Poetyka ( gr. Περὶ ποιητικῆς właściwie O sztuce poetyckiej) – prawdopodobnie nie zachowane w całości dzieło Arystotelesa , zawierające pierwszą w historii próbę skonstruowania teorii struktury wewnętrznej i odbioru dzieła literackiego. Pierwsza w historii poetyka opisowa (zawierająca jednak pewne elementy poetyki normatywnej ). Przedmiotem dociekań Arystotelesa są: określenie czym jest literatura ("poezja", do której filozof nie włącza jednak liryki ) oraz opisanie trzech gatunków: tragedii , epopei i komedii (w zachowanej części traktatu brakuje tego ostatniego elementu, który prawdopodobnie zawarty był w zaginionej księdze drugiej).

Poglądy Arystotelesa są pośrednią polemiką z „Państwem” Platona , a dokładniej z trzecią księgą dialogu, gdzie Sokrates próbuje dociec istoty poezji . Platon krytycznie wyrażał się o poetach („z lichym pierwiastkiem obcuje i lichotę tworzy”), natomiast Arystoteles docenił twórcę i jego wytwór. Większość sztuk , dla Arystotelesa ma charakter mimetyczny (naśladowczy). Poeci naśladują świat w całości, dlatego też poezja jest sztuką wyższą. Przedmiotem naśladowania poezji są nie rzeczy, ale zdarzenia i fakty. Arystoteles wprowadza rozróżnienie między poezją (przekazuje zdarzenia prawdopodobne), a historią (przekazuje fakty). Tragedia jest dla Arystotelesa specyficznym gatunkiem literackim , którego celem nie jest naśladownictwo, ale wywołanie katharsis , czyli uczucia litości i trwogi oraz oczyszczenia z tych doznań.

Od greckiego tytułu dzieła (Peri poietikes) wywodzi się nazwa późniejszej dziedziny badań literackich - poetyki .