Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

James Blake

James Blake

James Blake
James Blake
Państwo   Stany Zjednoczone
Miejsce zamieszkania Tampa , Floryda
Data i miejsce urodzenia28 grudnia 1979
Yonkers , Nowy Jork
Wzrost185 cm
Masa ciała83 kg
Grapraworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny1999
Zakończenie karieryaktywny
TrenerBrian Barker
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje10
Najwyżej w rankingu4 (20 listopada 2006)
Australian Open QF (2008)
Roland Garros 3R (2006)
Wimbledon 3R (2006, 2007)
US Open QF (2005, 2006)
Gra podwójna
Wygrane turnieje5
Najwyżej w rankingu31 (31 marca 2003)
Australian OpenQF (2005)
Roland Garros2R (2002)
WimbledonSF (2009)
US Open2R (2001-2002)
Strona internetowa

James Riley Blake (ur. 28 grudnia 1979 w Nowym Jorku ) – amerykański tenisista , specjalizujący się w grze na nawierzchni twardej. W całej karierze wygrał dotychczas 15 turniejów (10 singlowych i 5 deblowych). Pierwsze zwycięstwo odniósł w 2002 roku w Memphis , a ostatnie w 2007 w New Haven . Obecnie[1] zajmuje 127. pozycję w rankingu ATP.

Od roku 2001 reprezentuje swój kraj w Pucharze Davisa . W sezonie 2007 zdobył z zespołem tytuł pokonując w finale Rosję . W Pucharze Hopmana zwyciężył dwukrotnie, najpierw w 2003 z Sereną Williams , a rok później z Lindsay Davenport .

Jego pierwszym trenerem został Brian Barker, który współpracował z nim do października roku 2009, a zastąpił go Kelly Jones[2]. W 1999 rozpoczął występy w gronie tenisistów zawodowych, a rok później, po wygraniu dwóch turniejów niższej rangi – challengerów , uzyskał tytuł "debiutanta sezonu".

Spis treści

Kariera tenisowa

Lata juniorskie

Występując jako junior najlepszym wynikiem Amerykanina jest finał Mistrzostw Stanów (USTA National Closed Championships). W meczu finałowym przegrał z Peruwiańczykiem Rodolfo Rake 0:6, 6:4, 4:6[3]. W deblu jest ćwierćfinalistą US Open z 1997 roku. Wspólnie z Brianem Vahalym przegrał spotkanie o półfinał z Australijczykami Lleytonem Hewittem i Nathanem Healeyem [3].

1999-2001

Amerykanin rozpoczął występy w gronie zawodowców od czerwca 1998, jednak licencję profesjonalisty otrzymał w roku 1999. Na początku roku 1999 wygrał turniej rangi Futures w Orlando (Futures F1). Pod koniec czerwca zwyciężył we futuresie rozgrywanym w Kanadzie (F2). W sierpniu zadebiutował w wielkoszlemowym US Open , otrzymując od organizatorów tzw. dziką kartę . W pojedynku I rundy uległ 2:6, 2:6, 1:6 rodakowi Chrisowi Woodruff . W listopadzie wygrał dwa turnieje futuresowe – (F19) w Haines City oraz (F20) w Clearwater .

Od roku 2000 zaczął regularnie startować w turniejach z serii challengerow , odnosząc triumf we wrześniu w Houston i w połowie listopada w Rancho Mirage .

W roku 2001 doszedł w styczniu do finału challengera w Waikoloa, przegrywając w decydującym meczu z Andy Roddickiem . Następnie, w maju osiągnął finał rozgrywek w Birmingham . Pojedynek finałowy przegrał z Gruzinem Iraklim Labadze . W lipcu tegoż roku awansował po raz pierwszy w karierze do półfinału w turnieju rangi ATP Tour na trawiastych kortach w Newport . Mecz o finał przegrał z Brytyjczykiem Martinem Lee. Na początku sierpnia, podczas amerykańskiego US Open Series , doszedł do III rundy turnieju rangi Masters Series w Cincinnati . Otrzymawszy do US Open dziką kartę dotarł do II rundy, pokonując najpierw w trzech setach Davida Sáncheza . Spotkanie o III fazę zawodów przegrał z późniejszym triumfatorem całego turnieju, Australijczykiem Lleytonem Hewittem . Na początku października uzyskał półfinał turnieju ATP Tour w Tokio , eliminując m.in. Marcelo Ríosa ; przegrał z Hewittem. Pod koniec tego samego miesiąca osiągnął finał challengera w Houston , jednak w finale nie sprostał Vince Spadei . W połowie listopada wygrał rozgrywki challengerowe w Knoxville .

Dnia 13 sierpnia 2001 po raz pierwszy został sklasyfikowany w czołowej setce rankingu światowego – sezon ukończył na 73. miejscu[4].

2002

Sezon zainaugurował od występu w Australian Open awansując do II rundy. Pokonał 5:7, 7:6(6), 6:3, 6:2 Hiszpana Àlexa Corretję , a przegrał w pięciu setach ze Stefanem Koubkiem . Pod koniec stycznia zwyciężył w challengerze w Waikoloi. W lutym po raz pierwszy w swojej karierze awansował do finału imprezy ATP Tour w Memphis . Pokonał m.in. będącego wówczas na 5. miejscu w rankingu ATP Tommy Haasa i Jana-Michaela Gambilla . W meczu o tytuł przegrał 4:6, 6:3, 5:7 z Andy Roddickiem. W kolejnym turnieju, rozgrywanym w San José osiągnął ćwierćfinał ponownie przegrywając z Roddickiem.

