Piastowie mazowieccy – boczna linia dynastii Piastów , panująca na Mazowszu , wywodząca się od Konrada I mazowieckiego , syna Kazimierza II Sprawiedliwego , wygasła w 1526 na Januszu III . W XIV i XV w. (do 1462 ) panowali także w niektórych księstwach Rusi Czerwonej , głównie jako lennicy królów Polski.

Za panowania Konrada I, w 1226 Mazowsze utraciło ziemię chełmińską na rzecz Krzyżaków .

Ostatnim Piastem, który zjednoczył pod swoim władaniem cały obszar Mazowsza, był prawnuk Konrada I, Siemowit III . Po jego śmierci w 1381 dziedzictwo władcy zostało podzielone w następujący sposób:

• ziemie: warszawska , nurska , łomżyńska , liwska , ciechanowska , wyszogrodzka i zakroczymska objął we władanie jego starszy syn, Janusz I .
• ziemie: rawska , płocka , sochaczewska , gostynińska , płońska i wiska przypadły w udziale młodszemu synowi księcia, Siemowitowi IV .

Ostatnim przedstawicielem starszej linii, zwanej też warszawską, był zarazem ostatni Piast mazowiecki, Janusz III. Młodsza linia wywodząca się od Siemowita IV – zwana płocką lub zachodniomazowiecką – wygasła na Władysławie II , zmarłym w 1462 . Po jego śmierci, jego władztwo (prócz ziemi płockiej, którą przejęła jeszcze linia warszawska) zostało ostatecznie inkorporowane do Polski .

Drzewo genealogiczne Piastów mazowieckich

Opracowanie na podstawie: K. Jasiński, Rodowód Piastów mazowieckich, Poznań-Wrocław 1998. Korekta dat życia Eufemii, córki Siemowita III na podstawie T. Jurek, Piastowie śląscy i ich rodowód [w:] K. Jasiński, Rodowód Piastów śląskich, Kraków 2007. Kwestia kolejności potomstwa wobec fragmentaryczności źródeł w wielu miejscach umowna.