 |
Podział administracyjny Polski w latach 1975-1998 |
Podział administracyjny Polski 1975-1998 – podział administracyjny obowiązujący od
1 czerwca
1975
do
31 grudnia
1998
(od
reformy w 1975
do
reformy w 1999
). Został wprowadzony
ustawą
z dnia
28 maja
1975
r. o dwustopniowym podziale administracyjnym
Państwa
oraz o zmianie ustawy o radach narodowych. Utworzono 49
województw
, zlikwidowano pośredni szczebel administracyjny, czyli
powiaty
.
Województwo warszawskie
miało status województwa stołecznego, a województwa
łódzkie
i
krakowskie
były tzw. województwami miejskimi. Początkowo
Wrocław
stanowił jednostkę podziału administracyjnego stopnia wojewódzkiego w obrębie
woj. wrocławskiego
.
Początkowo nie było podziału na gminy
miejskie
,
miejsko-wiejskie
i
wiejskie
, lecz na miasta i gminy jako podstawowe jednostki administracyjne. W pierwszym dniu obowiązującego nowego podziału, czyli
1 czerwca
1975
roku, Polska dzieliła się na 2343 gminy i 814 miast (w tym 4 miasta o szczególnym statusie –
Warszawa
,
Łódź
,
Kraków
i
Wrocław
– z wewnętrznym podziałem na dzielnice jako pomocnicze jednostki administracyjne), a więc na 3157 jednostek najniższego rzędu.
Jako nieoficjalny powód reformy uznaje się chęć wzmocnienia kontroli nad niższymi warstwami aparatu państwowego przez
KC PZPR
. Po przejęciu władzy przez
Gierka
i rozbiciu opozycji w
Biurze Politycznym
, nadal trwał opór niższych warstw PZPR, gdzie tworzyły się partyjne kliki. Poprzez reorganizację administracji i nowy podział terytorialny, Gierek, mógł wprowadzić "swoich ludzi" do komitetów wojewódzkich i rozbić stare stronnictwa.[1]
W
1991
i
1992
roku przeprowadzono wielką restrukturyzację gmin, co sprawiło że dotychczasowy podział na miasta i gminy znacznie się zmienił[2]:
- większość odrębnych jednostek posiadających wspólne organy dla zarówno miast jak i gmin (znajdujących się w miastach) połączono; określenie gmina miejsko-wiejska nie było oficjalnie używane, stosowano nadal określenie gmina (obocznie używano określenia miasto połączone z gminą lub miasto-gmina aby odróżnić je od gmin typowo wiejskich),
- niektóre odrębne jednostki posiadające aczkolwiek wspólne organy dla zarówno miast jak i gmin (znajdujących się w miastach) oficjalnie rozdzielono,
- część odrębnych jednostek posiadających oddzielne organy dla zarówno miast jak i gmin (znajdujących się w miastach) zachowała swą odrębność; dotyczyło to szczególnie większych miast choć występowały duże rozbieżności; stan ten (traktowany jako niezmienny) nie został opisany w dziennikach ustaw,
- nieliczne miasta, które zachowały swą odrębność w dalszym ciągu były jednostkami administracyjnymi określanymi jako miasta (nie gminy).
Pod koniec
lat 90.
XX w. przeprowadzono kolejną
reformę administracyjno-samorządową
kraju, wprowadzając na nowo
powiaty
oraz ustanawiając 16 województw.
W latach 1975-98
75 miejscowości
otrzymało
prawa miejskie
, głównie duże wsie gminne, posiadające je wcześniej. Jednak spora grupa miast odzyskała samodzielność po włączeniu ich do miast sąsiednich w latach 70.:
Poręba
,
Sławków
,
Międzyzdroje
,
Bieruń
,
Lędziny
,
Wojkowice
,
Rydułtowy
,
Pszów
,
Miasteczko Śląskie
,
Imielin
,
Radlin
,
Radzionków
,
Zagórz
. W okresie tym 8 miast utraciło prawa miejskie, było to spowodowane dalszym łączeniem się miast w drugiej połowie lat 70.
Najbardziej charakterystyczne dla dawnego podziału było to, iż tylko nieliczne województwa miały więcej niż 1 mln mieszkańców oraz fakt, że stolicami nowych województw zostały w wielu przypadkach średnie bądź małe, prowincjonalne miasta (dzięki awansowi nastąpił w nich rozwój gospodarczy).
W latach 1975-1998 istniały następujące województwa:
Przypisy
- ↑ Wojciech Roszkowski: Historia Polski 1914-1998, Wydanie siódme rozszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999, s. 330. .
- (frag. książki)Reorganizacja administracji PRL. Sytuacja w kierownictwie partyjno-państwowym PRL uległa stabilizacji. Za cenę wzrostu zależności od Moskwy, za której reprezentanta w Biurze Politycznym uważano Jaroszewicza, Gierek rozbił opozycję na szczytach PZPR. Nadal jednak trwał opór średniego i niższego aparatu - partyjne kliki zdobywały w terenie coraz większą niezależność i tylko pozorowały posłuszeństwo. W celu wzmocnienia kontroli nad aparatem terenowym kierownictwo PZPR przeprowadziło reorganizację administracji i nowy podział terytorialny PRL na 49 województwo.(...) Sekretarzami nowych komitetów wojewódzkich zostawali najczęściej dygnitarze wychowani w ZMP. Likwidacja powiatów przetrzebiła średni aparat, który bądź to awansował do nowych komitetów, bądź był degradowany do komitetów gminnych. Ruchy te wzmocniły nieco pozycję grupy gierkowskiej, a podkopały resztę wpływów Szlachcica.
- ↑
Dz. U. z 1991 r. Nr 2, poz. 9
,
Dz. U. z 1991 r. Nr 3, poz. 12
i
Dz. U. z 1991 r. Nr 87, poz. 397
. Zmiany weszły w życie 1991-02-01, 1991-04-02 i 1992-01-01
Zobacz też