W marcu, podczas amerykańskich Mastersów odpadł w I rundzie turnieju w Indian Wells (porażka z Gambillem) oraz doszedł do IV fazy imprezy w Miami (porażka z Hewittem).

Na kortach ziemnych osiągnął najpierw ćwierćfinał turnieju w Houston , przegrywając z Roddickiem. Podczas Mastersów w Monte Carlo , Rzymie i Hamburgu odpadł odpowiednio w I rundzie, ćwierćfinale i ponownie na I etapie. Tegoż roku zadebiutował w wielkoszlemowym Roland Garrosie , dochodząc do II rundy.

Podczas turniejów rozgrywanych na nawierzchni trawiastej awansował do II rundy Wimbledonu , eliminując Mariano Zabalete , a przegrywając z Richardem Krajicekiem oraz osiągnął finał rozgrywek w Newport , ostatecznie przegrywając w decydującym meczu z Taylorem Dentem 1:6, 6:4, 4:6.

W cyklu turniejów wchodzących w skład US Open Series osiągnął w grze pojedynczej II rundę w Toronto i Cincinnati , z kolei w grze podwójnej wygrał wspólnie z Toddem Martinem w Cincinnati, pokonując w finale wynikiem 7:5, 6:3 parę Mahesh Bhupathi - Maks Mirnyj . W połowie sierpnia wygrał swój pierwszy singlowy tytuł rangi ATP Tour w Waszyngtonie , podczas turnieju Legg Mason Tennis Classic , pokonując w drodze po tytuł odpowiednio: Olega Ogorodova , Guillermo Corię , Àlexa Corretję, Andre Agassiego , a w finale rezultatem 1:6, 7:6(5), 6:4 Paradorna Srichaphana [5]. W US Open został pokonany w III rundzie przez Lleytona Hewitta. W październiku doszedł do ćwierćfinału w Wiedniu , ulegając Carlosowi Moyi .

Rok 2002 Blake zakończył 28. miejscu w rankingu[4] oraz z jednym wygranym turniejem (w Waszyngtonie ).

2003

Czwarty swój zawodowy sezon rozpoczął od porażki w I rundzie z Carlosem Moyą w Sydney . Następnie awansował do IV rundy Australian Open , przegrywając z późniejszym finalistą imprezy, Niemcem Rainerem Schüttlerem . W lutym osiągnął półfinał w San Josè , w którym nie sprostał Andre Agassiemu.

Na początku marca uzyskał ćwierćfinał singla w Scottsdale , przegrywając mecz o dalszą fazę z Mariano Zabaletą. W grze podwójnej odniósł swój drugi w karierze końcowy triumf pokonując w finale Australijczyków Marka Philippoussisa i Lleytona Hewitta 6:4, 6:7(2), 7:6(5). Partnerem deblowym Blake'a był Mark Merklein. W Indian Wells doszedł do ćwierćfinału, pokonując m.in. Moye; przegrał z Gustavo Kuertenem . Następny Masters, rozgrywany w Miami zakończył w III etapie po porażce z Robby Gineprim .

Okres gry na nawierzchni ziemnej rozpoczął od turnieju w Monte Carlo , gdzie odpadł w I fazie rozgrywek. W Houston powtórzył wynik z ubiegłego roku awansując do ćwierćfinału. W Rzymie i Hamburgu przegrywał w I rundach. Drugi wielkoszlemowy turniej, Roland Garros rozpoczął od zwycięstwa nad Taylorem Dentem. W dalszej fazie nie sprostał Ivanowi Ljubičiciowi , przegrywając w czterech setach.

Na trawiastych kortach Wimbledonu odpadał w II rundzie, po porażce w trzech partiach z Sargisem Sargsianem .

Broniący tytułu wywalczonego w 2002 Blake doszedł do ćwierćfinału w Waszyngtonie , przegrywając z Agassim. W Montrealu i Cincinnati odpadał z rywalizacji w II i III rundzie. Swój pierwszy tegoroczny finał zagrał w Long Island , eliminując m.in. Tommy Robredo . Mecz o tytuł przegrał z Paradornem Srichaphanem 2:6, 4:6. Start w US Open zakończył na III rundzie po porażce z będącym na drugim miejscu w rankingu ATP Rogerem Federerem .

Na koniec roku James Blake został sklasyfikowany jako 37. zawodnik na świecie[4].

2004

Nowy sezon Amerykanin zaczął od IV rundy w Melbourne , przegrywając w meczu o ćwierćfinał z późniejszym finalistą imprezy Maratem Safinem . W lutym wygrał deblowe rozgrywki w San José , partnerując Mardy Fishowi . W finale odniósł zwycięstwo nad duetem Rick Leach - Brian MacPhie 6:2, 7:5.

Na początku marca uzyskał ćwierćfinał zawodów w Scottsdale , przegrywając z Vince Spadeą. Podczas turnieju w Indian Wells po raz drugi z rzędu doszedł do ćwierćfinału, wygrywając m.in. z Robby Gineprim; przegrał z Iraklim Labadze. W Miami został wyeliminowany rozgrywek w I rundzie przez Vince Spadee.

