczęły być środkiem budowania akcji, emocji czy stanów ducha bohaterów[3]. "Orfeusz" Monteverdiego przez wielu został uznany za szczytowe osiągnięcie opery okresu baroku, i opery w ogóle[1]. Historia mitycznego śpiewaka była wykorzystywana zresztą wielokrotnie. Oprócz Periego i Monteverdiego trzeba tu wymienić innego reformatora opery –
Christopha Willibalda Glucka
, a także
Georga Philippa Telemanna
,
Josepha Haydna
czy
Jacques'a Offenbacha
. Późniejsi autorzy oper często jeszcze czerpali inspirację z dawnych mitów, by stopniowo, coraz częściej, zajmować się tematami bardziej współczesnymi.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "Kronika Opery", Wydawnictwo KRONIKA 1993,
- ↑ Piotr Kamiński Tysiąc i jedna opera, Polskie Wydawnictwo Muzyczne 2008,
- ↑ 3,0 3,1 Kolekcja "La Scala" nr 42 "Orfeusz", Polskie Media Amer.Com. S.A., Oxford Educational sp. z o.o. 2007,
Bibliografia
- Kolekcja "La Scala" nr 42 "Orfeusz", Polskie Media Amer.Com. S.A., Oxford Educational sp. z o.o. 2007,
- "Kronika Opery", Wydawnictwo KRONIKA 1993,
- "Koronacja Poppei" Kolekcja Wielkie Opery - Gazeta Wyborcza 2009 (tekst Piotr Kamiński),