Prakseologia - teoria sprawnego działania. Jest dziedziną badań naukowych dotyczących wszelkiego celowego działania ludzkiego.

Inicjatorem prakseologii jako koncepcji tak w zakresie nazwy, jak i odrębnej dyscypliny badań był Alfred Espinas, który w 1890 roku na łamach czasopisma Revue Philosophique de la France et de l'Etranger w artykule pt. Les orgines de la technologie pisał m.in.: i otóż słowo "praktyka" nasuwa termin "prakseologia" dla oznaczenia nauki "o formach najogólniejszych i zasadach najwyższych działania w świecie stworów żywych".

Zadaniem prakseologii jest poszukiwanie najszerszych uogólnień odnoszących się do wszelkich form świadomego i celowego działania rozpatrywanego ze względu na sprawność; konstruowanie i uzasadnianie dyrektyw praktycznych, tj. nakazów i zakazów oraz zaleceń i przestróg dotyczących wzmagania sprawności i unikania niesprawności w działaniu; wypracowywanie systemu pojęć niezbędnych lub swoiście przydatnych dla tych konstrukcji; zmierzanie do ujęcia ich w system dedukcyjny i do sformalizowania twierdzeń. Zadaniem prakseologii jest m. in. naukowe badanie warunków sprawności działań. W związku z tym zajmuje się ona typologią działań, połączoną z dociekaniem przyczyn ich powodzeń i niepowodzeń.

Na konieczność stosowania prakseologii jako metody nauki ekonomii wskazywał Ludwig von Mises w swoim dziele Ludzkie działanie .

Ważny wkład w rozwój prakseologii miał polski uczony i filozof Tadeusz Kotarbiński , autor Traktatu o dobrej robocie (1955).

Zobacz też

• Ludwig von Mises
• szkoła austriacka

Linki zewnętrzne

• Towarzystwo Naukowe Prakseologii
• Zespół Badawczy Prakseologii im. Tadeusza Kotarbińskiego IF WFiS UMCS
• Prakseologia: metodologia Szkoły Austriackiej
• Polska strona Instytutu Misesa
• Polskie tłumaczenie Human Action