W połowie kwietnia, na ziemnych kortach w Houston po raz trzeci osiągnął ćwierćfinał singla, natomiast w grze podwójnej razem z Fishem wygrał drugi w sezonie turniej, ponownie pokonując ten sam debel – Rick Leach i Brian MacPhie. W Monachium odniósł trzeci w sezonie deblowy triumf, zwyciężając tym razem wspólnie z Markiem Merkleinem w finale parę Julian Knowle - Nenad Zimonjić 6:2, 6:4.

Na początku maja doznał kontuzji szyi, podczas treningu do turnieju w Rzymie , co uniemożliwiło zawodnikowi start w Roland Garrosie i Wimbledonie . Blake przeżył również śmierć ojca (po chorobie nowotworowej).

Do gry powrócił na turniej w Newport , po blisko dwumiesięcznej przerwie. Amerykanin odpadł z rozgrywek w II rundzie po przegranym pojedynku z Alexem Bogomolovem Jr. Z imprezy w Waszyngtonie odpadł w I fazie. Blake również nie wystąpił w US Open . Ostatni turniej jaki rozegrał w sezonie miał miejsce w połowie września w Delray Beach , jednak odpadł z rywalizacji w II rundzie.

W klasyfikacji na koniec sezonu nazwisko tenisisty widniało na 97. miejscu w rankingu[4].

2005

Kolejny okres w swojej karierze od rozpoczął od startu Australian Open , gdzie po pokonaniu Floriana Mayera przegrał z Lleytonem Hewittem. Pod koniec lutego awansował do ćwierćfinału w Scottsdale , lecz został pokonany przez Vince Spadee.

Z turnieju w Indian Wells został wyeliminowany w III rundzie przez Fernando Gonzáleza , z kolei w Miami odpadał II rundzie, pokonany przez Carlosa Moye.

W Houston doszedł do ćwierćfinału, w którym przegrał z Ekwadorczykiem Nicolásem Lapenttim . W maju nie wziął udziału w turniejach rangi Masters rozgrywanych na kortach ziemnych, lecz zagrał w challengerach (również na kortach ceglanych) w Tunica Resorts i Forest Hills . Obie imprezy zakończyły się zwycięstwem Blake'a. W wielkoszlemowym Roland Garrosie doszedł do II rundy, gdzie przegrał ze Stanislasem Wawrinką mimo prowadzenia w setach 2:0. Ostateczny wynik meczu to 7:6(9), 7:5, 1:6, 3:6, 4:6 dla Wawrinki.

Miesiąc gry na kortach trawiastych rozpoczął od startu w Queen's Clubie , osiągając III rundę, w której uległ Francuzowi Sébastien Grosjeanowi . W Wimbledonie nie sprostał już w I etapie Czechowi Janowi Hernychowi , przegrywając 6:1, 4:6, 6:7(6), 6:7(4).

Podczas US Open Series dotarł do finału imprezy w Waszyngtonie eliminując po drodze m.in. Czechów Radka Štěpánka i Tomáša Berdycha . Mecz o tytuł przegrał z Andy Roddickiem 5:7, 3:6. Następnie Blake zrezygnował ze startu w Montrealu , ale powrócił do gry na turniej w Cincinnati , gdzie przegrał już w I fazie z Rogerem Federerem. Swój drugi turniej ATP Tour wygrał w New Haven , turnieju który bezpośrednio poprzedza wielkoszlemowe US Open . Blake w drodze po tytuł pokonał m.in. Tommy Haasa , a w finale wynikiem 3:6, 7:5, 6:1 Feliciano Lópeza . Na kortach Flushing Meadows dotarł do ćwierćfinału imprezy wchodzącej w skład wielkiego szlema. Amerykanin pokonał wówczas m.in. wicelidera rankingu singlistów Hiszpana Rafaela Nadala . W meczu o półfinał uległ Andre Agassiemu po pięciosetowym pojedynku 6:3, 6:3, 3:6, 3:6, 6:7(6)[6]. Rozgrywki w stolicy Szwecji, w Sztokholmie , również zakończył zwycięstwem. W meczu o mistrzostwo pokonał Paradorna Srichaphana 6:1, 7:6(6)[7]. Był to już trzeci finał pomiędzy tymi zawodnikami, a drugi zakończony wygraną Blake'a.

Na koniec roku został sklasyfikowany na 23. pozycji w światowym rankingu[4].

2006

Rok 2006 zaczął triumfu w Sydney . W drodze po mistrzowski tytuł pokonał m.in. szóstego w klasyfikacji ATP Nikołaja Dawydienke . W starciu finałowym zwyciężył Igora Andriejewa w stosunku 6:2, 3:6, 7:6(3)[8]. Wielkoszlemowy Australian Open ukończył na III rundzie, przegrywając w trzech setach z Tommym Robredo. W lutym doszedł do finału debla w Memphis . Razem z Mardy Fishem przegrał decydujący pojedynek z parą Chris Haggard - Ivo Karlović 6:0, 5:7, 5-10. Rozgrywki singlowe w Las Vegas zakończył swoim kolejnym triumfem. W finale odniósł swoje pierwsze zwycięstwo nad Lleytonem Hewittem 7:5, 2:6, 6:3.

