W
ekonomii
parytet siły nabywczej (ang. purchasing-power parity, PPP) – PPP opiera się na
teorii jednej ceny
, która mówi, że za określoną liczbę
jednostek
danej
waluty
można kupić w każdym kraju w tym samym czasie dokładnie tyle samo
dóbr
. Jeśli np. 1
kg
ziemniaków
byłby tańszy w Polsce niż w Niemczech, to bardziej opłacałoby się kupować ziemniaki w Polsce i sprzedawać je w Niemczech. To powodowałoby wzrost
popytu
w Polsce (a zatem i wzrost ceny ziemniaków w Polsce) i wzrost
podaży
w Niemczech (a zatem spadek ceny w Niemczech), co w konsekwencji prowadziłoby do wyrównania się cen, zgodnie z teorią jednej ceny. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy spełnione są założenia teorii jednej ceny, m.in. brak barier między poszczególnymi
rynkami
, dobra powinny być doskonałymi
substytutami
i powinny być doskonale mobilne.
Parytet siły nabywczej pozwala na rozwiązanie problemu dokonywania porównań międzynarodowych
PKB
. Polega na dokonaniu przeliczenia
kursu waluty
według
siły nabywczej
. Kurs waluty może się różnić od
parytetu
. Mają na to wpływ takie elementy jak:
- różne ceny towarów i usług w porównywanych krajach,
- różny stopień pomocy publicznej i jej zakres.
Zasadniczą sprawą jest zebranie danych o cenach z zagregowanej listy towarów, która zawiera towary porównywalne i reprezentatywne dla analizowanych krajów. Parytet siły nabywczej jest właściwszym wskaźnikiem od kursu walutowego, gdyż uwzględnia siłę nabywczą.
Zobacz też
