Paul Hermann Müller (ur.
12 stycznia
1899
w
Olten
w kantonie
Solura
, zm.
12 października
1965
w
Bazylei
) -
szwajcarski
chemik. Zdobywca
Nagrody Nobla
z dziedziny
medycyny
i
fizjologii
w
1948
roku za odkrycie nadzwyczajnych właściwości
DDT
.
Po uzyskaniu tytułu doktora pracował dla J.R. Geigy AG w Bazylei gdzie dokonał swojego najważniejszego odkrycia.
W
1935
roku rozpoczął opracowywanie środka insektobójczego, który zwalczał by większość szkodliwych
owadów
będąc również neutralnym dla środowiska. W założeniach środek ten miał być tani w produkcji oraz chemicznie stabilny.
Jesienią
1939
roku po czterech latach badań Müller zsyntetyzował
DDT
, który został już odkryty przez innego austriackiego chemika, ale nie znalazł żadnego praktycznego zastosowania.
W
1939
roku przeprowadzono pierwsze testy
DDT
na owadach. Testy potwierdziły nadzwyczajną skuteczność tego środka.
DDT
znalazło zastosowanie nie tylko w rolnictwie, ale także w innych dziedzinach gospodarki. W
1969
roku użyto około 450 000 ton tego środka.
DDT
przyczynił się także do zatrzymania epidemii
tyfusu plamistego
.
W
1940
uzyskał szwajcarski patent na dichlorodifenylotrichloroetan w skrócie zwanym
DDT
. Podobne patenty uzyskał w Stanach Zjednoczonych w
1942
roku oraz w Australii w
1943
roku.
W
1948
roku otrzymał nagrodę Nobla "za odkrycie wysokiej skuteczności
DDT
w zwalczaniu wielu rodzajów stawonogów"
Szybko jednak okazało się, że stabilność
DDT
okazała się przekleństwem tego pestycydu. Jego trwałość powodowała kumulację tej substancji w organizmach żywych. Podążając wraz z kolejnymi ogniwami łańcucha pokarmowego
DDT
dotarło także do organizmu człowieka. Co mogło powodować zgon w wyniku ostrego zatrucia. Müller jako odkrywca
DDT
przyczynił się do śmierci wielu ludzi. Nie można jednak oceniać go negatywnie, gdyż także uratował życie milionom innych osób.
W 1962 roku
Rachel Carson
opublikowała książkę "Silent Spring" krytykującą użycie
DDT
. Pokazuje, że
DDT
jest odpowiedzialne za niszczenie łańcuchów pokarmowych w
ekosystemie
.
Linki zewnętrzne