W marcu awansował po raz pierwszy w karierze do finału singla rozgrywek Masters Series (w 2001 doszedł do finału debla w Cincinnati). Ten pierwszy finał Blake'a miał miejsce w Indian Wells , gdzie pokonał m.in. Tommy Robredo i Rafaela Nadala. W meczu o tytuł przegrał z Rogerem Federerem 5:7, 3:6, 0:6[9]. W Miami dotarł do ćwierćfinału, gdzie w meczu o półfinał ponownie zagrał z Federerem, z którym po raz kolejny przegrał.

Podczas sezonu na europejskiej mączce w Rzymie odpadł z rywalizacji w I rundzie, natomist w Hamburgu w III fazie turnieju. W Roland Garrosie po pokonaniu Paradorna Srichaphana i Nicolása Almagro przegrał w pięciu setach z Gaëlem Monfilsem .

Okres gry na kortach trawiastych rozpoczął od finału w Queen's Clubie , eliminując po drodze m.in. Monfilsa i Andy Roddicka. W finale nie sprostał Hewittowi, z którym przegrał 4:6, 4:6. Trzeci wielkoszlemowy turniej, Wimbledon zakończył na III rundzie, po porażce z Maksem Mirnym .

Cykl turniejów tworzących US Open Series rozpoczął od zwycięstwa w Indianapolis , gdzie w finale pokonał Roddicka 4:6, 6:4, 7:6(5). W Toronto i Cincinnati odpadał w II rundach. W US Open osiągnął po raz drugi z rzędu ćwierćfinał, wygrywając wcześniej m.in. z Robredo. Mecz o półfinał przegrał z Rogerem Federerem 6:7(7), 0:6, 7:6(9), 4:6[10].

W końcowej fazie sezonu wygrał pod koniec września w Bangkoku , zwyciężając w finale trzeciego w rankingu Ivana Ljubičicia 6:3, 6:1[11]. Kolejny triumf odniósł w Sztokholmie , pokonując w finale 6:4, 6:2 Jarkko Nieminena [12]. Na koniec roku wystąpił w turnieju Masters Cup , rozgrywanym w Szanghaju . W fazie grypowej Blake pokonał Rafaela Nadala, Nikołaja Dawydienke i Tommy Robredo. W półfinale pokonał Davida Nalbandiana[13], a w finale zmierzył się z Rogerem Federerem. Szwajcar pokonał Amerykanina 0:6, 3:6, 4:6

Ten rok ukończył jako czwarty zawodnik na świecie[4] z pięcioma wygranymi turniejami.

2007

Blake trenujący do turnieju w Miami

Sezon rozpoczął od zwycięstwa w Sydney , pokonując w finałowym meczu Carlosa Moye 6:3, 5:7, 6:1. W Melbourne uzyskał IV rundę. Wyeliminował Moye, Alexa Kuznetsova i Robby Ginepriego; przegrał z Fernando Gonzálezem. Pod koniec stycznia swój kolejny finał zanotował w Delray Beach . W finałowym meczu przegrał z Xavierem Malisse 7:5, 4:6, 4:6[14].

Podczas amerykańskich Mastersów odpadł w III rundzie w Indian Wells , a w Miami na II etapie.

Sezon na kortach ziemnych zaczął od półfinału w Houston . Pogromcą Amerykanina w meczu o finał był Mariano Zabaleta. w Rzymie przegrał swój mecz w II rundzie, z kolei w Hamburgu w III fazie turnieju. Z wielkoszlemowego Roland Garros odpadł w I rundzie po porażce z Ivo Karloviciem

Na nawierzchni trawiastej osiągnął w połowie czerwca ćwierćfinał turnieju w Halle , przegrywając z Niemcem Philippem Kohlschreiberem , natomiast w Wimbledonie doszedł do III rundy, eliminując Igora Andriejewa i Andrei Pavela, a przegrywając z Juanem Carlosem Ferrero .

W połowie sierpnia, już podczas startu na nawierzchni twardej awansował do finału w Los Angeles . Mecz o tytuł przegrał z Radkiem Štěpánkiem 6:7(7), 7:5, 2:6[15]. W Indianapolis doszedł do ćwierćfinału, a w Montrealu odpadł w II rundzie. Swój drugi finał singlowy w turniejach Masters Series zagrał w Cincinnati , eliminując m.in. Juana Carlosa Ferrero i Nikołaja Dawydienke. W finale uległ Federerowi przegrywając 1:6, 4:6[16]. W turnieju Pilot Pen Tennis w New Haven Amerykanin odniósł dziesiąte zawodowe zwycięstwo. W finale pokonał w dwóch setach 7:5, 6:4 rodaka Mardy Fisha[17]. W US Open swój udział zakończył na IV rundzie. Pokonał Michaela Russella , Fabrice Santoro i Stefana Koubka, a przegrał 6:4, 4:6, 6:3, 0:6, 6:7(4) z Tommy Haasem.

Na początku października uzyskał półfinał w Sztokholmie . Spotkanie, którego stawką był finał przegrał z Thomasem Johanssonem . W swoim kolejnym starcie, na kortach twardych w Bazylei doszedł do finału w konkurencji debla, tworząc parę z Markiem Knowlesem . Mecz Finałowy zakończył się przegraną Blake'a z Bobem i Mike Bryanami 1:6, 1:6. Ostatni turniej w sezonie rozegrał w Paryżu (hala Bercy). Blake odpadł z rywalizacji w III fazie po przegranym meczu z Francuzem Richardem Gasquetem .

Na koniec roku został sklasyfikowany jako nr 13. w rankingu światowym[4] z dwoma wygranymi turniejami.

