Polskie Towarzystwo Demokratyczne – organizacja polityczna utworzona 24 maja 1909 r. w Poznaniu , w ówczesnym Wielkim Księstwie Poznańskim . Od czerwca 1910 pod nazwą Towarzystwo Demokratyczno-Narodowe .

Celem Polskiego Towarzystwa Demokratycznego miało być – jak opiewał program – zespolenie żywiołów demokratycznych ku obronie bytu narodowego oraz pracy nad rozwojem żywiołu polskiego w Rzeszy niemieckiej, i to, na zasadzie narodowej odrębności oraz na podstawie ludowej w duchu demokratycznym.

Do rady głównej weszli:

– z Poznania: Antoni Chłapowski, Stefan Chociszewski, Bernard Chrzanowski , Kazimierz Krajna, Władysław Mieczkowski , Stanisław Nowicki , Celestyn Rydlewski , Karol Rzepecki , Władysław Seyda , Marian Seyda i Jan Zabłocki,

– z Wielkiego Księstwa Poznańskiego: Teodor Drachowski z Kobylnicy , Tomasz Jackowski z Jarocina , Antoni Karpiński z Gniezna , Teodor Kubacki z Pleszewa , Maciej hr. Mielżyński z Chobienic , Stanisław Niegolewski z Niegolewa , Edward Trzciński z Gocanówka , Józef Woziwodzki z Gostynia i Antoni Grzesiński z Wławia ,

- ze Śląska: Wojciech Korfanty ,

– z wychodźstwa Stanisław Kochowicz z Recklinghausen.