2008

Podczas edycji Australian Open doszedł do ćwierćfinału, przegrywając w nim z Federerem[18]. W Delray Beach awansował do finału, w którym przegrał z Japończykiem będącym poniżej dwusetnego miejsca w rankingu ATP, Kei Nishikorim 6:3, 1:6, 4:6[19]. W połowie lutego uzyskał ćwierćfinał turnieju w San José ; przegrał z Robby Gineprim.

Marcowe turnieje z serii Masters Series w Indian Wells i Miami kończył na ćwierćfinałach, za każdym razem przegrywając z Rafaelem Nadalem.

W kwietniu osiągnął finał turnieju w Houston , rewanżując się Nishikoriemu w I rundzie za porażkę w Delray Beach. W meczu o tytuł ostatecznie został pokonany przez Marcela Granollersa-Pujola 4:6, 6:1, 5:7. W Rzymie awansował do ćwierćfinału, przegrywając potem ze Stanislasem Wawrinką po trzysetowej walce. Z kolei w Hamburgu odpadł już w drugiej rundzie wyeliminowany przez Serba Janko Tipsarevicia . Wielkoszlemowe French Open zakończył na II etapie, pokonany przez Ernestsa Gulbisa .

Na trawiastych kortach w Halle doszedł do półfinału. Mecz o finał przegrał z Philippem Kohlschreiberem. W Wimbledonie , po zwycięstwie w I rundzie nad Christophe Rochusem , przegrał w następnej fazie z Rainerem Schüttlerem 3:6, 7:6(8), 6:4, 4:6, 4:6.

Rozgrywki w Indianapolis zakończył na półfinale, po przegranym meczu z Dmitrijem Tursunowem . W Toronto osiągnął ćwierćfinał, w którym nie sprostał Nicolasowi Kiefer , a w Cincinnati odpadł w III rundzie, ponownie pokonany przez Ernestsa Gulbisa. W US Open odpadł w III rundzie, po wyeliminowaniu Donalda Younga i Steve Darcisa ; przegrał w trzech setach z Mardy Fishem.

W sierpniu zagrał na igrzyskach olimpijskich w Pekinie , gdzie w ćwierćfinale pokonał pierwszy raz w karierze Rogera Federera. W półfinałowym spotkaniu nie sprostał Fernando Gonzálezowi przegrywając 6:4, 5:7, 9:11, a w meczu o brązowy medal uległ wynikiem 3:6, 6:7(4) Novakowi Đokoviciowi [20].

W październiku, podczas rozgrywek w Bazylei awansował do ćwierćfinału, w którym musiał uznać wyższość Feliciano Lópeza. W Paryżu (hala Bercy) uzyskał półfinał, w którym przegrał 4:6, 3:6 z Jo-Wilfriedem Tsongą .

Rok 2008 Amerykanin ukończył na 10. miejscu rankingu ATP[4].

2009

James Blake podczas turnieju w Estoril

Nowy rok rozpoczął od IV rundy w Australian Open – przegrał 4:6, 4:6, 6:7(3) z Tsongą. Na początku lutego, po pokonaniu m.in. Sama Querreya , awansował do półfinału imprezy w San Josè . Mecz o finał przegrał z Mardy Fishem.

Rozgrywki w Indian Wells zakończył na II etapie po porażce z Fernando Gonzálezem, natomiast w Miami odpadł w III fazie rywalizacji po przegranym meczu z Tomášem Berdychem.

Okres gry na kortach ziemnych rozpoczął od przegranej w I rundzie w Rzymie . Pierwszy tegoroczny finał rozegrał w portugalskim Estoril , pokonując po drodze Nikołaja Dawydienkę. Mecz finałowy przegrał z Hiszpanem Albertem Montañésem 7:5, 6:7(6), 0:6[21]. W Madrycie przegrał swój mecz w III rundzie z Rogerem Federerem. W Roland Garros odpadł już w I rundzie z Argentyńczykiem Leonardo Mayerem .

Drugi w sezonie finał z udziałem Amerykanina miał miejsce na trawiastych kortach Queen's Clubu . W finale spotkał się z faworytem gospodarzy – Andy Murrayem [22], który pokonał Blake'a 5:7, 4:6. Podczas Wimbledonu odpadł w I rundzie, a pogromcą Blake'a był Włoch Andreas Seppi .

W turniejach Legg Mason Tennis Classic i Rogers Cup w Waszyngtonie i Montrealu nie wystąpił. Przedostatni turniej poprzedzający US Open – w Cincinatti Blake rozpoczął, a zarazem i zakończył w I rundzie, przegrywając z Rosjaninem Igorem Kunicynem 6:7(5), 7:6(5), 4:6. W wielkoszlemowym US Open doszedł do III rundy. W pierwszych dwóch spotkaniach pokonywał swoich rywali w trzech setach. W pojedynku o IV fazę turniejową zmierzył się z Tommym Robredo, z którym przegrał 6:7(2), 4:6, 4:6[23].

Jesienią, podczas turniejów Masters Series w Szanghaju i Paryżu przegrywał w II rundach z Rafaelem Nadalem i Andy Murrayem.

Rok zakończył na 44. miejscu w rankingu ATP Entry[4].

2010

Nowy sezon zainaugurował od występu w Brisbane , gdzie doszedł do ćwierćfinału. Amerykanin w I rundzie pokonał rozstawionego z nr 5. Sama Querreya, a w kolejnej Francuza Marca Gicquela . Pojedynek o półfinał przegrał z nr 3. rozgrywek, Gaëlem Monfilsem. Pierwszy w sezonie wielkoszlemowy turniej, Australian Open rozpoczął od zwycięstwa w trzech setach nad Arnaudem Clément . W następnej rundzie rozegrał pojedynek z rozstawionym z nr 4. Juanem Martínem del Potro . Mecz trwał blisko 4 godziny i 20 minut i zakończył się porażką Blake'a w setach 2:3 (4:6, 7:6(3), 7:5, 3:6, 8:10)[24]. Pod koniec lutego dotarł do ćwierćfinału w Delray Beach . Mecz o półfinał przegrał z Ivo Karloviciem.

W marcu doszedł do III rundy turnieju w Indian Wells , pokonując m. in. Davida Ferrera ; przegrał z Nicolásem Almagro . W Miami odpadł z rywalizacji na II etapie po porażce z Brazylijczykiem Thomazem Belluccim .

W połowie kwietnia Blake doznał kontuzji kolana, która wykluczyła go z gry na blisko sześć tygodni, przez co nie wystąpił w Roland Garrosie [25]. Do gry powrócił w połowie czerwca, podczas turnieju na nawierzchni trawiastej w Eastbourne , jednak Amerykanin przegrał w I rundzie z Julienem Benneteau 6:7(3), 5:7. Również w I rundzie przegrał podczas Wimbledonu w trzech setach z Robinem Haase .

Na kortach twardych w Los Angeles Amerykanin otrzymał od organizatorów dziką kartę, dzięki czemu nie musiał przechodzić eliminacji do turnieju głównego. W I rundzie pokonał Leonardo Mayera , a w dalszej fazie Benjamina Beckera . Pojedynek o półfinał przegrał w trzech partiach z Feliciano Lópezem . Podczas US Open Amerykanin grał z dziką kartą. W I fazie pokonał w trzech setach Kristofa Vliegena , a w dalszej rundzie po czterosetowym pojedynku Petera Polanskyego. Mecz o 1/8 finału rozegrał z Novakiem Đokovićem. Serb wygrał mecz bez straty seta. Po turnieju na nowojorskich kortach Blake ogłosił, że zamierza na dłuższy czas zawiesić grę w tenisa[26]. Do gry Amerykanin powrócił w połowie października w Sztokholmie , gdzie osiągnął ćwierćfinał, eliminując po drodze m. in. rozstawionego z nr 7. Thomaza Bellucciego . Pojedynek o półfinał iprezy Blake przegrał z Jarkko Nieminenem. Następnie Amerykanin wziął udział w turnieju na kortach w Wiedniu , przegrywając jednak już w I rundzie z Łukaszem Kubotem .

Rozgrywki drużynowe

( Puchar Davisa i Puchar Hopmana )

W reprezentacji w zadebiutował w 2001 przeciwko Indiom. Blake wygrał swoje oba spotkania. W 2002 doszedł z zespołem do półfinału rozgrywek grając głównie jako deblista w parze z Toddem Martinem. W edycji z 2003 roku wystąpił w I rundzie przeciwko Chorwacji, która pokonała Amerykanów 1:4.

W 2005 zagrał w I rundzie przeciwko Belgom, a w 2006 awansował z reprezentacją do półfinału. W tej fazie rywalami Jankesów byli Rosjanie, którzy wygrali rywalizację 2:3. Blake ze swoich dwóch meczów wygrał jeden z Maratem Safinem 7:5, 7:6(4).

W roku 2007 Amerykanie wygrali całą rywalizację pokonując w finale Rosję. Blake oba swoje mecze zakończył zwycięstwem, pokonując Michaiła Jużnego oraz Dmitrija Tursunowa[27].

W 2008 reprezentował swój kraj w I rundzie i w ćwierćfinale. W 2009 doszedł z reprezentacją do ćwierćfinału, w którym Amerykanie zostali pokonani przez Chorwację 2:3, z czego oba swoje pojedynki Blake przegrał.

W Pucharze Hopmana, nieoficjalnych mistrzostwach drużyn mieszanych zwyciężył dwukrotnie. W roku 2003 razem z Sereną Williams doszedł do finału, eliminując w fazie grupowej Hiszpanię, Uzbekistan oraz Belgię. W rundzie finałowej rywalami Amerykanów byli Australijczycy w składzie: Lleyton Hewitt, Alicia Molik . W swoich meczach Blake pokonał w grze pojedynczej Hewitta 6:3, 6:4, a w deblu wygrał z australijską parą wspólnie z Sereną Willians 6:3, 6:2. Końcowy wynik rywalizacji to 3:0 dla Stanów Zjednoczonych.

W edycji Pucharu Hopmana z roku 2004 osiągnął z Lindsay Davenport kolejny finał, w którym pokonał zespół Słowacji. Blake w tej rundzie przegrał swoje spotkanie z Karolem Kučerą 6:4, 4:6, 6:7, a w deblu pokonał z Davenport parę Daniela Hantuchová -Karol Kučera 6:2, 6:3. Wcześniej Davenport pokonała Hantuchovą, dzięki czemu tytuł zdobyli tenisiści z Ameryki Północnej[28].

Styl gry

Blake jest tenisistą praworęcznym, wykonującym jednoręczny backhand. Cechuje go agresywna, ofensywna gra zza linii końcowej[29]. Słynie z silnego i precyzyjnego forehandu[30], który jest uważany za jeden z najlepszych w tenisie. Przy returnie wcześniej składa się niż inni zawodnicy do uderzenia, co powoduje że przeciwnik ma niej czasu na powrotne odbicie. Jednak taka gra jest ryzykowna, gdyż często zbija piłki w taśmę lub aut. Od przyjścia w roku 2009 nowego trenera, Blake zaczął częściej grać techniką serwis-wolej (serve&volley).

Życie prywatne

James Blake jest synem Thomasa (zmarł w lipcu 2004 z powodu choroby nowotworowej) i Betty, która po śmierci męża przeprowadziła się do Anglii. Ma również rodzeństwo: Thomasa, który w przeszłości był tenisistą zawodowym najwyżej sklasyfikowanym w rankingu ATP w listopadzie 2002 na pozycji nr 141. w rankingu deblowym, Chrisa i Howarda. Pierwszy raz z tenisem zetknął się w wieku 5 lat, a kiedy miał 20 lat rozpoczął karierę zawodową. W roku 2005 otrzymał nagrodę ESPY za powrót do światowej czołówki tenisa. W roku 2007 wydał książkę pt. "How I Lost Everything and Won Back My Life", która opowiada o śmierci ojca tenisisty, załamania formy sportowej i powrotu do zawodowego Touru[31]. Dla kariery tenisowej zrezygnował ze studiów na Harvardzie . Również próbował swoich sił jako model[32]. Lubi grać w golfa , baseball oraz koszykówkę .

Jako tenisista zarobił łącznie (stan na 18 października 2010) 7 014 189 dolarów amerykańskich [33].

Statystyki turniejowe

Legenda
Wielki Szlem
Tennis Masters Cup
ATP Masters Series
Igrzyska Olimpijskie
ATP Tour 500
ATP Tour 250

Gra pojedyncza (10-14)

NrKońcowy wynikRokTurniejNawierzchniaPrzeciwnikWynik finału
1.Przegrana2002 Memphis Twarda Andy Roddick 4:6, 6:3, 5:7
2.Przegrana2002 Newport Trawiasta Taylor Dent 1:6, 6:4, 4:6
3.Wygrana2002 Waszyngton Twarda Paradorn Srichaphan 1:6, 7:6(5), 6:4
4.Przegrana2003 Long Island Twarda Paradorn Srichaphan 2:6, 4:6
5.Przegrana2005 Waszyngton Twarda Andy Roddick 5:7, 3:6
6.Wygrana2005 New Haven Twarda Feliciano López 3:6, 7:5, 6:1
7.Wygrana2005 Sztokholm (1)Twarda Paradorn Srichaphan 6:1, 7:6(6)
8.Wygrana2006 Sydney (1)Twarda Igor Andriejew 6:2, 3:6, 7:6(3)
9.Wygrana2006 Las Vegas Twarda Lleyton Hewitt 7:5, 2:6, 6:3
10.Przegrana2006 Indian Wells Twarda Roger Federer 5:7, 3:6, 0:6
11.Przegrana2006 Queen's Club Trawiasta Lleyton Hewitt 4:6, 4:6
12.Wygrana2006 Indianapolis Twarda Andy Roddick 4:6, 6:4, 7:6(5)
13.Wygrana2006 Bangkok Twarda Ivan Ljubičić 6:3, 6:1
14.Wygrana2006 Sztokholm (2)Twarda Jarkko Nieminen 6:4, 6:2
15.Przegrana2006 Szanghaj Twarda Roger Federer 0:6, 3:6, 4:6
16.Wygrana2007 Sydney (2)Twarda Carlos Moyá 6:3, 5:7, 6:1
17.Przegrana2007 Delray Beach Twarda Xavier Malisse 7:5, 4:6, 4:6
18.Przegrana2007 Los Angeles Twarda Radek Štěpánek 6:7(7), 7:5, 2:6
19.Przegrana2007 Cincinnati Twarda Roger Federer 1:6, 4:6
20.Wygrana2007 New Haven Twarda Mardy Fish 7:5, 6:4
21.Przegrana2008 Delray Beach Twarda Kei Nishikori 6:3, 1:6, 4:6
22.Przegrana2008 Houston Ceglana Marcel Granollers-Pujol 4:6, 6:1, 5:7
23.Przegrana2009 Estoril Ceglana Albert Montañés 7:5, 6:7(5), 0:6
24.Przegrana2009 Queen's Club Trawiasta Andy Murray 5:7, 4:6

Starty wielkoszlemowe

Turniej199920002001200220032004200520062007200820092010Wygrane turniejeBilans w turnieju
Australian Open 2R4R4R2R3R4RQF4R2R0 / 921-9
French Open 2R2R2R3R1R2R1R-0 / 76–7
Wimbledon 2R2R1R3R3R2R1R1R0 / 87-8
US Open 1R2R3R3RQFQF4R3R3R3R0 / 1022-10
Wygrane turnieje0 / 10 / 10 / 40 / 40 / 10 / 40 / 40 / 40 / 40 / 40 / 30 / 34N/A
Bilans spotkań0–11–15–47–43–16–410–48–48–45–43–3N/A55-34

Gra podwójna (5-2)

NrKońcowy wynikRokTurniejNawierzchniaPartnerPrzeciwnicy w finaleWynik finału
1.Wygrany2002 Cincinnati Twarda Todd Martin Mahesh Bhupathi
Maks Mirnyj
7:5, 6:3
2.Wygrany2003 Scottsdale Twarda Mark Merklein Mark Philippoussis
Lleyton Hewitt
6:4, 6:7(2), 7:6(5)
3.Wygrany2004 San José Twarda Mardy Fish Rick Leach
Brian MacPhie
6:2, 7:5
4.Wygrany2004 Houston Ceglana Mardy Fish Rick Leach
Brian MacPhie
6:3, 6:4
5.Wygrany2004 Monachium Ceglana Mark Merklein Julian Knowle
Nenad Zimonjić
6:2, 6:4
6.Przegrany2006 Memphis Twarda Mardy Fish Chris Haggard
Ivo Karlović
6:0, 5:7, 5-10
7.Przegrany2007 Bazylea Dywanowa Mark Knowles Bob Bryan
Mike Bryan
1:6, 1:6

Przypisy

  1. Stan na 1 listopada 2010
  2. James Blake Splits With Coach Brian Barker ( ang. ). gototennisblog.com. [dostęp 31 października 2009].
  3. 3,0 3,1 James Blake – juniors record ( ang. ). itftennis.com. [dostęp 13 maja 2010].
  4. 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 South African Airways ATP Rankings History ( ang. ). atpworldtour.com. [dostęp 7 grudnia 2009].
  5. Blake overcomes nerves to capture Legg Mason ( ang. ). highbeam.com. [dostęp 5 października 2009].
  6. James Blake: U.S. Open's Cinderella Man ( ang. ). people.com. [dostęp 5 października 2009].
  7. Blake Clinches Stockholm Title ( ang. ). sportinglife.com. [dostęp 5 października 2009].
  8. Blake captures Sydney International title ( ang. ). abc.net.au. [dostęp 5 października 2009].
  9. Final Notes – Blake v. Federer ( ang. ). tennis-x.com. [dostęp 18 listopada 1006].
  10. Federer outlasts spirited duel with Blake to reach U.S. Open semis ( ang. ). usatoday.com. [dostęp 9 sierpnia 2006].
  11. Blake triumphs in Thailand Open ( ang. ). sportinglife.com. [dostęp 5 października 2009].
  12. Blake wins Stockholm Open final ( ang. ). japantimes.co.jp. [dostęp 5 października 2009].
  13. Blake secures final Masters Cup spot ( ang. ). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
  14. Malisse defeats Blake in delayed Delray Beach final. ( ang. ). accessmylibrary.com. [dostęp 5 lutego 2007].
  15. Stepanek stuns Blake in Los Angeles tennis final ( ang. ). chinadaily.com. [dostęp 23 lipca 2007].
  16. Federer smashes Blake in Cincinnati Masters final ( ang. ). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
  17. Blake beats Fish to win second Pilot Pen. ( ang. ). accessmylibrary.com. [dostęp 26 sierpnia 2007].
  18. James Blake Borrows Hope from Big Blue ( ang. ). bleacherreport.com. [dostęp 5 października 2009].
  19. Kei Nishikori of Japan defeats James Blake to win Florida tournament ( ang. ). nytimes.com. [dostęp 18 lutego 2008].
  20. Djokovic beats Blake for bronze ( ang. ). bbc.co.uk. [dostęp 16 sierpnia 2008].
  21. Montanes drops Blake for Estoril title ( ang. ). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
  22. Murray faworytem Queen's Club ( pol. ). tenisklub.pl. [dostęp 5 października 2009].
  23. Tommy Robredo defeated James Blake – US Open Tennis 2009 Third Round ( ang. ). tennisnewsonline.com. [dostęp 5 października 2009].
  24. Del Potro edges Blake in classic ( ang. ). australianopen.com. [dostęp 20 stycznia 2010].
  25. Blake Sidelined With Knee Injury ( ang. ). atpworldtour.com. [dostęp 14 kwietnia 2010].
  26. Blake rozważa możliwość zakończenia kariery ( pol. ). portowefakty.pl. [dostęp 18 sierpnia 2010].
  27. U.S. tops Russia for first Davis Cup title since 1995 ( ang. ). espn.go.com. [dostęp 5 października 2009].
  28. Blake, Davenport lead USA to Hopman Cup glory ( ang. ). abc.net.au. [dostęp 31 października 2009].
  29. Style gry ( pol. ). tenisbet.pl. [dostęp 19 maja 2010].
  30. James Blake ( ang. ). all-about-tennis.com. [dostęp 19 maja 2010].
  31. Blake Serves A Winner ( ang. ). accessmylibrary.com. [dostęp 10 lipca 2007].
  32. James Blake ( pol. ). repka.pl. [dostęp 5 października 2009].
  33. James Blake ( ang. ). atpworldtour.com. [dostęp 5 października 2009].

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "James Blake":

Adwentyzm ...

Koszykówka ...

XVI wiek ...

Dwudziestolecie międzywojenne na świecie ...

Szkoci ...

Ekranizacje dzieł Williama Szekspira ...

1986 ...

Zawał mięśnia sercowego ...

David Garrick ...

Maciej Słomczyński ...


Inne lekcje zawierające informacje o "James Blake":

203 Okres międzywojenny na świecie. Postęp techniczny i kryzys gospodarczy (plansza 3) ...

121 Oświecenie w Europie (plansza 20) ...

217 Nauka i technika (plansza 3) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie